Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Nie ulega wątpliwości, że człowiek jest „zwierzęciem stadnym”. Potrzebujemy innych ludzi, byśmy nie byli samotni, by miał kto nam pomóc w trudnych chwilach, by dzielić z kimś szczęście, by w końcu móc czuć, że przynależy się do jakiejś grupy i jest się przez nią akceptowanym.
Przyjaźń to jedna z najważniejszych i najbardziej wartościowych wartości, jakie dane są nam w życiu. Przyjaciele dzielą z nami chwile radości, a także są istotnym wsparciem w chwilach zwątpienia, niepowodzenia, czy złości.
Każdy z nas zna chyba powiedzenie, że człowiek jest „zwierzęciem stadnym”. Trudno się nie zgodzić z tym zwierzęcym porównaniem, gdyż istotnie człowiek, by istnieć i funkcjonować we w miarę prawidłowy sposób, potrzebuję innych ludzi.
To był ciepły czerwcowy wieczór. Zachodzące słońce oblewało pomarańczowym baskiem cały świat. Spacerowałem po okolicy samotnie, ponieważ chciałem poukładać w swojej głowie tłoczące się myśli. Od dłuższego czasu nie byłem spokojny i niekiedy nawet trudno było mi zasnąć.
„Podróże kształcą” – chyba każdy z nas słyszał to powiedzenie przynajmniej raz w życiu. Trąci ono banałem, ale jak to się często zdarza, największe mądrości bywają właśnie banalne. Rzeczywiście podróżując jesteśmy w stanie bardzo mocno pogłębić swoją wiedzę o świecie, o ludziach, o innych kulturach.
Przyjaźń to jedno z najważniejszych uczuć w życiu. Niektórzy twierdzą wręcz, że przyjaciele to rodzina, tylko taka, którą dobiera się sobie samemu. Rzeczywiście, prawdziwy przyjaciel, na którego można liczyć w każdej sytuacji, która będzie nas wspierał niezależnie od wszystkiego, i który zawsze znajdzie czas, żeby nas wysłuchać i udzielić dobrej rady, albo chociaż wesprzeć, to w dzisiejszych czasach (tak naprawdę w każdych) prawdziwy skarb.
Porzekadło, że „podróże kształcą” jest znane chyba każdemu z nas i mało kto, kto chociaż raz udał się w taką podróż, miałby ochotę zaprzeczyć. Rzeczywiście dzięki oddaleniu się od rodzinnych stron, jesteśmy w stanie na własne oczy ujrzeć nieraz zupełnie inną architekturę, inny ubiór, posłuchać innych języków, spróbować innych potraw.
Mały Książę wyruszył w swoją wielką podróż po różnych planetach, by dowiedzieć się czegoś o miłości, uczuciu, którego nie rozumiał, a które połączyło go z tajemniczą Różą na jego niewielkiej planecie. Był wówczas małym chłopcem, nieco naiwnym, nie wiedzącym wiele o wielkim świecie. W trakcie podróży jednak napotykał różnych dorosłych ludzi i widział, jak żyją i jak często nie radzą sobie z własnymi problemami, kompleksami, wadami.
Mały Książę zorientował się, że ciemne pomieszczenie, w którym się znalazł jest czymś w rodzaju gabinetu, bardzo ciasnego i o bardzo niskim stropie. Pod ścianą pokoiku szerokiego na maksymalnie cztery kroki, stał taboret oraz niewielka ława, na której piętrzyły się papiery gęsto zapisane liczbami, banknoty oraz monety ułożone w absurdalnie wysokie wieżyczki. Nad lichą świecą, z której wosk kapał na ławę, pochylał się starszy mężczyzna o ostro zarysowanym nosie, na którym pewnie trzymały się okulary w cienkich oprawkach. Mały Książę ostrożnie wszedł w krąg światła.
Mały Książę to powiastka filozoficzna autorstwa Antoine’a de Saint-Exupery’ego, której głównymi tematami są przyjaźń, miłość i dojrzałość. Główny bohater, mały chłopiec, w stosunkowo niedługim czasie musi znaleźć odpowiedzi na pytania, na które nawet dorosłym trudno jest niejednokrotnie znaleźć odpowiedzi. Spróbujmy więc przyjrzeć się temu, jak Mały Książę dorastał do przyjaźni i miłości.
Jeśliby spytać przeciętnego człowieka, który ma najmniejszy nawet kontakt z literaturą, o książkę, która opowiada o przyjaźni, na pewno większość respondentów podałaby Małego Księcia. To właśnie z tej stosunkowo krótkiej opowieści (powiastki filozoficznej) pochodzą najpopularniejsze cytaty i aforyzmy odnoszące się do przyjaźni, któymi czasem posługujemy się na co dzień nie zdając sobie sprawy z ich pochodzenia. Antoine de Saint-Exupery opowiada jednak o przyjaźni w sposób, do którego nie jesteśmy przyzwyczajeni. Czy więc – odpowiadając na podstawie lektury Małego Księcia – warto w ogóle mieć przyjaciół?
W dobie kultury obrazkowej, przyzwyczajeni jesteśmy do poświęcenia każdemu obrazowi dosłownie ułamków sekund. Również obrazowi drugiego człowieka. Chcemy umieć w mgnieniu oka rozpoznać, kim jest nowo poznana osoba, z kim mamy do czynienia, oraz wiedzieć, czy opłaca nam się wchodzić w nową relację. Zapominamy, że tak się po prostu nie da. Proces poznawania drugiego człowieka to proces wymagający czasu i zaangażowania, uwagi i poświęcenia, a nam przeważnie brakuje cierpliwości. O tym, co ważne przypomina nam Antoine de Saint-Exupery w swojej powiastce filozoficznej pt. Mały Książę.