Nie sprawia to jednak, że gorzej wywiązuje się ze swoich obowiązków. Stara się jak najlepiej opisać to, co przeżywają jego rodacy. Jest obiektywny i rzetelny, ale jego zapiski przypominają bardziej mowę niż tekst literacki. Podmiot liryczny zwraca uwagę na to, że sytuacja, w jakiej znaleźli się ludzie, jest tak trudna, że kolektywnie przestali odczuwać upływ czasu. Kolejne traumatyczne wydarzenie to zbyt wiele dla jednego narodu, by mógł je ponownie bez szkody dźwignąć. Dawne wydarzenia mieszają się ze współczesnymi i stają się jedną rzeczywistością, w której naród wciąż od nowa przeżywa różnego rodzaju klęski. Monotonia miesza się więc w ich życiu z nieustannym strachem o przyszłość. Kronikarz wzywa jednak swoich rodaków do heroizmu i do tego, by wciąż walczyli oni o lepszą przyszłość. Wspomniane w utworze miasto z kolei można interpretować jako Polskę, kraj zniewolony i doświadczający kolejnej klęski.
Zbigniew Herbert był więc pisarzem, który nie pozostawał obojętny na polityczną sytuację swojej ojczyzny. Wyraził to właśnie w tym utworze, w którym starał się oddać to, jak czują się ludzie żyjący w stanie ciągłego oblężenia.
