Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Józef Czechowicz był poetą dwudziestolecia międzywojennego, a jego dorobek artystyczny został szerzej zauważony oraz doceniony w późniejszych latach. Dzieła artysty charakteryzowały się katastroficznym nastrojem, widmem zbliżającego się kataklizmu, kolejnej krwawej wojny. Taką tematykę poruszały wiersze takie jak Legenda czy Żal. Ten drugi opublikowany został w ostatnim zbiorze Czechowicza nuta człowiecza, w roku 1939.
Zemsta hrabiego Aleksandra Fredry to utwór genialny, o czym świadczy fakt, że po dwustu latach od jego napisania i pierwszego wystawienia, wciąż jest on obecny na deskach wielu teatrów krajowych i wciąż niezmiennie bawi nowe pokolenia odbiorców: widzów i czytelników. To jednak utwór specyficzny, ponieważ w epoce romantyzmu, czyli w czasie zaborów i wielkich, krwawych zrywów niepodległościowych, mało który twórca myślał o pisaniu komedii. Mimo to Fredrze udało się właśnie w tym czasie stworzyć dzieło, którego humor przetrwał wiele pokoleń i zachowa swoją świeżość zapewne jeszcze długo. Warto wiedzieć, jakie czynniki wpływają na to, że Zemsta jest tak świetną komedią.
Dwie kobiety, dwie bohaterki najpopularniejszego i największego dramatu komediowego polskiego romantyzmu, Zemsty hrabiego Aleksandra Fredry, dwa żywioły, młodość, szlachetność, czystość przeciwstawiona dojrzałej przebiegłości i wyrachowaniu w dbałości o własne interesy. Innymi słowy – Klara i Podstolina – czym się różniły, a w czym były podobne te dwie bohaterki?
Do dzisiaj nie wiem, jakim cudem, podążając wciąż za całą klasą, za dwoma nauczycielkami i za przewodniczką, zgubiłem się w trakcie zwiedzania zamku w Odrzykoniu.
Zemsta Aleksandra Fredry to najwybitniejsze dzieło komediowe doby polskiego romantyzmu. Nie było to epoka przesadnie sprzyjająca humorowi, satyrze czy komedii, tym więc bardziej warte docenienia jest dzieło, które nie tylko zdobyło uznanie i poklask widzów w ponurym czasie zaborów i upadających powstań, lecz także jest chętnie czytane, wystawiane, a nawet ekranizowane do dziś. Oto najważniejsze motywy literackie, które odnaleźć można w Zemście.
Nie dla żartu i nie przez przypadek zwykło mówić się, że mądrość zawarta jest w książkach. Czytając zyskujemy dostęp do zasobów całej wiedzy oraz myśli ludzkiej, jaka została zapisana w ciągu ostatnich kilku tysięcy lat. Mając do dyspozycji tak ogromną „bazę danych”, możemy we własnych dociekaniach na temat człowieka i świata, automatycznie przeskoczyć wiele etapów do przodu, zamiast mozolnie odkrywać prawdy i dochodzić do wniosków, które dla wielu ludzi przed nami były już oczywistością.
Przedwiośnie autorstwa Stefana Żeromskiego to nie tylko wielka powieść o odradzającym się po latach zaborów państwie polskim i o różnych na to odrodzenie pomysłach. To przede wszystkim wspaniała i wielowątkowa opowieść o jednostce uwikłanej w ogromne procesy historyczno-polityczne, o tym, jak tryby dziejowej machiny wpływają na życie pojedynczego człowieka, który od zarania dziejów pragnie w zasadzie tych samych rzeczy – godnego życia, bezpieczeństwa, miłości. Przyjrzyjmy się zatem mnogości wątków i motywów, które odnaleźć można na kartach Przedwiośnia.
Stefan Żeromski w Przedwiośniu utrwalił bardzo specyficzny dla Polski moment historyczny, w którym to od niedawna niepodległy kraj sam szuka na siebie jeszcze pomysłu, a obywatele dopiero zakasują rękawy do pracy, dopiero ustalają, co tak naprawdę musi być zrobione, dopiero planują działanie. Żeromski wplótł w swoją powieść kilka istotnych symboli, które mają działać na wyobraźnię czytelnika na poziomie nieco innym niż dosłowna historia przedstawiona na kartach Przedwiośnia. Sprawdźmy, jakie symbole występują w powieści Żeromskiego.
Przedwiośnie Stefana Żeromskiego to dzieło wielkie nie tylko ze względu na walory artystyczno-literackie, jakie niewątpliwie posiada, lecz przede wszystkim na perspektywiczność przedstawienia wizji budowania i rozwoju Polski w tak newralgicznym momencie historycznym, jakim było dla naszego kraju odzyskanie niepodległości po stu dwudziestu trzech latach zaborów. Warto zapoznać się z różnorodnymi koncepcjami rozwoju ojczyzny, które zawarł w swojej powieści jeden z najwybitniejszych pisarzy polskich XX wieku i pomyśleć czy są one aż tak bardzo odległe od tego, czego Polska potrzebowałaby dzisiaj.
Pojęcie prawdy zajmuje najtęższe umysły ludzkie odkąd tylko jesteśmy w stanie to stwierdzić. Filozofowie, myśliciele, artyści oraz uczeni i naukowcy, zastanawiają się od tysięcy lat, czym jest prawda oraz czym ona jest w odniesieniu do jednostki ludzkiej i do jej indywidualnego istnienia. Wiele koncepcji na ten temat pojawia się w różnego rodzaju utworach literackich, niezależnie od epoki, w której powstawały.
Życie ludzkie nie składa się wyłącznie z chwil radosnych i szczęśliwych. Więcej jest w nim momentów ciężkich, trudnych, nużących, których przetrwanie wymaga pracy i wysiłku. Ponadto zdarzają się jednak raz na jakiś czas sytuacje bardzo ekstremalne i paradoksalnie to, jak się zachowamy w tych właśnie sytuacjach, świadczy o nas jako o ludziach. Dobre momenty bowiem nie wymagają od nas zbyt wiele. Nasz charakter sprawdza się dopiero w tych drugich.
Mały Książę zorientował się, że ciemne pomieszczenie, w którym się znalazł jest czymś w rodzaju gabinetu, bardzo ciasnego i o bardzo niskim stropie. Pod ścianą pokoiku szerokiego na maksymalnie cztery kroki, stał taboret oraz niewielka ława, na której piętrzyły się papiery gęsto zapisane liczbami, banknoty oraz monety ułożone w absurdalnie wysokie wieżyczki. Nad lichą świecą, z której wosk kapał na ławę, pochylał się starszy mężczyzna o ostro zarysowanym nosie, na którym pewnie trzymały się okulary w cienkich oprawkach. Mały Książę ostrożnie wszedł w krąg światła.