Święty Aleksy jest w tradycji Kościoła Katolickiego patronem ubogich, wędrowców, żeglarzy, podróżników czy żebraków. Legenda o nim to jeden z najbardziej znanych w kulturze chrześcijańskiej przykład hagiografii, czyli upamiętniania biografii świętych w postaci tzw. „żywotów”.
Spis treści
Legenda o świętym Aleksym – streszczenie
Aleksy był synem Eufamijana i Aglijas. Eufamijan był wysoko postawionym dostojnikiem rzymskim oraz człowiekiem wrażliwym na biedę i nieszczęście ludzkie. Dlatego też codziennie w swoim domu przygotowywał dodatkowe stoły, przy których mogli jadać biedni, sieroty oraz pielgrzymi. Małżeństwo bardzo długo pozostawało bezpotomne, ponieważ Aglijas uchodziła za bezpłodną. Jednak po wielu latach gorliwych modlitw, udało się jej począć i wkrótce zrodziła właśnie Aleksego, którego imię pochodziło z greki i oznaczało „obrońcę”.
Kiedy Aleksy miał dwadzieścia cztery lata postanowiono wyprawić mu ślub, za żonę oddając mu Famijanę, dziewczynę z cesarskiego rodu. Ślub z Famijaną się odbył, lecz w czasie nocy poślubnej, Aleksy poczuł powołanie do zupełnie innego życia niż to, które przewidzieli dla niego starsi. Wytłumaczył żonie, że pragnie całe swoje życie poświęcić służbie Bogu. Famijana przyjęła postanowienie męża z pokorą. Aleksy zwrócił jej również ślubny pierścień, który ona przyrzekła dać mu na powrót w niebie. Aleksy pod osłoną nocy uciekł z domu i pożeglował ku Ziemi Świętej. Kiedy wieść o ucieczce Aleksego ujrzała światło dzienne, jego ojciec, Eufamijan, wpadł we wściekłość, a potem w ogromny smutek, który kazał mu po wielu latach zacząć bezskutecznie szukać syna. Aleksy natomiast porozdawał wszystkie swoje bogactwa, a nawet ubrania ubogim i rozpoczął życie żebraka. Wszystko, co otrzymywał od ludzi, oddawał uboższym od siebie, jadł jedynie chleb i pił tylko wodę. Tak przeżył siedemnaście lat, z których większość spędził żebrząc na progu świątyni. Kiedy zrozumiał, że wśród ludu zaczyna panować przeświadczenie o jego świętości, znowu wsiadł na statek, który początkowo miał płynąć gdzie indziej, lecz ostatecznie dotarł do Rzymu. Tam przez kolejne szesnaście lat, Aleksy żebrał tuż pod swoim domem, ale nie został przez nikogo rozpoznany, a słudzy jego ojca poniżali go i krzywdzili. Nawet sam Eufamijan nie rozpoznał syna w zwykłym żebraku, mimo że zawsze płakał na wspomnienie Aleksego.
W końcu przyszły święty, przeczuwając własną śmierć, napisał list, w którym wyjawiał swoją prawdziwą tożsamość. Kiedy umarł, w całym Rzymie zaczęły bić dzwony, a wokół ciała zmarłego zaczęła unosić się przedziwna, bardzo przyjemna woń. Pogrzeb świętego żebraka odbył się z wielką pompą, uczestniczyli w nim zarówno papież, jak i cesarz, jednak nikt nie był w stanie wydobyć listu z ręki Aleksego. Uczyniła to dopiero jego żona, Famijana, która przez cały ten czas wytrwała w miłości do męża.
Legenda o świętym Aleksym – bohaterowie
- Aleksy – syn Eufamijana i Aglijas, po ślubie z Famijaną, córką z cesarskiego rodu, uciekł z domu wybierając życie żebraka oddanego Bogu;
- Eufamijan – ojciec Aleksego, człowiek oddany służbie ubogim. Po ucieczce syna, najpierw go przeklął, ale później bardzo cierpiał z powodu jego nieobecności.
- Famijana – żona Aleksego. Zawierzyła mężowi i przyjęła jego plan, który skazywał ją na życie bez męża. Wytrzymała jednak tę próbę i jako jedyna była w stanie wyjąć z ręki Aleksego list potwierdzający jego tożsamość po jego śmierci.