Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Śmierć była jednym z najważniejszych i najczęstszych motywów w sztuce średniowiecza. Było tak, ponieważ w tamtym czasie śmierć była dostrzegalna na każdym kroku. Ciągłe wojny przetaczające się przez Europę przeplatały się z groźnymi epidemiami, które dziesiątkowały ludność wszystkich krajów.
Ziele na kraterze autorstwa Melchiora Wańkowicza to powieść, która w dużej mierze opiera się o opisywanie i rozważanie różnych rodzajów prowadzenia rodziny, a zwłaszcza wychowywania dzieci.Rodzice – Melchior i Zofia – w pewnych momentach różnią się w tym podejściu, co jest przyczyną konstruktywnych spięć pomiędzy nimi. Uważam jednak, że spośród tych konfliktów i starć wyłania się pewna spójna wizja tego, w jaki sposób powinno się traktować i wychowywać swoje dzieci, by dorastały w poczuciu bezpieczeństwa, troski i miłości.
Powieści Melchiora Wańkowicza nie trzeba chyba specjalnie w naszym kraju reklamować – to bowiem autor o ustabilizowanej pozycji w kanonie najważniejszych literatów polskich XX wieku. Istnieją jednak dzieła mniej znane, które wszak zasługują na to, by je poznać, i by kolejne pokolenie odkryło ich piękno oraz życiową wartość. Jedną z takich powieści jest na pewno Ziele na kraterze.
W każdej epoce artyści tworzący sztukę dostrzegali fakt, że są ludźmi o specyficznej wrażliwości i nieoczywistych talentach. Refleksje na ten temat – a jakże – zawierali w swoich dziełach, przez co z czasem stworzyli pewien motyw opowiadania o artystach, jednostkach wybitnie wrażliwych czy utalentowanych. Motyw ten zmieniał się z czasem i w zależności od czasów i panujących w nich mód przybierał inne kształty.
Lektury szkolne wśród uczniów często cieszą się nie najlepszą sławą nie przez to, że rzeczywiście ich nie ciekawią, lecz przez to, że przeczytanie ich jest obowiązkiem, a nie dobrowolnym wyborem. Istnieje jednak kilka wyjątków – książek, po które uczniowie sięgają chętnie. Jedną z takich pozycji jest Ziele na kraterze Melchiora Wańkowicza. Osobiście uważam, że to najciekawsze powieść w kanonie lektur szkolnych, co postaram się udowodnić.
Ziele na kraterze to powieść autobiograficzna Melchiora Wańkowicza, w której opisuje losy swojej rodziny, skupiając się na rozwoju i dojrzewaniu dwóch swoich córek – Krysi i Marty. Nie brakuje tam jednak spojrzenia na siebie samego oraz swoją ukochaną żonę w perspektywie tego, jak zmienia się ich związek w perspektywie rodzicielstwa oraz jak wspólnymi siłami dążą do zapewnienia swojemu potomstwu jak najlepszych warunków do życia i rozwoju.
Ziele na kraterze to reportaż rodzinny, w którym jest czwórka głównych bohaterów. To na ich losach oraz więziach koncentruje się narracja całego utworu.
Na świat przychodzi Krysia Wańkowiczówna. Ze względu na problemy zdrowotne córki, rodzina przenosi się na wieś, do Prochów, gospodarstwa brata Melchiora Wańkowicza. Na świat przychodzi Marta Wańkowiczówna.
Ziele na kraterze to powieść reportażowo-autobiograficzna, w której Melchior Wańkowicz opisał życie swojej rodziny na przestrzeni dwudziestolecia międzywojennego oraz lat II wojny światowej. Na początku najwięcej uwagi skupia na swoich najbliższych – żonie i córkach, by wraz z dorastaniem dziewczynek analizować nie tylko ich rozwój, lecz także swoje i swojej małżonki podejście do nich i do ich wychowania.
Ziele na kraterze Melchiora Wańkowicza to powieść reportażowa opisująca życie rodziny pisarza w dwudziestoleciu międzywojennym w Polsce. Po narodzinach dwóch córek, Krysi i Marty, rodzina zaczyna żyć wielobarwnym i intensywnym życiem, obfitującym w miłość, troskę, wyrozumiałość, pełnym podróży i przygód.
Wybuch II wojny światowej stanowi dla bohaterów Ziela na kraterze Melchiora Wańkowicza ogromne i niezwykle dramatyczne zaskoczenie. Oznacza również, że bardzo mocno zżyta ze sobą rodzina musiała rozproszyć się nie tylko po Europie, lecz także po całym świecie.
Ziele na kraterze Melchiora Wańkowicza to powieść, z której można się bardzo wiele nauczyć. Fabuła skupia się na dorastaniu dwóch córek narratora, Krysi oraz Marty. Ziele na kraterze daje dobry wgląd w to, jak rodzice podchodzili do wychowywania dzieci i wprowadzania ich w dorosłość w dwudziestoleciu międzywojennym.