Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Rozmowa Mistrza Polikarpa ze Śmiercią to utwór ważny nie tylko dlatego że stanowi jeden z najstarszych zabytków języka polskiego i literatury polskiej. Sama bowiem treść nie jest dla człowieka XXI wieku przesadnie sensacyjna, forma natomiast jest w dużej mierze niezrozumiała.
Groteska, jest według definicji słownikowej, kategorią estetyczną, która polega na łączeniu w ramach jednego dzieła artystycznego, teoretycznie różnych lub wręcz przeciwstawnych elementów, jak na przykład piękno i brzydota, komizm i tragizm, realizm i wizje senne.
W epoce średniowiecza, temat śmierci był jednym z najczęstszych motywów wielu dziedzin życia, takich jak sztuka czy religia. Było to spowodowane tym, że epoka ta była bardzo niespokojna, śmierć otaczała ludzi z wielu stron, choć najczęściej ginęli oni na wojnach, bardzo wówczas częstych. Z
Hrabia Roland jest tytułowym bohaterem średniowiecznej Pieśni o Rolandzie, francuskiego eposu średniowiecznego, który stał się jednym z kanonicznych przedstawień wzorca rycerstwa tej epoki.
Przypowieść o wdowim groszu to krótka, lecz jakże dobitna i jakże wymowna lekcja, dzięki której mamy odwrócić swoją uwagę od stanu posiadania, na rzecz umiejętności poświęcenia dla innych ludzi całego swojego majątku, nawet za cenę chwilowej lub długotrwałej utraty wygody i komfortu życia.
Interpretowany wiersz „Słowisień” jest najbardziej znanym utworem Juliana Tuwima z cyklu „Słopiewnie”. Zbiór stanowił intrygujący eksperyment językowy, gdzie poeta posługiwał się licznymi neologizmami. Nie przyświecał mu jednak cel intelektualny, treść wiersza ma odwoływać się do zmysłów odbiorcy.
„Tak ostatni będą pierwszymi, a pierwsi ostatnimi” – te kanoniczne i rozpoznawalne na całym świecie słowa pochodzą z ewangelicznej Przypowieści o robotnikach w winnicy. Przypowieści, w której Jezus Chrystus stara się przekazać swoim uczniom, by nie oczekiwali więcej niż zostało im obiecane, nawet jeśli wydaje im się to rażącą i krzywdzącą ich niesprawiedliwością.
Przypowieść o zagubionej owcy to ciekawy przykład tego, że przypowieści ewangeliczne nie służyły Jezusowi Chrystusowi wyłącznie do głoszenia nauk i objaśniania prostemu ludowi skomplikowanych boskich prawd. W tym przypadku, Mesjasz językiem paraboli (inna nazwa gatunku przypowieści) zwraca się również do faryzeuszy, którzy zarzucają mu odstępstwo od wiary i tradycyjnego sposobu nauczania.
Apokaliptycznie brzmiące zawołanie „Nie znacie dnia ani godziny” jest obecne w kulturze i funkcjonuje jako stały element estetyczny choćby wielu seriali, w których przewijają się wątki stowarzyszeń religijnych funkcjonujących w czasach zagłady, a takich seriali, filmów i książek ostatnimi czasy nie brakuje na rynku. Warto znać proweniencję tego sformułowania. Mało kogo pewnie zdziwi fakt, że pochodzi ono z Pisma Świętego, ale już dużo bardziej zaskakujące może być to, że nie pada ono wcale w Apokalipsie świętego Jana. Wypowiada je natomiast nie kto inny jak Jezus Chrystus, w Przypowieści o pannach roztropnych i nieroztropnych.
Przypowieść o domu na skale i o domu na piasku pojawia się w dwóch Ewangeliach – według świętego Mateusza oraz według świętego Łukasza. Jest częścią większej wypowiedzi Jezusa Chrystusa, kiedy ten nauczał tłumy pragnące słuchać Słowa Bożego. Wypowiedź ta dotyczyła zaś w całości kwestii dość fundamentalnej, czyli tego, jak należy postępować w życiu doczesnym, by po jego zakończeniu zasłużyć na zbawienie i zostać przyjętym do Królestwa Niebieskiego.
Przypowieść o siewcy z Ewangelii według św. Mateusza to jedna z najbardziej znanych przypowieści Chrystusowych, jakie odnaleźć możemy w Nowym Testamencie Pisma Świętego. Ponadto jest to przypowieść tak alegoryczna, że budzi wiele kontrowersji i trudno się zgodzić z tym, że może mieć tylko jedną właściwą interpretację.
Omawiany wiersz Juliana Tuwima „Czereśnie” należy do drugiej części zbioru „Czyhanie na Boga”, wydanego w 1920 roku. Przedstawione zostaje wspomnienie ze zbioru tytułowych owoców, które robią na nim ogromne wrażenie. Posługuje się metodą impresjonistyczną w czasie budowy obrazu letniego dnia.