Elfy to fantastyczne istoty, które każdemu chyba człowiekowi znane są od wczesnego dzieciństwa. Dzieci najczęściej kojarzą elfy jako nieduże stworzenia, które pomagają ludziom. W literaturze fantasy są jednak przedstawione inaczej. Przeważnie są to dostojne istoty obdarzone długowiecznością i mądrością przekraczającą intelekt zwykłych ludzi. Ich królestwem są lasy, żyją w zgodzie z naturą i są ze wszech miar dobre. W swojej twórczości elfy zawarł również J.R.R. Tolkien, kiedy tworzył uniwersum Śródziemia, w którym osadzona została fabuła hobbita. W tym uniwersum elfy na pewno nie są małymi niegroźnymi istotkami, których jedynym zadaniem jest pomoc w pakowaniu prezentów na święta.
Charakterystyka Elfów (Hobbit)
Elfy w Hobbicie to istoty odznaczające się dużym podobieństwem fizycznym o ludzi. Są to postacie wysokie, smukłe i piękne. Poruszają się po cichu i z gracją. Pewna szlachetność jest zresztą niejako wpisana w geny tej rasy. Elfy wywodzą się bowiem z pradawnych czasów, dlatego bardzo często podkreślają swoje przywiązanie do własnej historii, genealogii i pochodzenia. Elfy odznaczają się bardzo dużą mądrością, znane są z rozwagi, chłodnego osądu rzeczywistości, widzenia rzeczy i zdarzeń w bardzo szerokiej perspektywie. Obce są im natomiast porywczość, gwałtowność, brutalność i przemoc. Nie oznacza to jednak, że elfy są bezbronne. Wręcz przeciwnie – potrafią doskonale walczyć, a sztuką, którą doprowadzili do perfekcji jest łucznictwo.
Szlachetne pochodzenie i dostojna aparycja sprawiała, że elfy często czuły się lepsze od innych ras, a najbardziej od krasnoludów. Obie te grupy nie przepadały za sobą, a źródła tego konfliktu leżały w głębokiej przeszłości. Elfy uważały się bowiem za istoty dużo szlachetniejsze, dużo bardziej godne, na pewno dużo bardziej wyrafinowane. Nie bez znaczenia było również to, że posiadły umiejętności posługiwania się magią. Wiele elfów potrafiło również wróżyć i w pewien sposób przewidywać przyszłość.
Oczywiście nie wszystkie elfy były jednakowe. Dostojeństwem i mądrością odznaczały się tzw. „elfy wysokie” pochodzące z Zachodu. One stanowiły, można powiedzieć, elitę elfiej społeczności. To właśnie z tego środowiska pochodził Elrond, wielki elfi mędrzec, przyjaciel i sprzymierzeniec Gandalfa. Inną grupę stanowiły elfy żyjące w lasach. Były one dużo mniej wyrafinowane, jak warunki, w których żyły. Lubiły wino i wypuszczały się na polowania poza granice swoich areałów. Nie były to jednak istoty niegodne, zagrażające innym rasom lub społecznością.
Elfy żyły w zgodzie z naturą, która stanowiła element ich religijności. Bardzo strzegły swojej tożsamości duchowej. Doskonaliły się w naturalnej medycynie i magii. Wszystko to sprawiało, że społeczności elfickie były nieco odizolowane od reszty ras, w tym od ludzi. Nie unikały one kontaktu tak jak hobbity, ale też nie dążyły do niego przesadnie, uważając się za grupę samowystarczalną pod każdym względem. Elfy nie były skore do pracy, nie wytwarzały niczego samodzielnie, więc dobra, które były im potrzebne, a których nie mogły same wydobywać (np. złoto i kosztowne kruszce) musiały zdobywać na drodze handlu. Zdarzały się oczywiście przypadki elfów nikczemnych i chciwych, jednak były to wyjątki potwierdzające regułę.
Elfy w uniwersum Hobbita to stworzenia bardzo eteryczne, szanujące własną historię i odrębność, mające świadomość swojej wartości. Były nieco wyniosłe, jednak dysponowały ogromną wiedzą i umiejętnościami. Żyły dużo dłużej niż ludzie. Znane były z pięknego śpiewu i wysoko rozwiniętych umiejętności artystycznych. Żyły w sposób nieinwazyjny dla innych ras i przede wszystkim dla natury, ale sztuka wojenna była im dobrze znana, więc nie pozostawali bezbronni wobec agresorów, których na przestrzeni dziejów oczywiście nie brakowało.