Nie-boska komedia – opracowanie

Zygmunt Krasiński w Nie-boskiej komedii przedstawił grupę rewolucjonistów, którzy buntują się przeciwko arystokracji i jej dotychczasowemu panowaniu ekonomicznemu, tradycyjnemu i moralnemu. Poeta w ten sposób scharakteryzował zresztą wszelkie ruchy rewolucyjne, jakie pojawiły się do czasów jemu współczesnych, a także dużo potem, aż do dziś. 

Ostatnia scena z Nie-boskiej komedii Zygmunta Krasińskiego bardzo często przyprawia o zawrót głowy. Całe dzieło nie należy do najjaśniejszych, więc czytelnik ma nadzieję, że finał przyniesie odpowiedzi na wiele pytań. Dzieje się natomiast inaczej i dla niektórych ostatnia scena jest kolejnym skomplikowaniem. 

Niewiele jest dzieł w literaturze polskiej i światowej poświęconych stricto tematyce rewolucji i ich wpływu na życie społeczeństw i narodów. Większość z nich natomiast pochodzi z czasów po rewolucji październikowej w 1917 roku w Rosji. Tym ciekawszym dziełem jest Nie-boska komedia Zygmunta Krasińskiego, która ten temat omówiła wiele dziesięcioleci wcześniej. 

Problematyka dzieła tak rozległego, jak Nie-Boska Komedia Zygmunta Krasińskiego, nie jest prosta do ujęcia w krótkiej wypowiedzi. Można powiedzieć, że w dramacie dominują dwa główne tematy – wpływ szeroko rozumianej poezji na życie człowieka oraz starcie nowej rzeczywistości ze starą, i to w jaki sposób powinno ono wyglądać. 

Nie-boska komedia autorstwa Zygmunta Krasińskiego to dzieło wielowątkowe oraz wielowymiarowe. Wieszcz wypowiedział się w nim na wiele tematów charakterystycznych dla swojej epoki. Były to m.in. rola poezji w życiu człowieka, rola artystów w życiu społeczeństw i narodów, kwestia rewolucji jako szeroko pojętej zmiany w porządku społecznym danego czasu. Trudno uwierzyć, że wszystkie te wątki mieszczą się w jednym dziele. 

Hrabia Henryk zostaje obdarzony darem poezji. Arystokrata poznaje Marię, zakochuje się w niej i żeni z nią.  Henrykowi i Marii rodzi się syn – Orcio.  Pewnej nocy demony wysyłają do Henryka widmo Dziewicy, która prowokuje go do porzucenia rodziny na rzecz poezji.

Maria to jedna z bohaterek dramatu autorstwa Zygmunta Krasińskiego, jednego z romantycznych wieszczów polskich, pt. Nie-boska komedia. To bardzo ciekawa postać kobieca. Jest ona młodą i piękną dziewczyną, w której zakochuje się, i z którą żeni hrabia Henryk, główna postać dramatu, poeta romantyczny.

Orcio to jeden z bohaterów Nie-boskiej komedii Zygmunta Krasińskiego. To postać, która poznajemy jeszcze w wieku dziecięcym, któremu to okresowi towarzyszą zresztą niezwykłe okoliczności. Ojciec Orcia, Henryk, opuszcza rodzinę, by poświęcić się poezji, do której zawsze czuł pociąg i powołanie. W jawny sposób odbija się to na całej rodzinie, zwłaszcza na matce Orcia. Kobieta bowiem zaczęła bardzo intensywnie modlić się o to, by Orcio również doznał prawdziwego daru poetyckiego. Miało to sprowokować Henryka do powrotu do rodziny. Jej modlitwy zostały wysłuchane, jednakże skutki były trudne do przewidzenia. 

Leonard z Nie-boskiej komedii Zygmunta Krasińskiego to postać szalenie ciekawa, chociaż jeszcze bardziej kontrowersyjna, a nawet przerażająca. Dramat powstał już niemal dwieście lat temu, a my, znając historię XX wieku, możemy niestety stwierdzić, że tego rodzaju postacie pojawiały się na kartach dziejów dosyć często i zbierały krwawe żniwo swoich radykalnych poglądów połączonych z brakiem jakichkolwiek hamulców i ograniczeń moralnych. 

Hrabia Henryk to główny bohater, wokół którego skupia się akcja wielkiego i słynnego polskiego dramatu romantycznego autorstwa Zygmunt Krasińskiego, pt. Nie-boska komedia. To człowiek niejednoznaczny, który łączy w sobie wiele sprzeczności. Życie bardzo mocno go doświadcza, przez własną lekkomyślność oraz młodzieńcze porywy serca, niszczy sobie życie, co jednak daje mu wielkie doświadczenie. Cierpienie, które spowodował pośród swoich najbliższych powoduje, że czuje się zobligowany odpokutować broniąc stanu arystokracji w czasie rodzącej się rewolucji. Hrabia Henryk jest bohaterem, którego każdy czytelnik osądzić powinien według własnych wytycznych. 

Ze względu na historyczne doświadczenia europejskie, słowo „rewolucja” nie kojarzy się nam dziś zbyt dobrze, zbyt pozytywnie. Warto wiedzieć, że takie postrzeganie ego drastycznego i brutalnego ruchu społecznego pojawiało się w literaturze już niemal dwa wieku temu, choćby w Nie-boskiej komedii Zygmunta Krasińskiego. Jeden z polskich wieszczów romantycznych przedstawił w swoim dramacie przywódcę rewolucji, jednak nie jest on do końca stereotypowy, nie kieruje się żądzą krwi czy zemsty, jest człowiekiem inteligentnym, którego argumenty nieraz trudno jest obalić.