Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Wiersz „Spóźniony słowik” pochodzi z końca dwudziestolecia wojennego (po 1935), kiedy Julian Tuwim postanowił skupić się na poezji poświęconej najmłodszym odbiorcom. Napisał wtedy również inne znane wiersze dla dzieci – „Bambo”, „Rzepka”, czy „Lokomotywa”. Często łączył w swoich utworach elementy rozrywkowe z dydaktycznymi. Doskonale widać to w tym utworze, gdzie opowiada o jednym wieczorze z życia słowików.
„Praca u podstaw”- to sformułowanie prędzej czy później obije się o uszy każdemu, dlatego też warto wiedzieć, co dokładnie oznacza. Wiemy, że hasło kojarzy się z epoką pozytywizmu, ale co tak naprawdę znaczy? Czy było aktualne tylko w swoich czasach czy może nadal jesteśmy w stanie wprowadzać go w życie? I przede wszystkim – czy warto?
„Epitafium Rzymowi” to utwór czołowego polskiego poety barokowego Mikołaja Sępa Szarzyńskiego, w którym poprzez opis ruin starożytnego Rzymu poruszony zostaje temat przemijania. Autor odwołuje się do tradycji pisania utworów poetyckich upamiętniających zmarłych. Wiersz jest przekładem dzieła włoskiego pisarza Janusa Vitalisa.
Na co dzień nie zwracamy na nie uwagi, choć to właśnie dzięki nim jesteśmy w ogóle w stanie zrozumieć sens każdej kierowanej do nas wypowiedzi. Dzięki temu, że stosujemy je nawet (w większości przypadków) nie zdając sobie z tego sprawy, inni są w stanie zrozumieć nas.
Jeżeli przyjrzysz się temu zdaniu uważnie, zauważysz, że znajdują się w nim dwa przecinki. Do czego są potrzebne i czy w ogóle są niezbędne? Mówi się, że żaden użytkownik języka polskiego nie jest w stanie używać przecinków w stu procentach bezbłędnie, co jest pewnie sporą przesadą, ale jednak świadczy o skomplikowaniu systemu naszego języka. Jeśli jednak nawet miałyby to być prawda, nie oznaczałoby to, że przecinki są nam w ogóle niepotrzebne. Po coś jednak powstały. Poznajmy więc kilka najbardziej podstawowych zasad, których zapamiętanie pomoże nam odnaleźć się w przestrzeni tych napawających wszystkich lękiem znaków interpunkcyjnych.
Utwór „Rzecz czarnoleska” napisany przez Juliana Tuwima ukazał się w 1929 roku w zbiorze o tym samym tytule. Rozpoczął on nową fazę w sztuce poety, kiedy ustatkowywał się i odchodził od ciągłych prowokacji i zachwytów nad biologiczną postacią życia.
Wiersz „Życie” Juliana Tuwima w swojej krótkiej formie ma na celu ukazanie afirmacji życia i codzienności. Taka tematyka jest charakterystyczna dla poezji grupy literackiej Skamander, do której należał artysta. Podejmowali się oni głównie przyziemnych tematów, unikali rozliczeń Wielkiej Wojny (tak nazywano pierwszą wojnę światową przed wybuchem drugiej) czy wątków patriotycznych. Utwór poświęcony zostaje biologicznym aspektom życia, raczej nietypowym dla sztuki, gdzie preferowano ukazywanie życia duchowego.
Wieloletni pobyt w obozach koncentracyjnych powodował, że więźniowie wytwarzali bardzo specyficzną sieć układów, koterii, sympatii … Czytaj dalej
Jarosław Marek Rymkiewicz to polski literat, historyk i eseista, który najbardziej rozpoznawalny jest ze swojej działalności poetyckiej. Uważa się go za poetę klasycystycznego, który często odwołuje się do dorobku minionych epok, zarówno pod względem poruszanej tematyki, jak i formy dzieł. Jest autorem wiersza Ogród w Milanówku, koniec listopada, który metaforycznie opowiada o porządku ludzkiego życia oraz losach całego świata.
1. Tadeusz pracuje przy torach kolejowych. Rozmawia z panią Haneczką o jedzeniu i mydle, a następnie kłóci się z Żydem Bekerem, któremu życzy śmierci w komorze gazowej.
Bitwa pod Grunwaldem to opowiadanie Tadeusza Borowskiego, które zamyka tom pt. Pożegnanie z Marią, złożony z utworów poświęconych życiu w obozach koncentracyjnych. Borowski opowiada w nim losy więźniów tuż po zakończeniu wojny, kiedy, wydawałoby się, nadeszło długo wyczekiwane wyzwolenie.
1. Tadeusz obserwuje Batalion wojska maszerujący po dziedzińcu i rozmawia z chorążym i Stefanem.