Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Rozstanie to trudna tematyka, dla większości z nas bardzo ważna, bowiem mało kto nie przeżył w swoim życiu dotkliwego rozstania. Jeśli mówimy o rozstaniu, najczęściej chodzi nam o rozejście się z partnerem/partnerką, choć mogą być też inne typy rozstań, np. z przyjacielem, z członkiem rodziny.
Dziady cz. III Adama Mickiewicza to dzieło, które porusza bardzo wiele istotnych kwestii na bardzo wielu poziomach. W dramacie tym wiara miesza się z polityką, miłość do ojczyzny ze sztuką, a talent z szaleństwem lub opętaniem demonicznym. Wszystkich tych stanów oświadcza główny bohater cyklu Mickiewicza – Konrad, wieszcz i poeta, będący emanacją romantycznych trendów do kreowania ludzi nieprzeciętnych i wybitnych.
Scena VIII Dziadów cz. III Adama Mickiewicza to scena, w której poeta po raz kolejny próbował ukazać stosunki polityczne, jakie towarzyszyły administracji carskiej w czasie zaborów Polski. W tym fragmencie Rosjanie przedstawieni zostali maksymalnie negatywnie, a z całości można wysnuć wniosek, że nawet o tak potężnych ludzi w końcu upomni się sprawiedliwość.
Adam Mickiewicz w Dziadach cz. III pomieścił z jednej strony bardzo konkretne oceny i diagnozy społeczno-polityczne, z drugiej dał wyraz kultywowanej przez siebie wierze w mesjanizm polski. Najpełniejszą jego manifestacją jest właśnie Scena V, czyli Widzenie księdza Piotra.
Dziady cz. III Adama Mickiewicza to dzieło wielowątkowe, poświęcone w głównej mierze losom Polaków, żyjących pod zaborem rosyjskim w XIX wieku. Sam poeta w czasie młodości spędzanej na Litwie zmagał się z prześladowaniami, a pewne wątki autobiograficzne zawarł w niektórych scenach swojego wybitnego dramatu.
W Dziadach cz. III Adam Mickiewicz zawarł nie tylko metafizyczne refleksje na temat bycia poetą, tudzież powinności poety wobec społeczeństwa i ojczyzny, lecz także szereg diagnoz polityczno-społecznych. Opisał nastroje panujące wśród studentów i zwykłych obywateli, a także scharakteryzował zachowanie polskich elit arystokratycznych.
Ewa Lipska jest znaną polską poetką i felietonistką, związaną między innymi z Wydawnictwem Literackim. Obecnie mieszka i tworzy w Krakowie. Utwór „Mogę” pochodzi z pierwszego tomu jej dzieł, opublikowanego w roku 1967.
Prawda jest rzeczą szalenie wartościową, ale nie zawsze łatwą do przyjęcia. Dlatego też w przypadku mało istotnych spraw, lubimy ulegać złudzeniom. Przede wszystkim na swój własny temat, ale także na temat naszych bliskich, swojego statusu społecznego, miasta, w którym mieszkamy, ojczyzny, itp.
Trudno jest powiedzieć, jakimi jesteśmy ludźmi i do jakich czynów jesteśmy zdolni, dopóki nie wydarzą się w naszym życiu sytuacje ekstremalne, które sprawdzą naszą wartość w praktyce. Niespodziewane okoliczności potrafią wpłynąć na człowieka w bardzo rozmaity sposób – jest to kwestia indywidualna. Niektórzy w stresie tracą możliwość jakiegokolwiek ruchu, inni zyskują dodatkową siłę, motywację i determinację do działania. Prawdą jest jednak, że tego rodzaju sytuacje sprawdzają nasz prawdziwy charakter, czego liczne dowody odnaleźć można w literaturze.
„Bohater” to słowo, które przez wieki obrastało w coraz to nowe znaczenia i sensy, do tego stopnia, że dzisiaj trudno jest już jednoznaczne jego zdefiniowanie. W starożytności i średniowieczu bohaterami nazywano najczęściej rycerzy, którzy potrafili walczyć za ojczyznę lub religię. O nich opowiadały eposy i legendy.
Człowiek to najbardziej skomplikowana istota, jaka znana jest we wszechświecie. Skomplikowana nie tylko pod względem fizycznym, lecz także – może nawet głównie – psychicznym, emocjonalnym i umysłowym. Na ludzką osobowość, charakter, zachowanie i postępowanie mają wpływ setki, jeśli nie tysiące czynników wewnętrznych i zewnętrznych.
Konrad Wallenrod to powieść poetycka autorstwa Adama Mickiewicza. Jak na dzieło romantyczne przystało, utwór nie jest zbudowany na zasadzie chronologicznej, a w fabułę, przerywaną często retrospektywami, wplecione są pieśni.