Drugi z bohaterów lirycznych omawianego wiersza, młodzieniec, zwraca się do Hioba. Uważa go za wzór do naśladowania, podziwia jego nieugiętą postawę – umiejętność pogodzenia się ze wszystkim, co przynosi mu los, akceptację naturalnego biegu wydarzeń. Jest to życiowa mądrość, która wynika z doświadczenia oraz wrodzonych cech, pokory oraz niezachwianej wiary. Młodzieniec natomiast nie zaznał jeszcze tak wiele cierpienia, jednak zdaje sobie sprawy, że w przyszłości spotka go ono wielokrotnie. Przeraża go perspektywa samotności, przemijania oraz związanymi z nim starości, bólu oraz utratą ukochanych osób. Osobie młodej, zdrowiej i pełen witalnych sił, trudno jest wyobrazić sobie swe słabnące ciało, z którego nieuchronnie ulatuje piękno i energia.
Bohater buntuje się, jest to efekt strachu oraz rozpaczy. Z jeden strony pragnie uzyskać od Hioba pomoc, zaznać spokoju ducha, z drugiej jednak odrzuca pokorę i posłuszeństwo, nie do końca wierzy słowom bardziej doświadczonego mężczyzny. Niepojęte jest dla niego, że mędrzec nigdy nie wyrzekł się Boga, pomimo ogromu cierpienia. Wiersz przedstawia niemożność zatrzymania upływu czasu, brutalność reguł rządzących światem.
Podsumowanie
Słynna biblijna historia Hioba stała się inspiracją nie tylko dla omawianego wiersza Anny Kamieńskiej, ale także dla wielu innych dzieł z różnych dziedzin sztuki. Do losów bohatera sięgali liczni artyści na przestrzeni wieków. Postać Hioba pojawia się między innymi w Dawnej drodze, którą kroczyli ludzie niegodziwi Rene Girarda oraz w utworze Odpowiedź Hiobowi Carla Gustava Junga. Odwoływali się do niego także polscy pisarze, odniesienia można odnaleźć w Trenie XVII Jana Kochanowskiego, Sonecie II: Na one słowa Jopowe: Homo natus de muliere, brevi vivens tempore etc. Mikołaja Sępa-Szarzyńskiego, czy też w poemacie Ojciec zadżumionych Juliusza Słowackiego. Od jego imienia powstał także powszechnie używany związek frazeologiczny – hiobowa wieść, która oznacza wiadomość złą, tragiczną.
