Bolesław Leśmian to jeden z czołowych przedstawicieli poezji polskiej dwudziestolecia międzywojennego. Jak się jednak okazuje, nie wszystkie jego utwory są powszechnie znane. Za jeden z tych bardziej tajemniczych uznaje się „Strój”.
Strój – analiza i środki stylistyczne
Wiersz „Strój” jest utworem rymowanym, przez co szybko i przyjemnie się go czyta. Ponadto, dzięki rymom, uwypuklone zostało znaczenie niektórych słów. W trakcie lektury utworu, uwagę czytelnika przykuwają dosyć liczne epitety, takie jak między innymi „strój bogaty” czy ” oczy kare”. Mają one zarówno postać prostą, jak i złożoną. Dzięki epitetom, odbiorca może zdecydowanie lepiej wyobrazić sobie świat przedstawiany przez podmiot liryczny. W „Stroju” występują także liczne personifikacje. Uosobiony został między innymi sad, który „oszalał”. Dzięki tym środkom stylistycznym, wiersz jest zdecydowanie bardziej sugestywny. Wspomnieć należy także o wykrzyknieniach, które angażują czytelnika emocjonalnie. W utworze, o którym mowa nie brakuje również metafor. Są one wyjątkowo złożone. Wspomnieć trzeba także o tym, że utwór rozpoczyna i kończy tak samo brzmiąca strofa. Dzięki temu, budzić się może skojarzenie z piosenką, a ballady Leśmiana nieco piosenki przypominają. Mnogość środków stylistycznych wykorzystanych w „Stroju” sprawia, że świat przedstawiony w nim jest niezwykle barwny, emocjonalny, ale i tajemniczy. Wszystko może bowiem wydawać się czym innym niż jest w rzeczywistości i należy mieć to na uwadze przystępując do interpretacji wiersza.
Strój – interpretacja utworu
„Strój” Bolesława Leśmiana jest wierszem bez wątpienia trudnym do interpretacji, co może nasunąć się już po przeczytaniu paru wersów. Tekst utworu jest bez wątpienia niejednoznaczny. Już sam tytuł wiersza można interpretować na różne sposoby. Warto zastanowić się nad tym, czy podmiotowi lirycznemu chodziło na pewno o strój kobiety. A może swoistym strojem była dla niego otaczająca nas przyroda? Ciężko jednoznacznie stwierdzić. Nie sposób nie zauważyć, że wiersz ten może budzić pewne skojarzenia erotyczne. Warto przytoczyć w tym miejscu fragment:
„Podawali ją sobie z ust do ust na zmiany
Słodko wargą potłoczyć taki krzew różany”
Bohaterem lirycznym jest najprawdopodobniej kobieta, choć na podstawie utworu bardzo ciężko dowiedzieć się o niej czegoś więcej. Nie można bowiem znaleźć ani jednego przymiotnika, który bezpośrednio i jednoznacznie by ją charakteryzował. Podmiot liryczny bardziej skupia się na sytuacji, w jakiej znalazła się bohaterka niż na niej samej.