Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Stefan Żeromski w swojej słynnej powieści, pt. Ludzie bezdomni zawarł nie tyko znaczenia dosłowne. Posługiwał się również dużą ilością symboli. Do zaprezentowania niektórych wewnętrznych niepokojów głównych bohaterów posłużyły mu na przykład inne klasyczne już dzieła sztuki, co ułatwiło czytelnikowi zrozumienie ich na dużo głębszym, uniwersalnym i osobistym poziomie.
Wiktor Judym to postać z powieści Stena Żeromskiego, pt. Ludzie bezdomni. Jest bratem głównego bohatera, Tomasza, który może przeglądać się w nim jak w lustrze. Ich relacja świadczy o tym, że braterstwo to zjawisko nie zawsze lekkie, przyjemne i łatwe do zrozumienia.
Inżynier Korzecki to jedna z drugoplanowych postaci powieści Stefana Żeromskiego, pt. Ludzie bezdomni. Jest osobą dobrze symbolizującą typową dla epoki Młodej Polski neurotyczność, poczucie bezsensu życia i pogrążenia się w odmętach depresji.
Joanna Podborska to jedna z głównych postaci powieści Stefana Żeromskiego, pt. Ludzie bezdomni. Zapałała ona szczerą miłością do jej głównego bohatera, Tomasza Judyma, jednak została odrzucona. Stała się ofiarą heroizmu ukochanego, dla którego idea była ważniejsza od dążenia do osobistego szczęścia.
Tomasz Judym to jedna z najsłynniejszych i zarazem najpopularniejszych postaci polskiej literatury.To główny bohater Ludzi bezdomnych Stefana Żeromskiego, która to powieść do dzisiaj stanowi niezaprzeczalny kanon lektur szkolnych. Człowiek ten jest symbolem nieugiętości w dążeniu do celu i zdolności do absolutnego poświęcenia się jeśli chodzi o dobro słabych i potrzebujących.
Katedra Jacka Dukaja to jedno z najważniejszych i najsłynniejszych opowiadań polskiego nurtu fantastycznego oraz science fiction ostatnich dekad. Porusza bardzo wiele wątków, refleksje na temat których pozostają z czytelnikiem jeszcze na długo po zakończeniu lektury.
Ksiądz Pierre Lavone zostaje oddelegowany do zbadania cudów na planetoidzie w roju Izmiraid. Mężczyzna przybywa na planetoidę i rozpoczyna badania. Pierre Lavone dowiaduje się o heroicznej śmierci kapitana Izmira Predu.
„Marność nad marnościami i wszystko marność” – chyba każdy, kto skończył szkołę średnią zna ten pesymistyczny aforyzm. Pochodzi od oczywiście z Księgi Koheleta, czyli z fragmentu Pisma Świętego Starego Testamentu. Utwór ten zaliczany jest do tzw. „ksiąg mądrościowych”, w których treści filozoficzne przeważają nad religijnymi. Księga Koheleta przez oryginalność swojej zawartości na stałe weszła do kanonu literatury światowej i wielokrotnie była interpretowana w zupełnym oderwaniu od głównego zbioru, z którego pochodzi.
Główna bohaterka powieści Lewisa Carrolla, pt. Alicja w Krainie Czarów trafia do magicznego wymiaru, kiedy pewnego leniwego popołudnia drzemie na kolanach siostry czytającej nudną książkę. Zostaje wówczas zahipnotyzowana przez królika, za którym idzie do króliczej jamy.
Alicja w Krainie Czarów Lewisa Carrolla to powieść fantastyczna w pełnym tego słowa znaczenia. Główna bohaterka w pewnym momencie trafia do innego świata, w którym panują zupełnie inne zasady od tych, którymi rządzi się nasza rzeczywistość.
Zachowanie Alicji, głównej bohaterki powieści autorstwa Lewisa Carrolla, Alicja w Krainie Czarów, która postanowiła sprzeciwić się ogólnej niesprawiedliwości panującej w onirycznej przestrzeni, ma swoje podłoże w tym, kim Alicja byłą w swoim rzeczywistym świecie.
Alicja w Krainie Czarów to jedna z najsłynniejszych powieści autorstwa Lewisa Carrolla, autora niezwykle zasłużonego na polu literatury młodzieżowej, dziecięcej oraz fantastycznej. Omawiany utwór jest jego najsłynniejszym dziełem.