Juliusz Słowacki – biografia

Ju­liusz Sło­wac­ki, zna­ny pol­ski po­eta i, obok Adama Mickiewicza i Zyg­mun­ta Kra­siń­skie­go, je­den z Wiesz­czów Na­ro­do­wych, uro­dził się 4 wrze­śnia 1809 roku w Krze­mień­cu. Był sy­nem Sa­lo­mei z Ja­nu­szew­skich i Eu­ze­biu­sza Sło­wac­kie­go, pro­fe­so­ra li­te­ra­tu­ry. Jego oj­ciec zmarł przed­wcze­śnie na gruź­li­cę w Wil­nie, gdzie ro­dzi­na prze­pro­wa­dzi­ła się nie­dłu­go po na­ro­dzi­nach po­ety. Mat­ka Ju­liu­sza wy­szła po­now­nie za mąż (za le­ka­rza Au­gu­sta Bécu) i na sta­łe osie­dli­ła się z po­wro­tem w Krze­mień­cu. Swo­je dzie­ciń­stwo i mło­dość Ju­liusz spę­dził w ro­dzin­nym mie­ście w oto­cze­niu ów­cze­snej eli­ty in­te­lek­tu­al­nej – Sa­lo­mea pro­wa­dzi­ła sa­lon li­te­rac­kie­go, na któ­re­go spo­tka­niach po­eta po­znał m. in. Ada­ma Mic­kie­wi­cza i Lu­dwi­kę Śnia­dec­ką, swo­ją nie­odwza­jem­nio­ną mi­łość uwiecz­nio­ną w ko­re­spon­den­cji i dzie­łach po­ety. Sło­wac­ki w 1825 r. pod­jął stu­dia praw­ni­cze w Wil­nie. Po ich ukoń­cze­niu, w 1828 r. na kil­ka mie­się­cy po­wró­cił do Krze­mień­ca by na­stęp­nie udać się do War­sza­wy.

Nie­dłu­go po przy­jeź­dzie do sto­li­cy Ju­liusz Sło­wac­ki ob­jął po­sa­dę apli­kan­ta w Ko­mi­sji Rzą­do­wej Przy­cho­dów i Skar­bu. Tu­taj roz­po­czął tak­że swo­ją ka­rie­rę li­te­rac­ką, de­biu­tu­jąc w rocz­ni­ku Me­li­te­le po­wie­ścią po­etyc­ką za­ty­tu­ło­wa­ną „Hugo”. Po wy­bu­chu po­wsta­nia li­sto­pa­do­we­go po­eta ob­jął sta­no­wi­sko w po­wstań­czym Biu­rze Dy­plo­ma­tycz­nym księ­cia Czar­to­ry­skie­go, a w lip­cu 1831 r. pod­jął zle­co­ną mu przez Rząd Na­ro­do­wy mi­sję dy­plo­ma­tycz­ną i wy­ru­szył w po­dróż do Pa­ry­ża i Lon­dy­nu, by prze­ka­zać pil­ne li­sty do pol­skich przed­sta­wi­cie­li. Sło­wac­ki po­zo­stał przez kil­ka mie­się­cy w Lon­dy­nie, a na­stęp­ny rok spę­dził w Pa­ry­żu, kon­ty­nu­ując swo­ją twór­czość po­etyc­ką – wy­dał tam dwa tomy „Poezji”, zy­sku­jąc uzna­nie pol­skiej emi­gra­cji. Pod ko­niec 1832 r. opu­ścił sto­li­cę Fran­cji i za­miesz­kał w Ge­ne­wie, gdzie swój czas po­świę­cał na pi­sa­nie i licz­ne wy­ciecz­ki, w tym dłu­gą wy­pra­wę w Alpy, któ­ra sta­ła się też na­tchnie­niem dla licz­nych no­wych utwo­rów, np. „W Szwajcarii”. W 1836 r. Sło­wac­ki roz­po­czął swo­ją trwa­ją­cą dwa lata po­dróż po Wło­szech, Gre­cji, Pa­le­sty­nie, Egip­cie i Sy­rii. Osta­tecz­nie osiadł w Pa­ry­żu po­świę­ca­jąc się wła­snej twór­czo­ści i, przez krót­ki okres, dzia­łal­no­ści po­li­tycz­nej. Od 1942 r. do 1843 r. zwią­za­ny był z Ko­łem Spra­wy Bo­żej An­drze­ja To­wiań­skie­go, tam­że zin­ten­sy­fi­ko­wa­ły się spo­tka­nia Sło­wac­kie­go z Mic­kie­wi­czem, wie­lo­krot­nie póź­niej ko­men­to­wa­ne przez człon­ków koła. Po­mi­mo za­cho­wa­nia na gruź­li­cę, w 1848 r. wy­ru­szył do Wiel­ko­pol­ski by wziąć tam udział w po­wsta­niu. Choć do jego uczest­nic­twa w owym po­wsta­niu osta­tecz­nie nie do­szło, Sło­wac­kie­mu uda­ło się wy­stą­pić na po­sie­dze­niu Ko­mi­te­tu Na­ro­do­we­go w Po­zna­niu, a tak­że ze swo­ją mat­ką we Wro­cła­wiu. Po­eta zmarł na emi­gra­cji w Pa­ry­żu 3 kwiet­nia 1849 roku z po­wo­du cho­ro­by. Po­cząt­ko­wo zo­stał po­cho­wa­ny na pa­ry­skim Cmen­ta­rzu Mont­mar­tre, póź­niej, dzię­ki Jó­ze­fo­wi Pił­sud­skie­mu, jego szcząt­ki zo­sta­ły prze­trans­por­to­wa­ne do Pol­ski i spo­czął w Kryp­cie Wiesz­czów Na­ro­do­wych na Wa­we­lu.

Juliusz Słowacki – twórczość

Krót­kie ży­cie au­to­ra nie prze­szko­dzi­ło mu w stwo­rze­niu se­tek wy­bit­nych dzieł, w tym dra­ma­tów, po­ema­tów, wier­szy, li­stów oraz po­wie­ści. Utwo­ry wy­róż­niał mi­sty­cyzm, a po­ru­sza­ły one kwe­stie zwią­za­ne z wal­ką na­ro­do­wo­wy­zwo­leń­czą, z hi­sto­rią i nie­wo­lą Pol­ski oraz uni­wer­sal­ne te­ma­ty eg­zy­sten­cjal­ne. W jego utwo­rach uwi­docz­nio­ne są róż­ne nur­ty i wpły­wy. W za­leż­no­ści od okre­su twór­czo­ści po­ety, za­ob­ser­wo­wać moż­na róż­ne ce­chy cha­rak­te­ry­stycz­ne utwo­rów – od re­li­gij­ne­go scep­ty­cy­zmu i cy­ni­zmu przez ro­man­tyzm ta­jem­no-spi­ry­tu­al­ny do eg­zy­sten­cja­li­zmu, per­spek­ty­wy hi­sto­rio­zo­ficz­nej i ety­ki chrze­ści­jań­skiej. Ju­liusz Sło­wac­ki stwo­rzył tak­że sys­tem fi­lo­zo­ficz­ny, któ­ry na­zwał fi­lo­zo­fią ge­ne­zyj­ską, we­dług któ­rej każ­dy byt ziem­ski po­dzie­lo­ny jest na dwie war­stwy – war­stwę ma­te­rial­ną i du­cho­wą. Wy­wo­łu­je to od­wiecz­ny kon­flikt czło­wie­ka mię­dzy jego du­szą a cie­le­sno­ścią. Zgod­nie ze swo­ją fi­lo­zo­fią i w opar­ciu o pró­bę uka­za­nia roli na­ro­du i jed­nost­ki na prze­strze­ni hi­sto­rii, po­wsta­ły ta­kie dzie­ła jak „Genezis z Ducha” (1844) czy „Król-Duch” (1845–1849). Do in­nych naj­słyn­niej­szych utwo­rów Sło­wac­kie­go na­le­żą m. in. „Żmija” (1831), „Kordian” (1834), „Balladyna” (1834), „Horsztyński” (1835), „Lilla Weneda” (1840), „Mazepa” (1839), „Sen srebrny Salomei” (1843), „Fantazy” (1845–46), „Anhelli” (1838), „Beniowski” (1841), „Pośród niesnasków Pan Bóg uderza…” (1848), „Oda do wolności” (1830), „Testament mój” (1839–1840), „Grób Agamemnona” (1839), „Hymn (Bogarodzico, Dziewico!)” (1830), „Hymn (Smutno mi, Boże!)” (1836) i wie­le in­nych.