Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Tango Sławomira Mrożka to dzieło przełomowe pod wieloma względami. W latach 60. XX wieku pisarz zwrócił uwagę na schyłek wartości rozumianych w sposób jednoznaczny. Prądy intelektualne i filozoficzne w Polsce przemieszały się z systemem komunistycznym, w efekcie zakłócając harmonijny rozwój nie tylko pojedynczych jednostek, lecz także całego społeczeństwa. W swoim dramacie Mrożek zawarł jednak jeszcze więcej ciekawych wątków.
Eugeniusz to jeden z bohaterów Tanga Sławomira Mrożka. To przedstawiciel najstarszego pokolenia bohaterów dramatu. Jego postać symbolizuje pokolenie starych intelektualistów, którzy w Polsce doby komunistycznej nie podejmowali walki z systemem, lecz wybierali milczącą ugodę. Hołdowali tradycjom polskim, lecz nie byli w stanie w realny sposób bronić ich w życiu codziennym.
Eleonora jest jedną z głównych bohaterek Tanga – dramatu autorstwa Sławomira Mrożka. To matka głównego bohatera Artura, oraz żona Stomila. Jest ucieleśnieniem upadku kultury i obyczajowości, spowodowanego młodzieńczym dążeniem do wyzwolenia się spod jakichkolwiek norm. Owo wyzwolenie jednak w wieku dojrzałym zwróciło się przeciwko niej.
Stomil to jeden z głównych bohaterów Tanga Sławomira Mrożka. To ojciec głównego bohatera, Artura, przy okazji symbol młodzieżowego buntu, który jednak nie przemija wraz z wiekiem, przemieniając się w infantylną postawę życiową zbliżoną do anarchii.
Eugenia, Eugeniusz oraz Edek grają w karty w mieszkaniu pełnym bałaganu. Do domu wraca Artur, który rozpędza towarzystwo. Artur kłóci się z Eugenią na temat braku zasad panujących w życiu domu; młodzieniec nie ma się przeciwko czemu buntować.
Pisarz budzi się w swoim mieszkaniu i rozważa zakończenie swojego życia.
Mieszkanie pisarza odwiedzają Hubert oraz Rysio, którzy namawiają go, by w akcie sprzeciwu dokonał samospalenia pod Pałacem Kultury tego samego wieczoru.
Bohater wychodzi na ulicę, gdzie widzi przygotowania do wieczornego święta na część dygnitarza, który odwiedził Warszawę.
Lekcja języka polskiego to chyba jeden z najbardziej zapadających w pamięć fragmentów powieści Witolda Gombrowicza, pt. Ferdydurke. Autor przekazał w niej istotę absurdalności istnienia ludzkiego, w którym najważniejsze było wpasowanie się w odpowiednią rolę społeczną, wejście w utarty schemat, który gwarantował bezpieczny, nudny byt, jednak odbierał indywidualność i siłę wynikającą z posiadania własnego zdania.
Marek Winicjusz szedł przodem, a ja podążałem krok w krok za nim. Co chwila oglądał się, czy nadążam za jego szybkim żołnierskim krokiem. Był zaskakująco spokojny, jak na sytuację, w której uczestniczyliśmy. Widać było po nim zimną krew i nerwy ze stali, które wypracował w czasie wielu wypraw wojennych. Jakże innym był teraz człowiekiem!
Bardzo często, kiedy nie jesteśmy zadowoleni z jakiegoś elementu naszego życia, lubimy usprawiedliwiać się przeróżnymi czynnikami zewnętrznymi. Zrzucamy winę za zaistniałą sytuację na złe warunki, których po prostu nie byliśmy w stanie pokonać. Prawda jest jednak inna. To my decydujemy, jakimi jesteśmy ludźmi i jak reagujemy na otaczającą nas rzeczywistość, jaką postawę wobec niej przyjmujemy, czyli po prostu, jakimi jesteśmy ludźmi. Postaram się to udowodnić na przykładach zaczerpniętych z literatury.
Groteska jest bardzo specyficzną kategorią estetyczną, która polega na łączeniu ze sobą na przestrzeni jednego dzieła elementów teoretycznie do siebie nieprzystających, a nawet zupełnie przeciwstawnych. Tworzenie całych dzieł literackich w tym nurcie było w Polsce domeną dwudziestolecia międzywojennego. Wówczas powstała jedna z najważniejszych powieści tego typu, czyli Ferdydurke autorstwa Witolda Gombrowicza.
Pokolenie Kolumbów to grupa twórców, którzy wchodzili w dorosłość i debiutowali w czasach II wojny światowej. W związku z tym naznaczyła ona ich dzieła i na zawsze pozostawiła ślad w ich często zbyt krótkiej – bo przerwanej śmiercią – aktywności. Do takich twórców należy między innymi Tadeusz Gajcy. Jego wiersz zatytułowany „Droga tajemnic” pochodzi ze zbioru „Widma” napisanego w roku 1943. Należy on do dzieł poruszających tematykę śmierci i tragedii, z jaką mierzyły się osoby żyjące w tamtych trudnych czasach.
Tadeusz Gajcy to przedstawiciel pokolenia Kolumbów i tworzył w czasach II wojny światowej. Określenie to odnosi się do twórców, których lata wczesnej dorosłości oraz debiuty przypadły na okres właśnie tego konfliktu zbrojnego. W wyniku tego ich dzieła przesycone są katastrofizmem, tematyką śmierci, zagłady i zniszczenia. Wydarzenia, których byli świadkami na zawsze odcisnęły w nich swoje piętno. Przykładem tego może być właśnie wiersz Tadeusza Gajcego zatytułowany „Epitafium” pochodzący ze zbioru „Grom Powszedni” stworzonego w roku 1944.