Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Wiersz „Ogólniki” stanowi otwarcie najsłynniejszego cyklu artystycznego Norwida, czyli „Vade-mecum”, pisanego w latach 1865-66, wydanego zaś 1947 roku. Utwory te były publikowane wcześniej, w okresie Młodej Polski przez Zenona „Miriama” Przesmyckiego. Umieszczenie „Ogólników” na początku nie jest przypadkowe — porusza problematykę tworzenia, odnosi się do kwestii związanych z poezją, dlatego można uznać go za programowy.
Stoicyzmem nazywamy jeden z pierwszych systemów filozoficznych, jakie powstały w starożytnej Grecji – ojczyźnie umiłowania mądrości. Ciekawą właściwością tej akurat szkoły jest fakt, że nie dezaktualizuje się ona i zapominana lub pomijana w jednej epoce, zawsze triumfalnie powraca do łask w kolejnej. Przyjrzyjmy się starożytnym stoikom i ich receptom na szczęście.
Trudno mówić o literaturze bez, szczątkowej choćby, znajomości jej źródeł i tradycji. Wiele dzisiejszych konwencji, prądów artystycznych, postaw, nurtów, a także zwykłych pojęć, które niekiedy przeniknęły już do popkultury i języka codziennego, ma swoje korzenie w tekstach kultur dawnych, nierzadko również starożytnych. Tak również jest w przypadku prometeizmu.
Motyw labiryntu w kulturze europejskiej jest obecny od tysięcy lat. Wszystkim znany jest choćby grecki mit o labiryncie zbudowanym przez Dedala, w którym uwięziony został potworny Minotaur. Od tamtego czasu, motyw ten wrósł w sztukę starego kontynentu jako symbol więzienia (często metaforycznego), z którego nie ma ucieczki.
Bardzo ciekawym zagadnieniem teoretycznoliterackim jest próba wyodrębnienia tzw. „przestrzeni dramatu” oraz odróżnienia jej od przestrzeni, w której dany dramat jest wystawiany. Okazuje się bowiem, że są to przestrzenie diametralnie różne i do odmiennych rzeczy przydatne.
W pierwszej połowie XX wieku, na fali bardzo dużej różnorodności powstających prądów artystycznych, pojawił się również katastrofizm. Z jednej strony czerpał on ze światopoglądu modernistycznego, a nawet postromantycznego, z drugiej, był odpowiedzią na aktualne niepokoje społeczne, zwłaszcza w okresie Dwudziestolecia Międzywojennego. Sprawdźmy, jaką katastrofę przeczuwali m.in. Miłosz i Witkacy!
Tak naprawdę określenia „modernizmu” czy też „sztuki nowoczesnej” można i będzie można używać zawsze, bo zawsze będą pojawiać się myśli, prądy i nurty artystyczne, zupełnie odmienne od już znanych, świeże, nowatorskie. W historii literatury jednak, sformułowania tego używa się do pewnej ograniczonej czasowo epoki o bardzo charakterystycznych cechach. Przyjrzyjmy się czym był modernizm!
Początek XX wieku to w sztuce istny tygiel nowych prądów, nurtów, konwencji, pomysłów, dróg i szkół. Starość ścierała się wówczas z młodością, świętość z grzesznością, precyzja z rozmyciem, realizm z abstrakcją. Zwłaszcza dwie ostatnie wartości i ich ścieranie się ze sobą, są istotne dla powstania nurtu, który nazwano ekspresjonizmem.
Literatura polska XIX wieku była jednoznacznie naznaczona sytuacją polityczną kraju okupowanego przez trzech zaborców. Sytuacja ta musiała znaleźć oddźwięk w literaturze narodu, który wolność ma za jedną z najważniejszych wartości. Znalazła go bardzo szybko, a inspiracją stała się twórczość pewnego greckiego poety sprzed dwóch i pół tysiąca lat.
Święty Franciszek z Asyżu to postać znana nie tylko osobom rzetelnie zgłębiającym dzieje chrześcijaństwa. Jego postać wrosła w kulturę (a nawet w popkulturę) dużo mocniej niż postaci innych ascetów i świętych. Co sprawiło, że „Biedaczyna Boży” dał swoim życiem początek oryginalnej konwencji literackiej, której ślady odnajdujemy w twórczości pisarzy i poetów nawet siedemset lat po jego śmierci? Czym jest franciszkanizm?
Utwór „Marionetki” Norwida jest aluzją do toposu theatrum mundi, czyli świata teatru, popularnego od czasów Szekspira. Autor zastanawia się nad tym, jakie są motywacje ludzkich działań, które porównuje do sił poruszających sznurkami marionetek. Poeta posługuje się charakterystyczną dla siebie ironią.
Historia literatury zna wiele przypadków, kiedy to mody czy nurty literackie bardzo szybko osiągały szczyty popularności, a potem w równie dynamicznym tempie stawały się przestarzałe, infantylne, nie pasujące do zmieniających się czasów i po prostu żenujące. Istnieją jednak prądy artystyczne, które utrzymują się od setek, a nawet tysięcy lat, bez względu na czasy i opinie krytyków. Jednym z takich nurtów jest oniryzm.