Urodził się jako Aleksandr Siergiejewicz Puszkin. Nie wiadomo jednak, czy data jego narodzin to 26 maja czy 6 czerwca 1799, lecz znane jest miejsce – Moskwa. Edukował się pod okiem francuskich guwernerów, a następne w elitarnym Liceum w Carskim Siole. Pierwsze utwory pisał jeszcze w liceum. Aleksander Puszkin debiutanckie opublikowane wiersze poświęcił krytyce polityki despotycznych carów, jak np. Wolność (1817), co spowodowało aresztowanie i zsyłkę poety. Jeszcze przed wyjazdem z Petersburga wydał jeden ze swoich najbardziej znanych poematów Rusłan i Ludmiła (1820).
Kara została zmniejszona dopiero jesienią 1824 roku, wtedy też zamieszkał w majątku swojej matki we wsi Michajłowskoje. Tamże powstała tragedia Borys Godunow, będąca przekrojem walk toczących się o carską koronę w XVI i XVII wieku. Mieszkając w Bołdino pod Moskwą Aleksander Puszkin ukończył poemat Eugeniusz Oniegin (1831). Po zwolnieniu z uwięzienia i skreślenia z listy cenzorskiej powrócił do Petersburga. Pracował wtedy nad powieściami: Dubrowski (1832), Dama pikowa (1834), Historia Pugaczowa (1834) oraz Jeździec miedziany (1837). Założył prowadzone przez siebie czasopismo „Sowriemiennik”. Zmarł na skutek ran odniesionych w wyniku pojedynku w obronie honoru żony Natalii Nikołajewnej Gonczarowej. Data śmierci również jest nieoczywista – waha się między 29 stycznia a 10 lutego 1837 roku w Petersburgu.