Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Święty Piotr to jedna z historycznych postaci, które pojawiły się w powieści Henryka Sienkiewicza, pt. Quo vadis. Człowiek ten uchodził za jednego z pierwszych uczniów samego Jezusa Chrystusa, jego najważniejszego apostoła oraz pierwszego papieża. Jego postać odgrywa niebagatelną rolę w powieści, w której jednym z głównych wątków są prześladowania chrześcijan w pierwszych dekadach po śmierci Chrystusa.
Eunice to jedna z drugo-, a nawet trzecioplanowych postaci powieści historycznej autorstwa Henryka Sienkiewicza, pt. Quo vadis. Była to jedna z niewolnic służących w domu patrycjusza Petroniusza, jednego z najbliższych współpracowników Nerona. Kochała bezinteresownie swojego pana, co w końcu zostało jej wynagrodzone przez los.
Marek Winicjusz oraz Ligia to dwójka głównych bohaterów powieści historycznej napisanej przez Henryka Sienkiewicz, pt. Quo vadis. Jeden z głównych wątków dzieła dotyczy właśnie niełatwej miłości, jaką do siebie zapałali, a na drodze której stało wiele przeciwności.
Człowiek żyje nie tylko po coś, ale także i w imię czegoś. Nasze istnienie nabiera sensu dopiero w momencie, kiedy odnajdujemy pewne wartości, które uważamy za słuszne i którym jesteśmy w stanie poświęcić życie. Dla każdego te wartości mogą być inne. Niektórzy za taką wartość uważają pieniądze, inni karierę zawodową, inni jednak rodzinę zdrowie czy dobro własnej ojczyzny.
Człowiek jest istotą społeczną. Oznacza to, że do bycia szczęśliwymi, do życia i funkcjonowania w odpowiedni i produktywny sposób, każdy z nas potrzebuje innych ludzi. Codziennie stykamy się z setkami ludzi i każde takie spotkanie może wpłynąć na nasze życie, a nawet całkowicie je odmienić. Niekiedy zachodzą zmiany w naszej postawie pod wpływem spotkania z kimś absolutnie niepozornym albo kimś, kogo jedynie zobaczymy na ulicy.
Winicjusz był zrozpaczony. Od dłuższego czasu błądził tym, co pozostało ze spalonych ulic rzymskiej biedoty. Pożar wydawał się strawić cały świat. Mężczyzna nie mógł nigdzie znaleźć Ligii, a to było dla niego równoznaczne z utratą całego świata.
Dobro jest na świecie wartością nadrzędną, choć niestety wciąż deficytową i niedocenianą przez ludzi żyjących w dostatku i dobrobycie . Sami czujemy się bardzo dobrze, kiedy inni zachowują się wobec nas uczciwie, uprzejmie, taktownie, z uśmiechem na twarzy.
Metafora to bardzo popularny środek stylistyczny, który spotykamy w swoim życiu o wiele częściej niż nam się wydaje. Jej ślad odnaleźć można nie tylko w literaturze i sztuce, lecz także w życiu codziennym, w zwykłych sytuacjach, po których nie spodziewalibyśmy się posiadania żadnego metaforycznego sensu czy przesłania. Pisarze bardzo często czerpią inspirację właśnie z takich codziennych sytuacji, by za pomocą metafory przedstawić je nam i wyciągnąć z nich istotne prawdy.
Jedni uważają, że władza deprawuje. Inni, że przyciąga ona jednostki, które zdeprawowane zostały już wcześniej. Faktem jest, że zarządzanie innymi ludźmi jest bardzo trudnym zajęciem, gdyż z jednej strony obarcza człowieka wielką odpowiedzialnością, ale z drugiej daje ogromne możliwości i wiele pokus, którym nieraz trudno jest się oprzeć. Temat ten wielokrotnie podejmowany był przez literatów, zwrócił na niego uwagę również Bolesław Prus.
Każdy z nas popełnia w życiu większe, lub mniejsze błędy. Chyba nie da się, nawet nieświadomie, zrobić komuś przykrości, albo zachować się w sposób, który może spowodować przykre konsekwencje. Nie sztuka jednak błędu nie popełnić, sztuka uświadomić to sobie w odpowiednim czasie, przyznać się do tego i pokornie spróbować zadośćuczynić.
Mikołaj Powała z Taczewa oraz Gajusz Petroniusz to dwie postaci historyczne, które wybitny polski pisarz i noblista, Henryk Sienkiewicz, umieścił w swoich dwóch powieściach historycznych, odpowiednio w Krzyżakach i Quo vadis.
Wtedy poprosiłem Ursusa, by opowiedział mi, co się wydarzyło przed laty w Rzymie. Spojrzał na mnie z troską, głęboko odetchnął i zaczął słowami:
– Widzisz, chłopcze, pamiętam, jakby to było wczoraj. Do dziś odżywają we mnie wspomnienia tamtej chwili, gdy wyszedłem na arenę amfiteatru w Rzymie. Był zbudowany w jednym, straszliwym celu – aby w brutalny sposób mordować w nim wyznawców Chrystusa.