Anna Achmatowa – skrócona biografia

Wła­ści­wie Anna An­drie­jew­na Go­rien­ko. Data uro­dzin Anny Ach­ma­to­wej jest nie­pew­na – wska­zu­je się na 11 lub 23 czerw­ca 1889 roku w Ode­ssie. Po roz­wo­dzie ro­dzi­ców prze­pro­wa­dzi­ła się z mat­ką na Krym. Pierw­sze wier­sze two­rzy­ła za na­mo­wą ro­dzi­ciel­ki już jako na­sto­lat­ka. Z po­wo­du nie­zgo­dy ojca na twór­czość li­te­rac­ką, pod­pi­sy­wa­ła się pa­nień­skim na­zwi­skiem pra­bab­ki – Ach­ma­to­wa. W 1907 roku roz­po­czę­ła na­ukę na Wyż­szych Kur­sach Żeń­skich w Ki­jo­wie, a po nich na Wyż­szych Kur­sach Hi­sto­rycz­no-Li­te­rac­kich Ra­je­wa w Pe­ters­bur­gu. W tym cza­sie za­de­biu­to­wa­ła wier­szem Na jego ręce błyszczących pierścionków mnóstwo…, z ko­lei w 1911 roku opu­bli­ko­wa­ła utwo­rem Stary portret na ła­mach „Cza­so­pi­sma po­wszech­ne­go”.

Po stu­diach Anna Ach­ma­to­wa po­dró­żo­wa­ła po Eu­ro­pie, od­wie­dza­jąc m.in. Fran­cję i Wło­chy. Po­mi­mo na­ra­sta­ją­ce­go kon­flik­tu na te­re­nach Ro­sji, nie opu­ści­ła kra­ju. Woj­na do­tknę­ła ją jed­nak do­głęb­nie – roz­strze­la­no jej męża Ni­ko­ła­ja Gu­mi­lo­wa, wię­zio­no syna Lwa Ni­ko­ła­je­wi­cza Gu­mi­lo­wa, na jej oczach aresz­to­wa­no wy­bit­ne­go po­etę Osi­pa Man­delsz­ta­ma, a tak­że ko­lej­ne­go męża Ni­ko­la­ja Pu­ni­na. Z po­wo­du nie­pro­le­ta­riac­kie­go po­cho­dze­nia (oj­ciec był in­ży­nie­rem ka­pi­ta­nem ma­ry­nar­ki wo­jen­nej) zo­sta­ła usu­nię­ta z Le­nin­gradz­kie­go Od­dzia­łu Wszech­ro­syj­skie­go Związ­ku Pi­sa­rzy, a jej utwo­ry ob­ję­to za­ka­zem pu­bli­ka­cji. Zna­la­zła na to spo­sób – każ­de­go uczy­ła się na pa­mięć, a rę­ko­pis pa­li­ła. W 1941 roku na oso­bi­sty roz­kaz Sta­li­na (na­le­ża­ła do ulu­bio­nych po­etek jego cór­ki Swie­tła­ny Al­li­łu­je­wej) ewa­ku­owa­no ją z Le­nin­gra­du, do któ­re­go po­wró­ci­ła trzy lata póź­niej. Po raz ko­lej­ny w 1946 roku za­ata­ko­wa­no ją oraz sa­ty­ry­ka Mi­cha­ła Zosz­czen­kę za pu­bli­ko­wa­ne utwo­ry, co spo­wo­do­wa­ło aresz­to­wa­nie po­et­ki i wstrzy­ma­nie dru­ku jej pu­bli­ka­cji.

Anna Ach­ma­to­wa po wo­jen­nych tra­ge­diach od­zy­ska­ła pra­wo do dru­ku – wte­dy uka­za­ły się two­rzo­ne w nur­cie ak­me­izmu, czy­li mo­der­ni­stycz­ne­go nur­tu re­al­ne­go opi­su świa­ta, dzie­ła. W 1962 roku zo­sta­ła do­ce­nio­na na świa­to­wych sa­lo­nach, otrzy­mu­jąc no­mi­na­cję do li­te­rac­kiej Na­gro­dy No­bla. Jako men­tor­ka wspie­ra­ła mło­dych twór­ców – opie­ko­wa­ła się Iosifem Brodskim i Ana­to­li­jem Naj­ma­nem. Zmar­ła 5 mar­ca 1966 roku w Do­mo­die­do­wie na sku­tek czwar­te­go za­wa­łu ser­ca.