Delfina de Nucingen – charakterystyka

Delfina de Nucingen to jedna z córek Jana Joachima Goriota, głównego bohatera i tytułowej postaci powieści realistycznej autorstwa Honore de Balzaca. To jedna z kobiet, które zostały zepsute przez nadmierną i obsesyjną miłość swojego opiekuna. 

Eugeniusz Rastignac – charakterystyka

Eugeniusz de Rastignac to główna postać powieści Honore de Balzaca, pt. Ojciec Goriot. To młodzieniec, który łączy w sobie cechy szaleńczych marzeń młodego wieku z umiejętnością rozróżnienia dobra od zła, chociaż nauka owego rozróżnienia kosztuje wiele. 

Ludzie bezdomni – bohaterowie

Ludzie bezdomni Stefana Żeromskiego to jedna z najsłynniejszych powieści tego autora. Przedstawił on bowiem swoją epokę w bardzo realistyczny sposób, dzięki czemu możemy się dowiedzieć tego, jacy byli prawdziwi ludzie ponad sto lat temu. 

Symbolizm i symbole w Ludziach bezdomnych

Posługiwanie się środkami symbolicznymi to cecha charakterystyczna dla literatury Młodej Polski, do której należy m.in. powieść Stefana Żeromskiego, pt. Ludzie bezdomni. W teoretycznie realistyczną powieść autor wplótł naprawdę dużo symboli, które pozwalają czytelnikowi odbierać jego dzieło również na poziomie metafizycznym. 

Wdowa Vauquer – charakterystyka

Wdowa Vaquer to jedna z drugoplanowych bohaterek powieści Honore de Balzaca, pt. Ojciec Goriot. Jej postać dobrze pokazuje jak wyglądało społeczeństwo Paryża klasy średniej w pierwszych dekadach XIX wieku. Jest również bolesnym świadectwem tego, jak dramatyczne i traumatyczne przeżycia mogą w nieodwracalny sposób zmienić charakter człowieka, niestety już na zawsze. 

Vautrin (Jakub Collin) – charakterystyka

Vautrin to jedna z postaci drugoplanowych w powieści Ojciec Goriot autorstwa Honore de Balzaca. Mieszka on w kamienicy razem z głównymi bohaterami.Jest dwulicowy, wiedzie podwójne życie. Okazuje się w końcu należeć do świata przestępczego i ponosi za swoje nikczemne czyny zasłużoną karę. 

Ojciec Goriot – charakterystyka

Tytułowy bohater powieści Honore de Balzaca to postać niejednoznaczna, pochłonięta przez własną obsesja, która z kolei wynika z niezaleczonej traumy. Mężczyzna staje się niewolnikiem własnych chorobliwych postaw i chcąc przychylić nieba swoim córkom, tak naprawdę unieszczęśliwia je, a siebie skazuje na nerwowe wyczerpanie. 

Obraz Warszawy w Ludziach bezdomnych

Wizerunek przestrzeni miejskich to bardzo istotny element literatury wielu epok, jednak szczególnie wyraźnie dostrzegalny jest w dziełach pochodzących w drugiej połowy XIX wieku i z początku XX wieku. Wówczas bowiem rewolucja przemysłowa sprowokowała bardzo intensywny i dynamiczny rozwój ośrodków miejskich, co przełożyło się znacząco na sposób życia prostych ludzi.

Naturalizm w Ludziach bezdomnych

Naturalizm to nurt popularny w sztuce zwłaszcza na przełomie XIX i XX wieku. Zakładał on patrzenie na ludzi i ich życie przez pryzmat procesów biologicznych i fizjologicznych, które miały być dla ludzkiej egzystencji kluczowe. Nurt ten był popularny zwłaszcza w literaturze, czego echa odnaleźć można w powieści autorstwa Stefana Żeromskiego, pt. Ludzie bezdomni. 

Impresjonizm w Ludziach bezdomnych

Impresjonizm to nurt w sztuce, w myśl którego artyści próbowali uchwycić konkretny moment w ciągle zmieniającym się świecie przyrody. Moment ten bowiem miał wywoływać w nich bardzo silne emocje, skłaniać do refleksji nad światem, wywoływać doświadczenia natury estetycznej.

Rola pamiętnika Joanny Podborskiej w Ludziach bezdomnych

Joanna Podborska to jedna z głównych bohaterek Ludzi bezdomnych Stefana Żeromskiego, wspaniałej powieści młodopolskiej jednego z najsłynniejszych polskich prozaików. Jest ona wybranką serca głównego bohatera, Tomasza Judyma, który kocha ją z wzajemnością, jednak ostatecznie porzuca, by móc całe swoje życie skupić na misji leczenia ludzi i pomocy najuboższym.