Jacek Soplica jest jednym z głównych bohaterów epopei narodowej Adama Mickiewicza pt. Pan Tadeusz, a jednocześnie jednym z najważniejszych bohaterów literackich polskiej literatury epoki romantyzmu. To wielowymiarowa i niejednoznaczna postać, bohater, który przechodzi ogromną przemianę i którego życiorys łączy w sobie wiele wątków bolesnych dla Polaków żyjących w XIX wieku, takich jak, np. doświadczenie rozbiorów kraju, emigracja, tułaczka w poszukiwaniu pomocy zarówno dla siebie, jak i dla okupowanego kraju i wreszcie próba zjednoczenia rodaków w walce przeciw zaborcom. Sprawdźmy, kim naprawdę był Jacek Soplica!
Jacek Soplica – wygląd i czasy młodości
W młodości Jacek Soplica był przystojnym, wysokim i dobrze zbudowanym szlachcicem. Ze względu na swój okazały wąs był nazywany Wąsalem. Dbał o siebie, był człowiekiem schludnym i zawsze dobrze ubranym, przez co cieszył się dużym zainteresowaniem płci przeciwnej. Soplica był bardzo popularnym w swojej okolicy szlachcicem, głównie ze względu na swoje umiejętności strzeleckie, sprawność w pojedynkach i zamiłowanie do hulaszczego trybu życia. Był jednocześnie człowiekiem powszechnie lubianym, miał duże znajomości i posiadał bardzo duże wpływy w okolicznych sejmikach, dlatego wielu przyjaciół, których posiadał, liczyło na jego wstawiennictwo w ważnych dla nich sprawach.
Ważnym momentem w życiu Soplicy był czas, kiedy przyjaźnią obdarzył go Stolnik Horeszko. Arystokrata upodobał sobie młodego szlachcica i liczył na jego poparcie sejmikowe, dlatego zaczął bardzo często zapraszać go na wspólne polowania i uczty do swojego zamku. Tam Jacek poznał Ewę – córkę Horeszki, w której się zakochał. Stolnik jednak nie był przychylny ich związkowi i bardzo szybko dał do zrozumienia swojemu niedoszłemu zięciowi, że nie może liczyć na rękę Ewy. Jacek wpadł w rozpacz. Zaczął pić i ożenił się z kobietą, która wydała na świat jego jedyne dziecko – Tadeusza. Sama jednak szybko zmarła, a Jacek nadal był oszalały z nieszczęścia i marzył o zemście na Stolniku. Pewnego razu został przypadkowym świadkiem ataku Moskali na zamek Horeszków. Kiedy atak został odparty, Soplica półprzytomny z żalu wszedł na dziedziniec i wziąwszy do ręki karabin jednego z poległych strzelił do Stolnika i śmiertelnie go ranił.
Przemiana Jacka Soplicy w księdza Robaka
Po tym wydarzeniu Jacek Soplica wyemigrował, bo nie mógł znieść ciężaru zbrodni, którą popełnił. Wstąpił do zakonu i od tej pory tytułował się mianem Księdza Robaka. Miano to miało symbolizować to, jak nisko upadł przez swoje wcześniejsze grzechy i przewiny. To moment symbolicznej przemiany tego bohatera. Od tej pory ksiądz Robak podróżuje po świecie i wszędzie, gdzie dotrze stara się działać na rzecz zniewolonej ojczyzny. Walczy ofiarnie na wielu frontach, nie łamie go niewolna i tortury, włącza się w końcu do armii Napoleona. Charakteryzuje go pokora, ofiarność, zdolność do poświęceń i miłość do ojczyzny. Wśród tylu historyczno-politycznych zawirowań, Soplica nie pozwolił sobie zapomnieć o swoim synu, którego zostawił w Soplicowie pod okiem swojego brata – Sędziego, z którym korespondował i któremu listownie udzielał wskazówek wychowawczych wobec Tadeusza.