Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Miętus, czyli młodzieniec o nazwisku Miętalski, to jeden z uczniów szkoły, do której siłą zostaje doprowadzony Józio Kowalski, główny bohater Ferdydurke. Miętus ma lat około piętnastu i jego główną cechą jest sprzeciw wobec utrzymywaniu młodzieży na siłę w stanie „niewinności” i niedojrzałości. Stoi więc na czele grupy „chłopaków”, którzy w przeciwieństwie do grupy „chłopiąt” dążą do jak najszybszego osiągnięcia dorosłości.
Profesor Pimko był nauczycielem. Jego postać skonstruowana została przez autora tak, by odzwierciedlała wszystkie możliwe do wyobrażenia sobie stereotypy dotyczące belfrów. Przede wszystkim pod względem fizycznym był to człowiek kruchej i słabej postury, był niski, chuderlawy, nosił okulary (podkreślenie słabego wzroku), niemal zupełnie już wyłysiał.
Witold Gombrowicz to jeden z najwybitniejszych polski pisarzy okresu międzywojennego i powojennego. Za jego najwybitniejsze zaś dzieło uważane jest do dziś Ferdydurke, powieść niezwykła, eksperymentalna, awangardowa nawet współcześnie, a przy tym uniwersalna.
Zbrodnia i kara to jedna z najwybitniejszych powieści wszech czasów. Pełna jest uniwersalnych prawd o życiu i ludzkiej psychice, zwłaszcza o jej ciemnych stronach. Po raz pierwszy czytelnicy mieli okazję tak dokładnie przyjrzeć się umysłowi i motywacjom mordercy, a także wszystkiemu, co przeżywał on po dokonaniu okrutnej zbrodni i w czasie ponoszenia konsekwencji. W powieści Dostojewskiego występuje również wiele tradycyjnych wątków i motywów literackich.
Wątek popełniania zbrodni i ponoszenia za nie konsekwencji był obecny w literaturze od samych jej początków. O antycznych tragików, przez Szekspira, aż do twórców współczesnych – pisarze wciąż na nowo próbują twórczo patrzeć na tę kwestię. Niezmiennie jednak wszyscy dochodzą do podobnego wniosku: jeśli popełniło się zbrodnię, nie ma możliwości, by uniknąć za nią kary.
Fiodor Dostojewski w Zbrodni i karze nie tylko stworzył nowy typ narracji psychologicznej w powieści, lecz także zawarł pewne koncepcje społeczne, bardzo charakterystyczne dla drugiej połowy XIX wieku w Europie. Ich wyrazicielem był główny bohater utworu – Rodion Raskolnikow.
Z jednej strony morderca przekonany o wyjątkowości swoich przekonań i siebie samego. Z drugiej – młody i nadwrażliwy chłopak, który ugina się pod psychicznym ciężarem problemów codzienności. Mistrzowskie pióro Fiodora Dostojewskiego uczyniła z głównego bohatera Zbrodni i kary psychologiczne studium człowieka zagubionego nie tylko w świecie, ale i w mroku własnej duszy.
Losy Rodiona Raskolnikowa to chyba jeden z najsłynniejszych przykładów wewnętrznej przemiany bohatera w literaturze światowej. Ten młody student na oczach czytelnika upada na samo dni podłości i zła, by później dzięki miłości, pokucie i wierze, móc zacząć się duchowo odradzać, niejako wstawać z martwych. Historia młodego studenta prawa uświadamia więc, że każdy może zasłużyć na drugą szansę, jeśli tylko jest gotowy do wielkiej pracy nad sobą.
Fiodor Dostojewski był mistrzem prozy psychologicznej, a jego Zbrodnia i kara jest tego najlepszym przykładem. Autor z niesamowitą dokładnością wnikał w umysły swoich bohaterów, przedstawiał ich monologi wewnętrzne, opinie, myśli, motywację, dzięki czemu możemy lepiej zrozumieć ich czyny. Tym bardziej warto więc poznać bohaterów Zbrodni i kary.
Sonia to jedna z najbardziej symbolicznych postaci literatury europejskiej XIX i XX wieku. Pełna pokory i miłosierdzia dziewczyna została przez bezlitosne życie wrzucona w najgorszy rynsztok, z którego nie miała szansy wyjść do końca życia.
Odprawa posłów greckich to paralela Rzeczpospolitej, która stała wtedy u progu kolejnej wojny z Rosją. W styczniu miał zebrać się sejm, którego celem było ustalenie wysokości podatku, który miał pokryć koszty ataku.
Pulcheria Aleksandrowna Raskolnikowa to matka Awdotii (Duni) oraz Rodiona głównego bohatera Zbrodni i kary. Była to kobieta, którą można by śmiało nazwać wzorem matki, jaki funkcjonuje w naszym kręgu kulturowym.