Wiersz „Marność” wpisuje się w nastroje panujące w epoce baroku. Ówcześni ludzie porzucili wiarę w rozum i nieskończone możliwości człowieka i czuli się słabi oraz nędzni. Boleśnie odczuwali swoją śmiertelność i czuli się zagubieni. Mieli wrażenie, że czas pędzi niezwykle szybko, zbliżając ich do śmierci, która stanowiła źródło lęku. Odpowiedzią na niepokoje epoki często okazywał się Bóg. Religia dawała człowiekowi podporę, a także nadzieję na życie wieczne. Nauki religijne podpowiadały jak postępować i wskazywały kierunek życia.
Utwór zawiera negatywne motywy takie jak śmiertelność, kruchość człowieka, przemijanie i upływ czasu. Całościowo jednak ma pozytywny wydźwięk. Zachęca do życia zgodnie z normami religijnymi tak, aby podobać się Bogu, który jest źródłem nadziei i zbawienia. Takie uczciwe, skromne i pobożne życie może przynosić człowiekowi radość i być przepustką do życia wiecznego. Człowiek powinien pamiętać, że życie doczesne to tylko wstęp do bezkresnego życia w niebie.
