Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Francesco Petrarca jest jednym z najwybitniejszych poetów późnego średniowiecza. Obecnie uważa się go również za prekursora renesansu, ponieważ wyprzedzał swoją epokę koncepcjami, filozofią, jak i formą literacką. „Sonet 3” został przepełniony symboliką w opisie pierwszego spotkania z ukochaną, które miało miejsce w Wielki Piątek, o czym informuje już incipit („Był to dzień, w którym przez mękę Chrystusa”).
Każdy przynajmniej raz w życiu słyszał takie hasła jak „Człowiekiem jestem i nic, co ludzkie, nie jest mi obce”, „Człowiek jest kowalem własnego losu” czy „Człowiek jest miarą wszechrzeczy”. Nie każdy jednak wie, że te aforyzmy pochodzą ze starożytności, a w XIV i XV wieku stały się jednymi z najważniejszych intelektualnych fundamentów po nowo powstający nurt filozoficzny – humanizm!
Utwór „Sonet 85” należy do najpopularniejszego i najbardziej znanego cyklu Francesco Petrarki zatytułowanego „Sonety do Laury”. Co charakterystyczne dla tego zbioru, są one zaadresowane do kobiety, tytułowej Laury i nie posiadają tytułów, jedynie liczby porządkowe oraz określenie incipitem (czyli pierwszym wersem lub jego fragmentem), który tutaj brzmi „Zawsze kochałem, kocham dziś tak samo”. Podmiot liryczny opisuje swoje uczucia, które dodają mu sił.
Czesław Miłosz wielokrotnie poprzez utwory poetyckie dokonywał próby opisania siebie, w sposób jednocześnie konkretny (siebie konkretnie) oraz uniwersalny (refleksje dotyczące kondycji człowieka). Utwór Do mojej natury jest próbą poetyckiej refleksji o naturze podmiotu lirycznego, w kontekście metaforycznego opisu uniwersum ludzkich zachowań oraz ich filozoficznych źródeł.
Obertyńska to poetka osobna, nie związana z żadną grupą poetycką, żadnym, ówczesnym kanonem literackim. Jej twórczość, to przede wszystkim liryka osobistego wyznania. Utwór Strych jest poświęcony zagadnieniu pamięci, które było zasadniczym elementem nie tylko twórczości, ale także twórczej tożsamości poetki.
Kazimierz Wierzyński to polski poeta i prozaik, tworzący w okresie dwudziestolecia międzywojennego. Jest autorem zbioru wierszy Laur olimpijski, wydanego w roku 1927, który nagrodzony został szczególną nagrodą – złotym medalem Konkursu Literackiego IX Igrzysk Olimpijskich w Amsterdamie. Jednym z utworów, pochodzących ze wspomnianego tomu, jest Skok o tyczce – przedstawiający piękno tytułowej dyscypliny oraz niezwykły wysiłek sportowca.
Dokładna data jego urodzin nie jest znana, wiadomo że Wacław Potocki przyszedł na świat w 1625 roku w Woli Łużańskiej w szlacheckiej rodzinie ariańskiej. W 1638, mając 17 lat, ze starszym bratem Janem, walczył na Ukrainie.
Wiersz Portret kobiecy opublikowany został w 1995 roku, w zbiorze Wielka liczba. Jego autorką jest Wisława Szymborska, polska poetka tworząca w okresie współczesnym, tłumaczka i krytyczka, a przede wszystkim – laureatka Nagrody Nobla w dziedzinie literatury, z roku 1996. Jej artystyczny dorobek cechuje uporządkowana forma wypowiedzi, unikanie hiperboli, wyrażanie opinii w sposób pośredni – poprzez prezentowanie historii jednostek, ich myśli i przeżyć.
Francesco Petrarca jest autorem wielu znanych utworów literackich. Najbardziej znane z nich tworzą zbiór poetycki „Do Laury”. Omawiany wiersz, „Sonet 61” o incipicie „Błogosławiony niechaj ów dzień będzie”, również należy do tego cyklu. Podmiot liryczny przywołuje moment zapoznania z Laurą. Co prawda nie pada jej imię, jednak z uwagi na umieszczenie go w całym tomie poświęconym tej kobiecie, można tak to interpretować.
Andrzej Frycz Modrzewski urodził się 20 września 1503 roku w Wolborzu i tamże zmarł w roku 1572. W swoim życiu pełnił funkcję sekretarza królewskiego, a do historii przeszedł jako jeden z najwybitniejszych polskich myślicieli politycznych.
Dzisiaj zapytani o barok, pewnie jako pierwsze wyobrazilibyśmy sobie monumentalne, strzeliste katedry, stworzone z niezliczonych ilości kunsztownie wykonanych detali. Mało kto jednak wie, że podobnie intensywna ornamentyka stosowana była w literaturze, a zwłaszcza w poezji. Dowiedzmy się więcej o zjawisku marinizmu!
Parnasizm to nurt artystyczny, który dzisiaj rozpatruje się jako swego rodzaju pomost pomiędzy romantyzmem i symbolizmem (modernizmem), przerzucony nad przyziemnym i pragmatycznym pozytywizmem. Poeci tworzący w jego duchu odwoływali się do klasycznego piękna poezji oraz postulowali jak największą dbałość o formę dzieła. W ten sposób chcieli wdrapać się na własny, poetycki Parnas!