Tytułowe wesele z młodopolskiego dramatu Stanisława Wyspiańskiego nie mogłoby się rzecz jasna odbyć bez pary młodej. Było to małżeństwo niecodzienne, ponieważ Pan Młody był człowiekiem „miastowym”, a Panna Młoda pochodziła ze wsi, z podkrakowskich Bronowic. Połączenie takie niosło ze sobą wiele niepewności co do tego czy młodzi na pewno będą potrafili porozumieć się żyjąc wspólnie. Przyjrzyjmy się bliżej Pannie Młodej.
Charakterystyka Panny Młodej z Wesela
Panna Młoda z Wesela Stanisława Wyspiańskiego to postać, której cechy zostały przez autora bardzo mocno przejaskrawione po to, by podkreślić w ten sposób jej wiejskie pochodzenie i jego stereotypowe postrzeganie, zwłaszcza przez ludzi pochodzących z miasta, które jest reprezentowane przez Pana Młodego i jego rodzinę. Panna Młoda jest dziewczyną prostą i w prosty sposób patrzy na świat. Najbardziej daje się to odczuć w jej sposobie wysławiania się: używa bowiem gwary małopolskiej i to w stopniu, który bardzo utrudnia zrozumienie jej wypowiedzi człowiekowi, który ową gwarą się nie posługuje.
Panna Młoda jest bardzo młoda i ładna, ale jej charakter daleki jest od subtelności. Bywa porywcza i niekiedy zdarza jej się powiedzieć coś nieprzemyślanego, popełnia przez to sporo gaf w towarzystwie. Dziewczyna jest niezwykle przywiązana do tradycji swoich przodków. Świadczy o tym przede wszystkim piękny tradycyjny strój, który ma na sobie w kościele i w czasie całego wesela, a także upór z jakim trzyma się różnego rodzaju przesądów, np. kiedy oburza się na propozycję męża, by zdjęła za ciasne buty i odpowiada, że nie można zdejmować butów na weselu. Tego typu zabobonów pojawia się w Weselu przynajmniej kilka.
Panna Młoda jest osobą ambitną, ma świadomość, że bycie kobietą zamężną niejako zmienia jej status społeczny, więc w trakcie wesela stara się zachowywać jak pełnoprawna gospodyni. Wydaje się być bardzo konkretna, pragmatyczna, mocno stąpająca po ziemi. Nie wyklucza to jednak jej zarówno młodzieńczej, jak i chłopskiej naiwności w podejściu do małżeństwa. Jest szczera w swoim uczuciu do męża, autentycznie go kocha, jednak jej rozumienie miłości wydaje się bardzo różnić od rozumienia miłości Pana Młodego. Ten jest upojony szczęściem i pragnie raz po raz przez żonę być upewniany o jej miłości. Panna Młoda nie bardzo rozumie ten rodzaj entuzjazmu. Nie dostrzega również wielu innych różnic między sobą a mężem, w tym różnicy intelektualnej. Wierzy, że ich małżeństwo będzie udane. Wierzy zresztą na przekór logice, o czym świadczy rozmowa z Radczynią, w której dziewczyna mówi, że mąż nie musi z nią nawet rozmawiać.
Panna Młoda daje się poznać od nieco bardziej impulsywnej, cholerycznej wręcz strony. Już w czasie wesela pokazuje, że jest bardzo zazdrosna o swojego męża i wypowiada się w bardzo agresywny sposób o tym, co zrobiłaby kobietom, które próbowałyby jej go odebrać. Jest w tym jakaś pierwotna siła, ale również bardzo ludzki lęk, przed zdradą czy porzuceniem. Jednak sposób, w jaki zostają te emocje wyrażone, sprawiają wrażenie, że Panna Młoda jest osobą nieco nieobliczalną, zdolną do gniewu, wielkiej złości czy nawet agresji.
Kolorytu postaci Panny Młodej dodaje fakt, że została ona zainspirowana rzeczywiście istniejącą dziewczyną, Jadwigą Mikołajczakówną, która wyszła za Lucjana Rydla i na której weselu Stanisław Wyspiański wpadł na pomysł napisania swojego – jak się później okazało najsłynniejszego dramatu. Relacje osób współczesnych mówią jednak, że Pannie Młodej daleko jest do oryginału. Prawdziwa panna młoda była bowiem ponoć bardzo ułożoną, skromną, piękną i szlachetną osobą.
Panna Młoda z Wesela Wyspiańskiego to osoba, która wzbudza tkliwość. Jest dziewczyną bardzo prostą i w taki też sposób widzi świat, co w połączeniu z jej specyficzną gwarą prowadzi do wielu humorystycznych sytuacji. Z drugiej strony jej światopogląd jest dość mocno ograniczony obyczajami przodków czy ludową religijnością, przez co nie jest w stanie wyjść poza swój, dość wąski horyzont intelektualny.