Ignacy Krasicki przyszedł na świat 3 lutego 1735 roku w Dubiecku w rodzinie zubożałej magnaterii herbu Rogala. Spokrewniony był między innymi z rodem Potockich i Sapiehów. Jego ojcem był Jan Krasicki, senator Rzeczpospolitej, a matką Anna Krasicka z domu Starzechowska. Ignacy Krasicki posiadał szóstkę rodzeństwa; dwie siostry oraz czterech braci. Rodzina zadbała o jego bardzo staranną edukację. Za namową najbliższej rodziny, w szczególności matki i ojca, wstąpił do stanu duchownego. Podobną drogę obrali jego dwaj bracia. 1 maja 1751 roku był dniem, w którym Ignacy Krasicki wstąpił do seminarium duchownego księży misjonarzy przy kościele świętego krzyża w Warszawie. Niższe święcenia duchowne Ignacy Krasicki przyjął 8 lipca 1751 roku. Wyższe święcenia duchowne przyjął z rąk Wacława Hieronima Sierakowskiego 2 lutego 1759 roku. Niespełna 3 lata później objął probostwo katedralne w Przemyślu.
Warto zaznaczyć, że już po przyjęciu święceń kapłańskich Ignacy Krasicki dokształcał się w Rzymie, w którym spędził blisko dwa lata. Powróciwszy do Polski objął stanowisko sekretarza prymasa Władysława Łubieńskiego, który równocześnie sprawował obowiązki monarchy podczas jego nieobecności. Krasicki nawiązał przyjacielskie stosunki ze Stanisławem Augustem Poniatowskim, który był przecież jednym z późniejszych królów Rzeczpospolitej Polskiej. To tak naprawdę panowanie króla Stanisława Augusta przyspieszyło karierę duchowną Ignacego Krasickiego. Jako częsty uczestnik obiadów czwartkowych w szybkim czasie otrzymał godność senatora Rzeczpospolitej oraz biskupstwo warmińskie. Warto również wspomnieć, że został mu nadany tytuł książęcy.
Mogłoby się wydawać, że biskupstwo warmińskie sprawi, że Ignacy Krasicki zyska spokój i stabilizację. Stało się jednak inaczej, gdyż biskup został przyjęty na Warmii dość chłodno i z dystansem. W 1765 roku z pomocą władcy oraz Franciszka Bohomolca założył czasopismo „Monitor” krytykujące saską kulturę. Niekorzystna sytuacja polityczna sprawiła, że po pierwszym rozbiorze Polski stał się poddanym pruskim. Ignacy Krasicki czuł się bardzo niedobrze, gdyż jako poddany władcy Prus musiał nawiązywać z nim stosunki administracyjne. Debiutanckim utworem były fragmenty poematu heroikomicznego Myszeidos, który opublikował ostatecznie w roku 1775. Kolejne lata to czas wysokiej płodności literackiej Krasickiego, w ciągu kolejnych czterech lat wydane zostały: po-wieść Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki (1776), Monachomachia (1776), Satyry (1779) oraz Bajki i przypowieści (1779). Często podpisywał się pseudonimem X.B.W. Założył również i wydawał czasopismo „Co tydzień”. W 1781 roku opublikował dwutomową encyklopedię Zbiór potrzebniejszych wiadomości. W 1795 roku awansował na arcybiskupa gnieźnieńskiego, przez co musiał zmienić miejsce rezydowania z Lidzbarku Warmińskiego na Łowicz i Skierniewice.
Z powodu stanowiska i posłuszeństwa kościołowi to właśnie przez jego usta polski lud usłyszał o zakazie rewolucji i buntu, który nakazał papież Pius VI w nadesłanym brewe, czy-li piśmie urzędowym napisanym specjalnie do Krasickiego. Ignacy Krasicki zmarł 14 marca 1801 roku w Berlinie, gdzie został pochowany w konsekrowanej przez siebie katedrze pod wezwanej Świętej Jadwigi Śląskiej. W 1829 roku dzięki staraniom pisarza Juliana Ursyna Niemcewicza jego prochy przeniesiono do Katedry Gnieźnieńskiej.
Najważniejsze utwory Ignacego Krasickiego
Ignacy Krasicki był niewątpliwie wyróżniającym się twórcą polskiego oświecenia mimo stosunkowo późnego debiutu. Jego pierwszy utwór – Hymn do miłości Ojczyzny powstał, gdy Ignacy Krasicki miał czterdzieści lat. Należy zaznaczyć, że wspominana powyżej strofa przez dość długi okres czasu pełniła niejako rolę hymnu narodowego. 26 lutego 1775 roku powstała jego powieść „Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki”, która to została uznana za pierwszą polską powieść. Nie da się ukryć, że najpowszechniej znane są jednak „Bajki i przypowieści” Ignacego Krasickiego. Refleksję nad otaczającym nas światem i rządzącym nim prawami znajdziemy również w błyskotliwych „Satyrach”. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że głównymi bohaterami jego „Bajek” były zwierzęta. Krytykując przypisywane zwierzętom cechy. Ignacy Krasicki piętnował tak naprawdę ludzkie przywary takie jak: chciwość, nieuczciwość czy zazdrość. Nie da się również nie wspomnieć o „Monachomachii czyli wojnie mnichów” poemacie, którego fabuła opiera się na walce dwóch zakonów: zakonu karmelitańskiego oraz zakonu dominikańskiego. Należy zaznaczyć, że przedmiotem zainteresowań Ignacego Krasickiego była nie tylko literatura piękna. Poeta i pisarz koncentrował się również na tworzeniu prac z zakresu teologii. Podejmował się również licznych tłumaczeń, w tym tłumaczeń Pieśni Osjana oraz fragmentów Boskiej Komedii Dantego. Walory artystyczne twórczości Ignacego Krasickiego doceniane są nie tylko przez polskich, ale również przez zagranicznych krytyków literatury.
Warto wspomnieć, że artysta tworzył pod rozmaitymi pseudonimami. Jego utwory były opatrzone nazwiskami takimi jak: Ignacy Słabski czy Princeps Polonus. Twórca używał również nazwisk takich jak: Starosłużalski, Staruszkiewicz oraz Rzetelski. Twórczość Ignacego Krasickiego charakteryzuje się niewątpliwie ponadczasowością i uniwersalizmem. Twórca koncentrował się głównie na tematach politycznych oraz patriotycznych. Bliskie mu były również tematy teologiczne, ze względu na piastowaną przez niego godność duchownego. Ignacy Krasicki w swojej twórczości poruszał także kwestie związane z przemijaniem.