Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Frazeologizm „koń trojański” oznacza – najprościej rzecz ujmując – pułapkę, zdradliwy podstęp, niebezpieczeństwo. Możemy tak powiedzieć o czymś, co nasi przeciwnicy robią, by odnieść nad nami zwycięstwo przy pomocy kłamstwa i fortelu.
„Pyrrusowe zwycięstwo” to związek frazeologiczny, którego potocznie używa się w momencie, kiedy chcemy podkreślić, że zwycięstwo, które odnieśliśmy, albo które odniósł koś z naszego otoczenia, zostało okupione tak wielkimi kosztami, stratami lub innymi negatywnymi i nieprzyjemnymi konsekwencjami, że samo mówienie o zwycięstwie traci w ogóle sens, jest niemalże nadużyciem.
„Pięta Achillesa” (ew. „pięta achillesowa”) to frazeologizm, który oznacza czyjś słaby punkt, słabą stronę, po uderzeniu w którą ma się gwarancję pokonania wroga. Taka słabość jest nieraz skrywana, by ograniczyć możliwość zostania skrzywdzonym i pokonanym. Współcześnie używane w nieco łagodniejszym znaczeniu, po prostu jako czyjaś ułomność, słabość, nieporadność.
„Jabłko niezgody” to popularny frazeologizm, który oznacza przedmiot, sytuację, opinię czy wydarzenie, lub jakiekolwiek inne czynniki, które stają się powodem niezgody pomiędzy dwoma, lub więcej, stronami. Jest to punkt zapalny, niejednokrotnie bardzo błahy, który w konsekwencji doprowadzić może do bardzo poważnego konfliktu.
„Historia jest nauczycielką życia” – to maksyma wypowiedziana po raz pierwszy przez Marka Tuliusza Cycerona, który był rzymskim politykiem, pisarzem, działaczem społecznym, a także filozofem, żyjącym na przełomie drugiego i pierwszego wieku przed naszą erą. Aforyzm powyższy przedostał się bardzo szybko do szerszej świadomości społecznej i wszedł do języka potocznego na całym świecie, gdzie zresztą pozostaje do dziś. Cóż takiego jednak znaczy?
Słynna maksyma, brzmiąca „Człowiekiem jestem i nic, co ludzkie, nie jest mi obce” została zaczerpnięta ze starożytności, konkretnie rzecz ujmując jest to cytat Terencjusza, antycznego dramaturga. Aforyzm zyskał jednak na popularności w epoce renesansu, która starała się podjąć wątek antycznego antropocentryzmu, niejako przerwanego przez wieki średniowiecza.
Każdy z nas w życiu napotyka większe lub mniejsze trudności. Niekiedy stajemy jednak w obliczu sytuacji bardzo trudnych, od rozwiązania których zależy całe nasze przyszłe życie. To momenty, w których tak naprawdę dowiedzieć się możemy wiele o sobie samych. Nie każdy jednak potrafi wykorzystać taką okazję i wyciągnąć z niej lekcję. Bywa, że ludzie uciekają od trudności, odsuwają je od siebie, nie chcąc doprowadzić do konfrontacji ze strachu, wstydu lub braku wiary we własne siły. Wachlarz postaw jakie człowiek może przyjąć wobec takich chwil i decyzji jest naprawdę szeroki.
Żyjemy w czasach niemal powszechnej demokracji, która ma być najbardziej sprawiedliwym ustrojem państwowym, jaki wymyślono. W teorii bowiem to mieszkańcy danego państwa decydują o tych, którzy potem będą decydować o ich życiu.
Stare powiedzenie mówi, że cierpienie uszlachetnia. Dzięki niemu ponoć stajemy się silniejsi, bardziej uważni, życiowo czujni, bardziej odpowiedzialni i rozważni. Niekiedy jednak cierpimy i nie potrafimy dostrzec sensu tego, co się nam przydarza i tego, co się z nami dzieje. Ból wywołany różnorodnymi przykrymi doświadczeniami życiowymi stanie się, prędzej czy później, udziałem każdego człowieka. Literatura opisuje wiele przypadków, w których cierpienie w różnoraki sposób wpływa na charaktery i losy jej bohaterów.
Nie od dziś wiadomo, że jednym z najchętniej wykorzystywanych źródeł literackich jest historia. Wydarzenia, które rzeczywiście miały miejsce w historii, wydają się nam ciekawsze niż fikcja, ponieważ dotyczyły ludzi, takich jak my, być może naszych przodków.
Kultura, sztuka, a więc także literatura to wielki ciąg przyczynowo-skutkowy. Późniejsze teksty powstają pod wpływem inspiracji starszymi, które – aby mogły powstać – również musiały zostać zapośredniczone we wcześniejszych dziełach. W ten sposób dokonuje się powolny, lecz systematyczny rozwój myśli ludzkiej, który trwa już od tysięcy lat. System powiązań, które zachodzą pomiędzy poszczególnymi tekstami nazywamy intertekstualnością, która może mieć w literaturze przynajmniej kilka funkcji.
Przedstawił się jako Felix. Dziwne imię, pomyślałem, ale potem dowiedziałem się, że na nazwisko miał Polon. Zafrapowało mnie to, że miałem siedzieć w jednej ławce z kimś o tak egzotycznym nazwisku. Okazało się jednak, że siedzenie w ławce było tylko niewielkim procentem tego, co spotkało mnie u boku Felixa, z którym bardzo szybko się zaprzyjaźniłem.