Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Chociaż w codziennym kontakcie z literaturą piękną przeważnie nie zwracamy na to zbyt wielkiej uwagi, to każda książka posiada pewien rodzaj kompozycji, która jest świadomym zabiegiem autora, a więc powinniśmy w równie świadomy sposób go odczytać. Co to znaczy? Na czym ta kompozycja polega?
„Krosienka” należy do nurtu literatury sentymentalnej, który wykształcił się w drugiej połowie XVIII wieku w opozycji do klasycyzmu. Autorem jest Franciszek Dionizy Kniaźnin – poeta żyjący w latach 1750-1807. Główny temat wiersza to miłość między dwójką młodych ludzi. W utworze pojawia się charakterystyczny dla sentymentalizmu motyw wsi i kultury ludowej.
Zaczarowana dorożka to poemat autorstwa Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego, który opublikowany został w roku 1946, w czasopiśmie Przekrój, a następnie wydany w odrębnym tomiku wierszy. Opowiada o magicznej podróży ulicami nocnego Krakowa.
Motyw małych ojczyzn funkcjonuje w literaturze nie od dziś. W dobie coraz bardziej unifikującego się świata oraz postępującej globalizacji człowiek szuka własnego miejsca, które mogłoby być „jego” miejscem, które mógłby znać i z którym mógłby się utożsamiać. Pisarze bardzo często wracają w swoich dziełach do rodzimych ziem, miejsc, z których się wywodzą, w których się wychowywali.
Agnieszka Osiecka przyszła na świat 9 października 1936 roku w Warszawie w artystycznej rodzinie – matka Maria była pisarką, a ojciec, Wiktor Osiecki, pianistą. Edukowała się na kilku kierunkach: dziennikarstwie na Uniwersytecie Warszawskim oraz na Wydziale Reżyserii Filmowej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej i Filmowej w Łodzi. W czasach studenckich udzielała się w Studenckim Teatrze Satyryków, gdzie zadebiutowała jako autorka tekstów piosenek.
Szlachta polska to grupa społeczna, która do dzisiaj wzbudza kontrowersje, odbierana jest niejednoznacznie, a jej wizerunek w różnorakich źródłach lub dziełach literackich niejednokrotnie się po prostu wyklucza. Szlachta jest jednym z głównych tematów polskiej epopei narodowej – Pana Tadeusza autorstwa Adama Mickiewicza.
Miłość to chyba najważniejsze uczucie, jakie towarzyszy człowiekowi w życiu. To właśnie ona motywuje ludzi do działania, daje szczęście, staje się inspiracją dla artystów. Z drugiej jednak strony, nie zawsze jest to uczucie dające radość, czasem jest to raczej gorzkie rozczarowanie. Nie można się więc dziwić, że miłość od zawsze pojawia się jako jeden z najczęstszych motywów w literaturze. Jest obecna również w dziele Adama Mickiewicza uznawanym za epopeję narodową – w Panu Tadeuszu, a także w wielu innych utworach literackich.
Epopeja narodowa (inaczej epos narodowy) to bardzo specyficzny gatunek literacki. Jego specyfika polega m.in. na tym, że zwykle w danej kulturze (kulturze jednego narodu) występuje tylko jeden taki utwór. Jest to powieść, mit lub poemat tak istotny dla danej społeczności, że nie może mieć sobie równych. Polską epopeją narodową jest niezaprzeczalnie Pan Tadeusz autorstwa naszego wieszcza narodowego – Adama Mickiewicza. Przyjrzyjmy się temu, jak ów wielki poemat wpisuje się w cechy gatunkowe epopei.
Znakomity myśliwy, mistrz ceremonii weselnych, znawca dobrych obyczajów i dworskiej etykiety, niezrównany gawędziarz, o którego grze na rogu myśliwskim opowiada jeden z najsłynniejszych fragmentów epopei narodowej – Pana Tadeusza Adama Mickiewicza.
Stolnik Horeszką to postać, która nie występuje bezpośrednio w akcji Pana Tadeusza, lecz jej wątek jest bardzo ważny dla epopei. To bowiem od jego śmierci rozpoczyna się konflikt rodzin Sopliców i Horeszków, którego kulminacją jest opisany w dziele „ostatni zajazd na Litwie”.
„(…) Było cymbalistów wielu, ale żaden z nich nie śmiał zagrać przy Jankielu” – ten cytat zna chyba każdy, kto zetknął się z twórczością Adama Mickiewicza. Sprawdźmy, kim był jeden z drugoplanowych bohaterów Pana Tadeusza – Jankiel.
„Dwie lipy” to utwór żyjącego w latach 1750-1807 poety Franciszka Dionizego Kniaźnina. Wiersz poprzez ukazanie przyrody opowiada o nieszczęśliwej miłości. Utwór należy do kierunku literackiego zwanego sentymentalizmem, który wykształcił się w drugiej połowie XVIII wieku w opozycji do klasycyzmu.