Szanowni Koledzy, Szanowne Koleżanki!
Pragnę dzisiaj zając odrobinę Waszego czasu, by spróbować wzbudzić dyskusję na temat, który każdego i każdej z nas dotyczy. Jest to temat przyjaźni. Każde z nas szuka bratnich mu dusz, co jest istotne, ponieważ posiadanie prawdziwego przyjaciela niesie ze sobą wiele życiowych zalet. Warto bowiem mieć kogoś, kto nas wysłucha i będzie potrafił pomóc nawet w najbardziej smutnych chwilach naszego życia. Większość z nas ma wyobraża sobie swoich przyszłych przyjaciół jako ludzi bardzo podobnych do siebie. ja jednak chciałbym dzisiaj zwrócić Waszą uwagę na fakt, że przyjaźń między dwiema osobami to rodzaj harmonii, który potrafi połączyć zupełnie różne charaktery.
Przede wszystkim chciałbym zwrócić Waszą uwagę na przykłady literackie, które dowodzą, że przyjaźń potrafi połączyć ze sobą nawet bardzo różne na pierwszy rzut oka istoty. Przywołajmy choćby przykład Małego Księcia, czyli powiastki filozoficznej autorstwa Antoine’a de Saint Exupery’ego. Główny bohater, sześcioletni chłopiec, wyruszył w podróż po kosmosie, żeby dowiedzieć się czym jest przyjaźń. Trafił w końcu na Ziemię, gdzie spotkał Pilota, dorosłego mężczyznę o wyobraźni dziecka, oraz Lisa. Dopiero te dwie istoty były w stanie wytłumaczyć i pokazać Małemu Księciu, czym tak naprawdę jest przyjaźń. Lis udzielał mu rad, że przyjaźń to przede wszystkim praca, wzajemność i odpowiedzialność. Mało kto spodziewałby się przyjaźni pomiędzy chłopcem a dorosłym mężczyzną, a już tym bardziej pomiędzy człowiekiem a zwierzęciem. Tutaj jednak okazało się, że to właśnie Lis był w stanie wytłumaczyć Małemu Księciu kwestie życiowe, o których nie miało pojęcia wielu dorosłych, których chłopiec spotkał wcześniej. Na tym przykładzie widać więc jasno, że nie należy oceniać książki po okładce, ponieważ niezależnie od charakteru drugiej istoty może znaleźć w niej przyjaźń, która nas pozytywnie zaskoczy.
W pustyni i w puszczy Henryka Sienkiewicza to powieść, w której przyjaźń występuje pod naprawdę wieloma postaciami i łączy ludzi w najbardziej niespodziewanych konfiguracjach. Staś Tarkowski, jeden z głównych bohaterów, przyjaźnią obdarzał przede wszystkim swoją towarzyszkę i młodszą koleżankę, Nel. Opiekował się kapryśną i nieco zbyt energiczną dziewczynką, mimo że samemu był statecznym i opanowanym, kulturalnym młodzieńcem. Tarkowski jednak miał szczególny dar wzbudzania sympatii i nie wahał się obdarzać nią innych ludzi. Można powiedzieć, że przyjaźnił się z Kalim i Meą, czarnoskórymi niewolnikami, którzy towarzyszyli jemu i Nel w wędrówce przez afrykańskie bezdroża, kiedy uwolnili się z niewoli Arabów. Chłopak zaprzyjaźnił się również z Henrykiem Linde, geografem, któremu towarzyszył w ostatnich chwilach życia, mimo że ten był od chłopaka dużo starszy. Przyjacielskość Stasia oraz Nel nie ograniczała się wyłącznie do ludzi, ponieważ dwójka młodych bohaterów równie chętnie obdarzała sympatią zwierzęta, choćby psa Sabę, czy słonia, Kinga. Historia Stasia i Nel pokazuje, że jeśli ktoś ma dobre serce, jest w stanie obdarzyć przyjaźnią i odebrać przyjaźń nie tylko od człowieka niezależnie od wieku, płci, rasy czy wyznania, lecz nawet od istot innych gatunków, choćby zwierząt. Pokazuje to, że przyjaźń jest zjawiskiem zdecydowanie ponad wszelkimi różnicami i podziałami, które na co dzień niepotrzebnie wyolbrzymiamy.
Koledzy i Koleżanki, nie chcę zajmować więcej Waszego cennego czasu, więc w tym miejscu postawię kropkę. Mam nadzieję, że nie zanudziłem Was i że przynajmniej niektórych udało mi się przekonać, że przyjaźni nie należy szukać wyłącznie wśród ludzi podobnych sobie, chociaż oczywiście takich przyjaciół też można znaleźć i nie ma w tym nic nieodpowiedniego. Niezależnie jednak od tego, jakich przyjaciół zdobędziemy w życiu, mam nadzieję, że nikomu z nas nigdy nie zabraknie przyjaźni, ponieważ to właśnie ona nadaje ton naszemu życiu i sprawia, że nie tylko te złe, ale przede wszystkim te dobre i jak najbardziej radosne chwile mamy z kim spędzać oraz z kim dzielić. Dziękuję bardzo serdecznie za poświęconą mi uwagę.