Utwór „Albatros” Charlesa Baudelaire’a ukazał się w zbiorze „Kwiaty zła”, który został wydany w 1857 roku. Autor wykorzystał motyw poety-ptaka, znany z horacjańskiej twórczości. Artysta porównuje się do albatrosa, który wygląda na niebie majestatycznie, jednak na ziemi jest bardzo niezdarny.
Albatros – analiza wiersza i środki stylistyczne
Rodzaj utworu i rymy w wierszu
Wiersz jest zbudowany regularnie. Składa się z czterech strof, a każda z nich ma cztery wersy. Linijki mają po trzynaście sylab, a rymy są krzyżowe. Utwór jest przykładem liryki pośredniej, w której podmiot liryczny się nie ujawnia.
Środki stylistyczne
Warstwa stylistyczna jest bogato rozbudowana. Pojawiają się epitety np. „albatrosy białe”, „skrzydła wspaniałe”, „wiosła zbyt ciężkie”. Zastosowano też metafory np. „poeta jest podobny księciu na obłoku”. Występują też porównania np. „bezradnie swe skrzydła wspaniałe i jak wiosła zbyt ciężkie po pokładzie wloką”. Obecne są apostrofy, w których osoba mówiąca zwraca się do albatrosa-poety. Pojawiają się przerzutnie i wykrzyknienia np. „Ty, niegdyś piękny w locie, wysoko, daleko!”.
Albatros – interpretacja utworu
Kontekst
Charles Baudelaire jest francuskim poetą, prekursorem symbolizmu i dekadentyzmu. Był parnasistą – był to nurt między romantyzmem a symbolizmem. We francuskiej poezji podchodzono niechętnie do bezpośrednich wyznań. Dążono do obiektywnego opisu rzeczywistości, poszukiwano motywów w kulturach egzotycznych i minionych. Dbano o idealną rytmizację, co pozwoliło zapanować nad budową utworu. Parnasiści uważali, że są jak rzemieślnicy, którzy precyzyjnie opracowują każdy najdrobniejszy fragment dzieła.
Charles Baudelaire nawiązuje do motywu poety-ptaka, znanego z „Pieśni II, 20 (Do Mecenasa)” autorstwa Horacego. Poeta opisał w wierszu przemianę artysty w łabędzia. Sztukmistrz może zostać ośmieszony przez społeczeństwo, które nie rozumie jego wrażliwości. Jednak pozostaje zwycięzcą, ponieważ, dzięki swoim dziełom, zyskał wieczną sławę i nieśmiertelność.
Historia zawarta w wierszu
Podmiot liryczny przytacza zasłyszaną anegdotę z życia żeglarzy. Znudzona załoga w trakcie jednego z rejsów postanowiła zabawić się w sposób niemoralny. Marynarze łapali duże, morskie ptaki – albatrosy. Zwierzęta wydają się potężne i piękne w locie, jednak na pokładzie, złapane i zniewolone przez człowieka, zmienią się nie do poznania. Olbrzymie skrzydła, które budziły podziw, okazały się ciężarem. Ptaki ciągną je po pokładzie i potykają się o nie. Załoga żartuje sobie z ptaka, przedrzeźnia jego ruchy. Majestatyczny ptak został poniżony i wyśmiany, a aura niesamowitości opadła, ukazując słabość. Albatros jest symbolem poety, który, jak ptak, posiada dwoistą naturę.
