Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Omawiany utwór jest 101 sonetem w cyklu „Sonety do Laury” Francesco Petrarki. Podmiot liryczny, którego interpretuje się jako samego autora, przeżywa kryzys w związku z miłością do Laury. Nadzieja, którą żyje i żywi w kontekście tego uczucia, niknie. W krótkiej, ale zarazem kunsztownej formie literackiej zawiera refleksje związane z cierpieniem z powodu nieodwzajemnionej miłości.
Marcin Borowicz i Andrzej Radek to dwaj bohaterowie powieści Stefana Żeromskiego pt. Syzyfowe prace. Dwaj młodzi ludzie dorastający w bardzo trudnym dla Polski czasie i miejscu – pod zaborem rosyjskim.
Atlantyda i inne wiersze to tomik poezji wydany w roku 1986 roku. Znajduje się w nim utwór o tytule Garden party, poruszający wątki emigracyjne – opisuje stan wiedzy Amerykanów na temat tego, co dzieje się w Polsce oraz sugeruje, że rodacy są zdani sami na siebie. Autorem wiersza jest Stanisław Barańczak, jeden z najsłynniejszych twórców Nowej Fali, ale także poeta, tłumacz oraz akademik, przebywający na wieloletniej emigracji w Stanach Zjednoczonych.
W „Sonecie 124” Francesco Petrarca opisuje trud i cierpienie związane z odczuwaniem miłości. Utwór jest kolejnym z ponad 360 utworów z cyklu „Canzioniere”, znanego również jako „Sonety do Laury” lub „Drobne wiersze włoskie”, jak podobno nazywał zbiór sam poeta. Widać w nim silnie nurt filozofii renesansowej, której autor był prekursorem.
Danusia i Jagienka to dwie bohaterki wielkiej powieści historycznej autorstwa Henryka Sienkiewicza, pt. Krzyżacy. Te dwie młodziutkie dziewczyny łączy uczucie wobec Zbyszka z Bogdańca, choć w każdym przypadku kształtuje się ono nieco inaczej. Inaczej również wygląda dorastanie obu panien, co ma wpływ na kształtowanie się ich charakterów.
Interpretowany utwór należy do zbioru ponad 360 sonetów z cyklu „Do Laury”, inaczej zwanego „Canzoniere” lub „Drobne wiersze włoskie”. Te wiersze miłosne zapisały się od renesansu do kanonu dzieł poezji miłosnej. „Sonet 250” przedstawia cierpienie podmiotu lirycznego po śmierci ukochanej Laury, która nawiedza go w snach.
Zośka, Alek i Rudy, czyli Tadeusz Zawadzki, Maciej Aleksy Dawidowski i Jan Bytnar, to trzech głównych bohaterów powieści Kamienie na szaniec Aleksandra Kamińskiego. Książka opowiada o ludziach i wydarzeniach, które miały miejsce naprawdę. To sylwetki trzech młodych ludzi, z których każdy był nieco inny, ale z których każdy był w stanie poświęcić życie dla ojczyzny.
Achilles i Hektor to dwie legendarne postaci, znane głównie z Iliady Homera, choć ten pierwszy ma swoje stałe miejsce w mitologii greckiej. Są to dwaj sławni wojownicy, odznaczający się odwagą, męstwem i nadludzkimi umiejętnościami walki, którzy w wyniku historycznego przypadku musieli stanąć przeciwko sobie.
Jan Twardowski był polskim księdzem wyznania rzymskokatolickiego, który na kartach historii zapisał się także jako najsłynniejszy polski poeta tworzący w nurcie liryki religijnej. Jego utwory poruszały tematykę relacji człowieka z Bogiem oraz zawierały liczne odwołania do przyrody, często przyjmując formę modlitewną. Jego utwór Stwarzał opowiada właśnie o wspaniałości i doskonałości dzieła stworzenia świata, chwaląc Pana i dziękując za jego miłosierdzie.
Cześnik Raptusiewicz i Rejent Milczek to dwaj zantagonizowani bohaterowie komedii Aleksandra Fredry pt. Zemsta. Jak to jednak bywa w dramatach największego komediopisarza polskiej literatury romantycznej, ich waśnie i spory to efekt w dużo większej mierze podobieństw, niż różnic pomiędzy nimi.
Alina i Balladyna to bohaterki dramatu Juliusza Słowackiego, pt. Balladyna. Są to dwie siostry, córki starej wdowy. Jednak mimo więzów krwi, dziewczyny różnią się od siebie nawzajem w zasadzie pod każdym względem. Różnice te są zresztą główną osią fabularną dramatu i to przez nieumiejętność pogodzenia ich ze sobą, dochodzi do pierwszej z tragedii w tym dramacie.
Andrzej Kmicic to główny bohater drugiej części trylogii Henryka Sienkiewicza – Potopu. Był to młody mężczyzna, wysoki, szczupły i dobrze zbudowany. Miał płowe, szlacheckim zwyczajem podgalane, włosy, siwe oczy i ciemny wąs. Wyraz jego twarzy oraz spojrzenie oddawały w dużej mierze charakter Kmicica – hardą, zawadiacką naturę oraz skłonność do hulanki.