Potop – opracowanie

Oleńka Billewiczówna, którą do życia powołał Henryk Sienkiewicz na kartach drugiej części swojej trylogii narodowej, pt. Potop, była jedną z głównych postaci powieści. To właśnie w niej kochał się Andrzej Kmicic i to właśnie to uczucie doprowadziło bohatera do ogromnej zmiany charakterologicznej, która jest główną osią dzieła. Oleńka była kobietą mądrą i w każdej sytuacji potrafiła znaleźć sprawiedliwe i honorowe wyjście. Najlepiej widać to w scenach jej pobytu w Taurogach. 

Pułkownik Michał Wołodyjowski, nazywany ze względu na swój niski wzrost również „małym rycerzem” lub „małym sokołem”, ale ze względu na swoje umiejętności wojskowe i niezwykłą odwagę „pierwszą szablą Rzeczypospolitej”, to jeden z bohaterów Trylogii Henryka Sienkiewicza. Jest to przykład rycerza idealnego, o reputacji nieskalanej najmniejszą nawet nieprawością, motywowanego wyłącznie szlachetnością oraz miłością do ojczyzny. 

Andrzej Kmicic, główny bohater Potopu autorstwa Henryka Sienkiewicza to postać wielowymiarowa, niejednoznaczna i wzbudzająca w czytelnikach skrajne emocje. Być może właśnie dzięki temu jest tak realistyczna i ludzka. Mimo że postać ta została powołana w epoce dojrzałego pozytywizmu, można w jej rysie charakterologicznym odnaleźć niejedną cechę bohatera romantycznego. 

Ród Billewiczów to jedna z najważniejszych rodzin szlacheckich, które pojawiają się na kartach Potopu Henryka Sienkiewicza. Nazwisko to nosi bowiem m.in. Oleńka, główna bohaterka powieści, ukochana Andrzeja Kmicica, który dzięki miłości do niej zmienia się z pospolitego warchoła w patriotę i człowieka dojrzałego, a nawet w bohatera. Z tego rodu pochodzi również pan Tomasz, opiekun Oleńki. 

Sienkiewiczowski Skrzetuski to postać występująca w dwóch częściach trylogii: Ogniem i mieczem oraz w Potopie, przy czym o ile jest głównym bohaterem pierwszej z powieści, o tyle w drugiej pojawia się w zasadzie epizodycznie. Mimo to bardzo wyraźnie widać, jak szlachetnym i odważnym jest rycerzem. 

Książę Janusz Radziwiłł to postać pojawiająca się w Potopie Henryka Sienkiewicza, chociaż nie jest to charakter przez niego wymyślony. Janusz Radziwiłł istniał naprawdę i naprawdę był jednym z największych zdrajców Rzeczypospolitej w czasie potopu szwedzkiego. Sylwetka księcia została sportretowana w sposób bardzo zbliżony do historycznej rzeczywistości. 

Książę Bogusław Radziwiłł to w Potopie Sienkiewicza przedstawiciel jednej z najbardziej znanych rodzin magnackich Rzeczypospolitej. Jest to poznać wieloznaczna, niejednorodna, w wielu miejscach wręcz sprzeczna. To bohater zdecydowanie negatywny, jednak trudno mu odmówić oryginalności, zwłaszcza na tle innych bohaterów trylogii, zawsze jednoznacznie złych albo dobrych i w taki też sposób kreowanych przez autora. 

Michał Wołodyjowski to jedna z głównych postaci trylogii Henryka Sienkiewicza. W pamięci czytelników ostał się jako wzór patrioty, niezrównany szermierz oraz człowiek, który dla dobra ojczyzny jest gotowy do największych poświęceń.

Jan Onufry Zagłoba to postać, która swoją obecnością spaja wszystkie trzy części trylogii Henryka Sienkiewicza. Jest to bohater, którego można uznać za stereotypowy obraz polskiego szlachcica, zarówno w dobrym, jak i złym znaczeniu tego sformułowania. Autentyzmu Zagłobie przydaje fakt, że w kreowaniu jego postaci Sienkiewicz inspirował się ludźmi istniejącymi naprawdę. 

Aleksandra Billewiczówna to jedna z głównych postaci drugiej części trylogii Henryka Sienkiewicza, pt. Potop. Jest to jednocześnie jedna z najważniejszych postaci kobiecych polskiej literatury. Piękna, dumna i odważna patriotka stała się na przestrzeni dekad niemal idyllicznym wzorem polskiej kobiety, polskiej szlachcianki.

Andrzej Kmicic to główny bohater powieści Henryka Sienkiewicza, pt. Potop – drugiej części trylogii. Jest to postać bardzo wyrazista, obdarzona niezwykłą charyzmą, czytelnik staje po jego stronie od pierwszych stronic, na których się pojawia.

Andrzej Kmicic to główny bohater drugiej części trylogii Henryka Sienkiewicza – Potopu. Był to młody mężczyzna, wysoki, szczupły i dobrze zbudowany. Miał płowe, szlacheckim zwyczajem podgalane, włosy, siwe oczy i ciemny wąs. Wyraz jego twarzy oraz spojrzenie oddawały w dużej mierze charakter Kmicica – hardą, zawadiacką naturę oraz skłonność do hulanki.