Wykonują przedziwne niekontrolowane i spontaniczne ruchy, których sami nie rozumieją. Jest to scena straszna, ponieważ przedstawia grupę dorosłych ludzi, którzy absolutnie nie mają nad sobą władzy. W sferze symbolicznej oznacza to bezwład, jaki zapanował w społeczeństwie polskim na skutek wielu dekad życia pod zaborami. Polacy byli bezwładni duchowo, tak jak cieleśnie byli bezwładni w czasie chocholego tańca.
Taniec w literaturze polskiej ostatniego wieku symbolizuje raczej negatywne rzeczy: zatracenie się w powierzchownej cielesności, zignorowanie porywów ducha i intelektu, pogodzenie się z fatalną rzeczywistością – jest podkreśleniem pewnej wewnętrznej ludzkiej klęski. Czy to tango tańczone przez Edka i Stomila, czy to chocholi bezwładny taniec weselników w dramacie Wyspiańskiego – wszystko to symbolizuje niemoc w przezwyciężeniu beznadziei. Bezradność w podejmowaniu ważnych decyzji, niechęć do wzięcia odpowiedzialności za własny los i rozpoczęcie walki. Taniec w dwóch powyżej przedstawionych dziełach jest bardzo specyficzny, groteskowy, co tylko mocniej uświadamia nam, że należy go interpretować w niedosłowny sposób i doszukiwać się w nim głębszych sensów.
