Neron to postać historyczna – był faktycznym władcą Imperium Rzymskiego w I wieku n.e. Henryk Sienkiewicz przedstawił go jako oszalałego z żądzy krwi i władzy człowieka, w dodatku owładniętego bałwochwalczą miłością do siebie samego. Neron nie potrafił zadbać o dobro swoje i swoich najbliższych, więc nic dziwnego, że Rzym pod jego rządami zaczął podupadać, a jedynym co był w stanie zrobił imperator było organizowanie kolejnych coraz bardziej krwawych igrzysk i oszukiwanie własnych poddanych.
Charakterystyka Nerona
Już sam wygląd Nerona nie wpływał pozytywnie na jego ocenę. Władca ten był człowiekiem skrajnie otyłym, co zdradzało jego miłość do ucztowania i nadużywania jedzenia i napitków. Dodatkowo Neron był rudy, co nie dodawało mu respektu wśród poddanych i najbliższych. Cechy charakteru wcale nie zmieniały postrzegania jego osoby. Neron był człowiekiem skupionym na sobie i w sobie samym zakochanym do obłędu. Uważał się za istotę boską i tak kazał się traktować. Był przekonany o swoim wielkim talencie poetyckim i aktorskim. Był próżny – mimo że uwielbiał się popisywać w czasie uczt, to dbał o to, by go o to błagano, zasłaniał się fałszywą skromnością, by jeszcze bardziej podbudować swoje ego.
Neron był człowiekiem okrutnym. Kiedy ktoś stawał mu na drodze, rozwiązywał konflikty przeważnie likwidując tę osobę. Był w stanie nawet pozbyć się członków własnej rodziny, by zabezpieczyć swoją pozycję na tronie. Nie miał zdolności przywódczych i nie cieszył się wśród swoich najbliższych współpracowników szacunkiem. Wiedząc, ze jest on podatny na komplementy, kadzili mu, by zdobyć jego przychylność, ale robili to z wyrachowania i dla osiągnięcia większej władzy. Neron jest skazany na słuchanie rad swoich doradców, ponieważ sam nie ma większego pojęcia o polityce i o zarządzaniu państwem – takie rzeczy w ogóle go zresztą nie interesują. Jest pochłonięty pracą twórczą i doskonaleniem swojego talentu wokalnego, a także odpoczynkiem i ucztami.
Jego szaleństwo osiągnęło apogeum, kiedy kazał podpalić Rzym, by doznać inspiracji do napisania poematu. Jego okrucieństwo sięgnęło wówczas zenitu zwłaszcza, że winą za pożar obarczył chrześcijan tylko po to, by wyprawić krwawe igrzyska i odwrócić uwagę społeczeństwa od szkód, jakich dokonał ogień. Neron wydaje się zatracać zupełnie w swoim szaleństwie, kiedy sięga po coraz drastyczniejsze środki tortur, zamiast skupiać się na odbudowie Rzymu i pomocy zwykłym obywatelom. W końcu jednak zarówno lud, wojsko, jak i najbliżsi współpracownicy odwracają się od niego widząc, że obłęd zaczyna determinować każde posunięcie władcy. Zawiązuje się spisek, który ma doprowadzić do usunięcia Nerona z tronu Rzymu, a także do pozbawienia go życia. W swoich ostatnich chwilach Neron jest zaszczuty, przerażony, drżący ze strachu. Mimo to dalej uważa, że wszystko zrobił w życiu dobrze, a zabić chcą go niewdzięcznicy i zdrajcy.
Neron to postać jednoznacznie negatywna. Był to szaleniec, którym zawładnęła choroba psychiczna, a także narcyzm, egoizm i pycha. Za wszystkie straszne czyny, których się dopuścił spotkała go zasłużona kara. Szkoda jedynie, że rządy despoty musiały kosztować aż tyle niewinnych istnień ludzkich.