Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Pytanie zawarte w temacie niniejszej pracy jest obiektem refleksji filozofów i artystów od tysięcy lat. Co to znaczy, że jesteśmy ludźmi? Gdzie są granice naszego człowieczeństwa? Jakie cechy trzeba posiadać, żeby móc powiedzieć, że jest się człowiekiem?
Tęsknota – smutek i niepokój z powodu braku kogoś lub czegoś w naszym życiu. Tęsknota miewa różne oblicza. Człowiek cierpi po stracie najbliższej osoby: ukochanej, która odeszła do innego mężczyzny, zmarłej matki czy dziecka, które przedwcześnie pożegnało się z ziemską egzystencją.
Każdy z nas dąży do zapewnienia własnemu dziecku jak najkorzystniejszych warunków do rozwoju. Oprócz właściwych warunków bytowych, szczególnie ważną rolę odgrywa także edukacja i rozwój umiejętności małego człowieka.
Pory roku mają swoje szczególne miejsce w liryce. Jak poeci opisują zimę? Mogą to być utwory poświęcone bezpośrednio mroźnej aurze, albo Świętom Bożego Narodzenia. Zima to też pora kontrastów, z jednej strony lodowate powietrze, a z drugiej ciepło domowego ogniska.
Opowieść wigilijna Charlesa Dickensato jeden z najbardziej uniwersalnych utworów, jakie napotkać można w literaturze światowej ostatnich wieków. Mówi nie tylko o najbardziej podstawowych wartościach, których należy się trzymać w swoim patrzeniu na świat i ludzi, lecz także o tych, których należy się wystrzegać, ponieważ mogą mieć one bardzo niebezpieczne konsekwencje. Oto najważniejsze motywy literackie w Opowieści wigilijnej!
Opowieść wigilijna Charlesa Dickensa to utwór, w którym przeplatają się dwa światy: jeden taki, który znamy z codzienności, a drugi zupełnie fantastyczny, gdzie światy żywych i umarłych przenikają się nawzajem. Warto przyjrzeć się temu, w jaki sposób autor splótł ze sobą te dwa plany, by przekazać swoim czytelnikom pewne uniwersalne prawdy o życiu i ludziach.
Na początku oboje nie wierzyli własnym oczom. Mrugali niecierpliwie oczyma, wokół których ciągnęły się pajęcze sieci zmarszczek. Kiedy jednak ich oczy przekonały się, że to nie sen, uchyliły się lekko ich wargi i zaczęli delikatnie przekrzywiać głowy, jakby w obawie, że to może nieprawidłowy układ mózgu mógł spowodować halucynację.
Ebenezer Scrooge z Opowieści wigilijnej był człowiekiem do cna zgorzkniałym i samotnym, nomen omen, na własne życzenie. Liczyły się dla niego wyłącznie pieniądze, ich ciągłe zarabianie i gromadzenie. Podejście takie umożliwiło mężczyźnie dorobienie się fortuny, lecz spowodowało także, że odsunął się od ludzi, stali się oni dla niego mało ważni, nieistotni wobec potęgi pieniądza.
Lato, czyli pora roku, gdy dzień jest najdłuższy, a dni słonecznych jest najwięcej, od lat inspirowała poetów. W utworach lato często wiązało się z ostateczną fazą rozkwitu przyrody, nawiązywaniem romansów czy przelotną – letnią znajomością. Poniżej prezentujemy nasz autorski wybór najpiękniejszych wierszy o lecie wielu poetów.
Ebenezer Scrooge to główny bohater Opowieści wigilijnej Charlesa Dickensa. Bohater dynamiczny, to znaczy taki, który w trakcie biegu fabuły zmienia swoje postępowanie, cechy, sposób myślenia, światopogląd. Na początku opowiadania Dickensa widzimy Scrooge’a jako zgorzkniałego i sfrustrowanego starca, zamkniętego przed światem, niechętnego ludziom i wrogo do nich nastawionego.
„Opowieść wigilijna” to dzieło Charlesa Dickensa. Angielski pisarz przedstawił przemianę Ebenezera Scrooge’a pod wpływem odwiedzin fantastycznych duchów w przeddzień wigilii bożego narodzenia.
Ebenezer Scrooge to główny bohater Opowieści wigilijnej Charlesa Dickensa. Jest kanonicznym wręcz przykładem skąpca, chciwca, człowieka zdeprawowanego przez żądzę posiadania dóbr materialnych, które przesłaniają mu czysto ludzki, emocjonalny i uczuciowy horyzont życia.