Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Winicjusz był zrozpaczony. Od dłuższego czasu błądził tym, co pozostało ze spalonych ulic rzymskiej biedoty. Pożar wydawał się strawić cały świat. Mężczyzna nie mógł nigdzie znaleźć Ligii, a to było dla niego równoznaczne z utratą całego świata.
Mówi się, że podróżowanie jest sposobem na poznawanie świata oraz samego siebie i jest to słuszne stwierdzenie. Podróż bowiem stawia człowieka w wielu skomplikowanych sytuacjach, których nie doświadczyłby w domu i które pozwalają mu dowiedzieć się więcej o sobie samym, o swoim charakterze i decyzjach.
Dom to najbezpieczniejsza, najbardziej komfortowa przestrzeń, jaka jest nam dana. To gniazdo, ostoja, to tam nabieramy sił, odpoczywamy, bawimy się, uczymy, żyjemy. Toteż każdy powrót do domu, z samej zasady powinien być wydarzeniem szczęśliwym.
Porzekadło, że “podróże kształcą” jest znane chyba każdemu z nas i mało kto, kto chociaż raz udał się w taką podróż, miałby ochotę zaprzeczyć. Rzeczywiście dzięki oddaleniu się od rodzinnych stron, jesteśmy w stanie na własne oczy ujrzeć nieraz zupełnie inną architekturę, inny ubiór, posłuchać innych języków, spróbować innych potraw.
Stwór nie był tak ogromny, jak o nim opowiadali starzy podróżnicy, którzy natykali się na przeróżne bestie wędrując po górach i równinach Śródziemia. Był nieco dłuższy od aligatora, choć jeśli chodzi o wysokość, miał ją na poziomie przeciętnej wielkości psa. Bilbo wiedział, że to bazyliszek. Zbyt wiele książek przeczytał, żeby nie rozpoznać od razu imponującego, choć przerażającego grzebienia na grzbiecie, ostrych jak sztylety pazurów i ogona zakończonego twardą jak głaz kulą. Wcześniej był pewien, że te stworzenia dawno już wyginęły, wyglądało jednak na to, że w głębokich górskich sztolniach, żyły wciąż pojedyncze egzemplarze.
Bilbo Baggins w czasie swojej wyprawy na Smoczą Górę był świadkiem i uczestnikiem wielu wstrząsających sytuacji. Najbardziej zatrważającą jednak wydaje się ta, kiedy wraz z całą kompanią musiał stawić czoła przerażającym ogromnym pająkom w Mrocznej Puszczy. Zdarzenie to znamy z pierwszej ręki, ponieważ sam Bilbo Baggins od czasu powrotu ze swojej wielkiej wyprawy, nie wzbrania się przed przywoływaniem wspomnień z tamtych czasów i opowiadaniem o swoich przygodach. Poniższa relacja jest oparta właśnie na takiej opowieści.
Bilbo Baggins, czyli główny bohater powieści Johna Ronalda Ruela Tolkiena pt. Hobbit, czyli tam i z powrotem, przeżył bardzo wiele niezwykle fascynujących, ale i niebezpiecznych przygód, które nie były dane żadnemu innemu hobbitowi w historii istnienia tej poczciwej i rozmiłowanej w spokojnym życiu rasy.
O Bilbo Bagginsie można było powiedzieć bardzo dużo rzeczy, ale nie to, że nie widział i nie zwiedził bardzo wielu miejsc. Znał przecież idylliczne i rodzinne Shire, przyjazną, gościnną i harmonijną krainę elfów, Rivendell, ale także mroczne Góry Mgliste z ich nieskończonymi korytarzami i sztolniami, a także Mroczną Puszczę.
Wędrowałem już wtedy przez pustkowia Śródziemia od kilku tygodni i podróż stawała się coraz bardziej uciążliwa. Skończyły mi się zapasy, zdobycie pitnej wody czy upolowanie jakiegoś zwierzęcia stawało się coraz mniej prawdopodobne. Słabłem z dnia na dzień. Niekiedy w nocy czułem, że dopada mnie gorączka i nie mogłem spać.
Już od wschodu słońca, odkąd tylko otworzyłem oczy, wiedziałem, że ten dzień będzie niesamowity. Właśnie dzisiaj bowiem cały dzień spędzić miałem w krainie z mojej ukochanej opowieści, czyli w Shire – państewku hobbitów.
