Ligia to jedna z głównych bohaterek powieści Henryka Sienkiewicza, pt. Quo vadis. Reprezentuje ona chrześcijan, grupę wyznawców nowej religii, która w Rzymie jest okrutnie tępiona przez szalonego cezara Nerona. Dziewczyna jest idealną chrześcijanką, dlatego też tyle trudności sprawia jej odwzajemniona miłość do Marka Winicjusza, rzymianina z krwi i kości, a także niestety z natury i zachowania. Ostatecznie jednak jej wielkie dobro i wewnętrzna pokora zwyciężają.
Charakterystyka Ligii
Ligia, której pogańskie imię brzmiało Kallina, pochodziła z królewskiego rodu w kraju Ligów, który został podbity przez Rzymian. Przyjęła wiarę Chrystusową oraz nowe imię. Została umieszczona w domu Pomponii, która traktowała ją jak własną córkę. Dziewczyna zupełnie zatopiła się w wierze w Jezusa Chrystusa, którego uważała za ideał, do którego należy dążyć. Była wierna zasadom chrześcijaństwa i patrząc na nią można było stwierdzić, że jest jego idealną wyznawczynią.
Pierwszym, co zwracało uwagę wszystkich, którzy spotykali Ligię, była jej niespotykana i niesłychana uroda. Dziewczyna posiadała ciemne kręcone włosy i bardzo jasną różowawą cerę. Jej jasne spojrzenie pełne było spokoju i pokory. To też były cechy, które charakteryzowały najpełniej wnętrze Ligii. Była bardzo spokojna, wyciszona, patrząc na nią miało się wrażenie, że wiecznie zatopiona jest w kontemplacji Boga, w rozmowie z nim, w modlitwie, w medytacji. Jest sposób poruszania się był bardzo dostojny, godny, jak na królewską córkę przystało. Biła od niej jakaś wewnętrzna jasność i ciepło. Ligia była bardzo ufna, ale nie naiwna, obdarzała wszystkich miłością, wyrozumiałością i pięknem. Wszyscy jednak najbardziej podkreślali jej urodę. Kiedy trafiła na dwór Nerona jasne było, że jest dużo piękniejsza nawet od żony władcy, który w Rzymie uchodziła za ideał, co spotkało się z zawiścią monarchini.
Ligia była wierna swoim wartościom i religii. Dlatego też cierpiała, kiedy uległa zauroczeniu Markiem Winicjuszem. Mężczyzna był bowiem przedstawicielem Rzymu, który każdemu chrześcijaninowi kojarzył się z ostoją grzechu, rozpusty, rozwiązłości i hedonizmu. Ligię przerażała wizja stania się częścią tak zdeprawowanego środowiska, nie mogła więc przyjąć zalotów żołnierza. Kiedy ten postanowił ją porwać, w obronie królewskiej córki stanął siłacz Ursus, który prawdopodobnie zabiłby Marka, gdyby nie miłosierna interwencja Ligii.
Nawet próba porwania nie zniechęciła dziewczyny do Winicjusza, jako że później przez długi czas opatrywała jego rany. Kierowało nią więc wielkie miłosierdzie, skoro opiekowała się swoim oprawcą, który z obsesyjnej miłości próbował wziąć ją siłą. Jej dobro emanowało na innych ludzi, więc pod jej wpływem nawet tak zatwardziały hedonista, jakim był wcześniej Winicjusz, zaczął się zmieniać, a w końcu przyjął wiarę Chrystusa, ochrzcił się i pojął Ligię za żonę jako pełnoprawny chrześcijanin.
Najważniejszą wartością życiową dla Ligi była właśnie jej wiara. To ona sprawiała, że dziewczyna miała wyznaczony bardzo solidny fundament moralny, który był jej kompasem podpowiadającym, w którym kierunku życia należy iść. Wiara dawała jej również ogromną wytrzymałość – dziewczyna ufając, że wszystko, co ją spotyka jest darem od Boga, była w stanie wytrzymać naprawdę wiele, czego dowód dała przebywając w rzymskiej niewoli.
Ligia to postać pozytywna, godna podziwu i taka, której pozazdrościć można daru wielkiej wiary. W dzisiejszych czasach bowiem chyba nie przywiązuje się już tak wielkiej wagi do spraw duchowych. Ligia natomiast sprawy duchowe stawiała na pierwszym miejscu w swoim życiu, za co została obdarowana wielką wewnętrzną siłą, a także miłością. Dziewczyna była wytrwała i silna. Jej miłosierdzie i pokora miały tak wielką siłę,że potrafiły skruszyć nawet zatwardziałość Winicjusza. Ligia to bohaterka godna największego podziwu. To bez wątpienia jedna z najciekawszych i najmocniejszych postaci kobiecych, jakie spotkać możemy w literaturze polskiej XIX i XX wieku.