Dżuma Alberta Camusa to jedna z najważniejszych książek XX wieku – wspaniały przykład europejskiej literatury egzystencjalnej. Miasto dotknięte epidemią tytułowej choroby staje się metaforą każdego stanu wyjątkowego dotykającego większą zbiorowość, a jego przestrzeń – areną, na której obserwować można przeróżnych bohaterów, ich zachowania, postawy i motywacje. Oto najważniejsi z nich!
Doktor Bernard Rieux – główny bohater powieści. Lekarz z powołania, człowiek szlachetny, zdolny do poświęceń i przekonany o misyjności swojego zawodu i bardzo skupiony na właściwym jego wykonywaniu. Życie ludzkie jest dla niego najważniejszą wartością, dlatego niektórych swoich pacjentów leczy nawet za darmo. Cieszy się szacunkiem wśród społeczeństwa Oranu i w środowisku lekarskim. Jest pewny siebie oraz silny, zarówno fizycznie, jak i psychicznie. Pierwszy rozpoznaje w rozprzestrzeniającej się w mieście chorobie dżumę i bez wahania staje na pierwszym froncie walki z epidemią. Bez problemów dogaduje się z ludźmi, jednak przez zbyt wielkie poświęcenie się pracy, zaniedbuje życie rodzinne, czego nie udaje mu się już naprawić, ponieważ jego żona umiera daleko od domu.
Jean Tarrou – przyjaciel doktora Rieux. Człowiek, który trafił do Oranu na kilka tygodni przed wybuchem epidemii. Nie do końca wiadomo, skąd wziął się w mieście ani po co w nim przebywał. W młodości zbuntował się przeciwko śmierci (ściśle rzecz ujmując – przeciwko karze śmierci, gdyż jego ojciec był prokuratorem i skazywał ludzi nieraz właśnie na śmierć, co dla młodego Tarrou było równoważne z zabójstwem) i postanowił poświęcić życie orędowaniu za… życiem właśnie. Uwielbia ludzi i bardzo łatwo ich sobie jedna, jest lubiany, wzbudza zaufanie i szacunek. Chce jak najpełniej doświadczać życia, zwłaszcza w jego drobnych, codziennych, nie zawsze dostrzegalnych przejawach. Dżumę postrzega metaforycznie, jako metaforę zła czającego się na świecie, w każdym człowieku. On również życie ludzkie ceni najwyżej na świecie, dlatego bez wahania całym sobą angażuje się w walkę z epidemią i pomoc. Niestety umiera zarażony chorobą pod sam koniec epidemii.
Joseph Grand – stary urzędnik, który całe życie spędził za biurkiem na dość niskim stanowisku, o niemal głodowej pensji. Nigdy nie poprosił o podwyżkę, gdyż miał ogromne problemy z wysławianiem się, dlatego dobrze czuł się w urzędniczym świecie liczb i tabel. Był człowiekiem z natury skromnym, dobrym, uczciwym i prostodusznym. Nie wstydził się swoich uczuć: miłości do siostrzeńców czy tęsknoty za żoną. Usiłuje napisać wielką powieść, ale nie jest w stanie wyjść poza pierwsze zdanie. Dżuma obchodzi się z nim łagodnie. Mężczyzna po zakończeniu epidemii postanawia spróbować odmienić swoje życie.