Z utworu można dowiedzieć się wiele na temat wyglądu ogrodu. Poemat opatrzony jest podtytułem „Sofijówka, w sposobie topograficznym opisana wierszem przez Jana Nepomucena Czyżewicza”, z czego wynika, że zawiera on szczegóły na temat ukształtowania ogrodu i znajdujących się w nim obiektów. Z podtytułu dowiadujemy się również, że podmiot liryczny należy identyfikować z ogrodnikiem Sofijówki Janem Nepomucenem Czyżewiczem. Zgodnie z treścią wiersza ogród powstał po tym, jak Kupidyn trafił strzałą miłości Stanisława Potockiego i Zofię. Sam bożek miłości nakazał stworzenie ogrodu i podzielił się wskazówkami co do jego wyglądu. Powstały ogród jest niezwykle piękny i budzi zachwyt. Znajduje się w nim niewielka grota nazywana grotą Łokietka, skała „Leukacie podobna”, głaz poświęcony zmarłym dzieciom Potockich, granitowy most, gmach Tetidijon, kanał, wysepka, strumień, a także stawiany jest obelisk. Czynienie tematem utworu ogrodu jest charakterystyczne dla oświecenia, czyli epoki, w której ludzie zachwycali się przede wszystkim ujarzmioną przez człowieka i harmonijną przyrodą.
Utwór „Sofijówka” zawiera też elementy panegiryczne, czyli pochwalne. Poeta sławi carów: Katarzynę Wielką i Aleksandra I, których określa jako mądrych i łaskawych. Zgodnie z wierszem, dzięki ich zdolnościom i dobrym rządom Ukraina stała się ważnym i budzącym podziw regionem. Autor przywołuje obraz Ukrainy jako krainy targanej wojnami, które zostały zakończone przez carycę. W czasach współczesnych poecie Ukraina była niczym Arkadia – spokojna, beztroska i wspaniała. Pojawia się też pochwała samego Stanisława Szczęsnego Potockiego przedstawionego jako wielkiego człowieka. Poeta subtelnie zaznaczył, że Potocki poprzez dołączenie do konfederacji targowickiej okazał się zdrajcą kraju. Pojawia się stwierdzenie, że czyny Potockiego zostaną osądzone przez przyszłe pokolenia. Utwór zawiera też komplement na temat urody Zofii Potockiej, która jest uznana za największą ozdobę ogrodu.
W wierszu jest też miejsce na refleksje natury filozoficznej. Przykładem takiego fragmentu jest rozmowa filozofów, którzy dyskutują na temat filozofii libertyńskiej na otoczonym drzewami placu, który przypomina ateńskie miejsca spotkań uczonych. W wypowiedziach podmiotu lirycznego pojawiają się wątki epikurejskie.
