Jan Kasprowicz

Omawiany wiersz należy do cyklu czterdziestu trzech liryków zawartych w cyklu „Księga Ubogich”, wydanych we Lwowie w 1916 roku. Utwór o incipicie „Przestałem wadzić się z Bogiem” porusza tematykę trudnej drogi osoby wierzącej. Rozlicza się ze swoją przeszłością w formie spowiedzi. Jan Kasprowicz opisuje w nim swoje osobiste wyznanie, które ma być świadectwem dla odbiorców. W treści widać silne wpływy idei franciszkańskich, które poeta przyjął na starość po okresie prometejskiego buntu.

Interpretowany utwór jest piętnastym wierszem umieszczonym w cyklu „Księga Ubogich”, wydanego przez Jana Kasprowicza w 1916 roku we Lwowie. Równie znany jest również pod incipitem „O Wierchu, Ty Wierchu Lodowy”. Liryk, podobnie jak pozostałe czterdzieści trzy umieszczone w zbiorze, według samego poety powstał podczas jego wypraw w Tatry. Ten okres w działalności artystycznej modernisty wyróżnia się jako ostatni, kiedy po okresie buntu i silnego wpływu dekadentyzmu i nietzscheanizmu przyjął filozofię chrześcijańską, głównie inspirował się franciszkanizmem.

Interpretowany wiersz jest czwartym utworem poetyckim z cyklu „W ciemności schodzi moja dusza” wydanego w 1912 roku. Nie posiada on tytułu, dlatego oznacza się go jak przyjęło się w poezji incipitem, czyli pierwszym wersem lub jego fragmentem (tutaj „O niezgłębiona duszy toni”). Jan Kasprowicz skupia się na istocie i naturze ludzkiej duszy, cały cykl porusza również inne problemy egzystencjalne, takie jak życie po śmierci czy wiara w Boga.

Interpretowany wiersz jest trzecim utworem z cyklu „W ciemności schodzi moja dusza” wydanego w 1912 roku. Jan Kasprowicz w sonecie o incipicie „Zazdroszczę nieraz tym, co w grobach leżą” ujawnia swoje przemyślenia dotyczące życia po śmierci. Utwór, jak i cały cykl, zawiera refleksje dotyczące dobra, zła, Boga i wiary. Wiersze powstały w momencie silnego załamania autora, stąd ich negatywny wydźwięk pełen goryczy, rozpaczy i nostalgii.

Wiersz o incipicie „Wierzyłem zawsze w światła moc” otwiera cykl jedenastu utworów Jana Kasprowicza „W ciemności schodzi moja dusza”. Został on opublikowany w 1912 roku. Autor w interpretowanym utworze opisuje swój stosunek do wiary i swoje przemiany w przekonaniach na jej temat. Zbiór uznaje się za początek polskiego nurtu symbolizmu.

Interpretowany wiersz jest drugim z opublikowanego w 1912 roku cyklu „W ciemności schodzi moja dusza”. Utwory zawarte w zbiorze nie mają tytułów, są określone numerami i incipitem, który jest tożsamy z nazwą całego cyklu. Jan Kasprowicz przedstawia w nim swoje przekonania na temat wiary, życia pozagrobowego i cierpienia. Porusza temat odwiecznej walki dobra ze złem, która odbywa się między Bogiem a Szatanem w każdym człowieku.

Wiersz „Przeprosiny Boga” wchodzi w skład ostatniego tomiku Jana Kasprowicza „Mój świat”. Został on wydany w 1926 roku, na kilka miesięcy po śmierci poety. Utwór przedstawia wizję radosnej i prostej relacji z Bogiem, opartej na serdeczności i przyjaźni. Pochodzi z ostatniego okresu działalności artystycznej, kiedy osiadł w willi Harenda w Poroninie (dziś teren administracyjny Zakopanego).

Interpretowany utwór o incipicie „Narazie, mówiący prawdę” jest czternastym lirykiem z czterdziestu trzech zawartych w cyklu „Księga ubogich” Jana Kasprowicza. Pierwsze wydanie miało miejsce w 1916 roku. Autor reprezentuje w nim postawę franciszkańską, która przejawia się również w tym wierszu. Pojawiają się również wyrażenia związane z górami, ze względu na pobyt poety w Tatrach, które wyjątkowo sobie ukochał. Podmiot liryczny opowiada o swoich oczekiwaniach i refleksjach związanych ze śmiercią.

Hymn Jana Kasprowicza pochodzi z cyklu „Salve Regina” wydanego w 1902 roku. Autor rozpoczął nim ostatni etap twórczości, kiedy pogodził się z życiem i Bogiem. „Hymn świętego Franciszka z Asyżu” można uznać za pewnego rodzaju rehabilitację za cykl „Ginącemu światu”, gdzie buntował się i bluźnił przeciw Stwórcy.