Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Eugeniusz de Rastignac to główna postać powieści Honore de Balzaca, pt. Ojciec Goriot. To młodzieniec, który łączy w sobie cechy szaleńczych marzeń młodego wieku z umiejętnością rozróżnienia dobra od zła, chociaż nauka owego rozróżnienia kosztuje wiele.
Ludzie bezdomni Stefana Żeromskiego to jedna z najsłynniejszych powieści tego autora. Przedstawił on bowiem swoją epokę w bardzo realistyczny sposób, dzięki czemu możemy się dowiedzieć tego, jacy byli prawdziwi ludzie ponad sto lat temu.
Posługiwanie się środkami symbolicznymi to cecha charakterystyczna dla literatury Młodej Polski, do której należy m.in. powieść Stefana Żeromskiego, pt. Ludzie bezdomni. W teoretycznie realistyczną powieść autor wplótł naprawdę dużo symboli, które pozwalają czytelnikowi odbierać jego dzieło również na poziomie metafizycznym.
Klara de Beauseant to jedna z drugoplanowych, ale bardzo istotnych bohaterek z powieści autorstwa Honore de Balzaca, pt. Ojciec Goriot.
Wdowa Vaquer to jedna z drugoplanowych bohaterek powieści Honore de Balzaca, pt. Ojciec Goriot. Jej postać dobrze pokazuje jak wyglądało społeczeństwo Paryża klasy średniej w pierwszych dekadach XIX wieku. Jest również bolesnym świadectwem tego, jak dramatyczne i traumatyczne przeżycia mogą w nieodwracalny sposób zmienić charakter człowieka, niestety już na zawsze.
Vautrin to jedna z postaci drugoplanowych w powieści Ojciec Goriot autorstwa Honore de Balzaca. Mieszka on w kamienicy razem z głównymi bohaterami.Jest dwulicowy, wiedzie podwójne życie. Okazuje się w końcu należeć do świata przestępczego i ponosi za swoje nikczemne czyny zasłużoną karę.
Tytułowy bohater powieści Honore de Balzaca to postać niejednoznaczna, pochłonięta przez własną obsesja, która z kolei wynika z niezaleczonej traumy. Mężczyzna staje się niewolnikiem własnych chorobliwych postaw i chcąc przychylić nieba swoim córkom, tak naprawdę unieszczęśliwia je, a siebie skazuje na nerwowe wyczerpanie.
Wizerunek przestrzeni miejskich to bardzo istotny element literatury wielu epok, jednak szczególnie wyraźnie dostrzegalny jest w dziełach pochodzących w drugiej połowy XIX wieku i z początku XX wieku. Wówczas bowiem rewolucja przemysłowa sprowokowała bardzo intensywny i dynamiczny rozwój ośrodków miejskich, co przełożyło się znacząco na sposób życia prostych ludzi.
Naturalizm to nurt popularny w sztuce zwłaszcza na przełomie XIX i XX wieku. Zakładał on patrzenie na ludzi i ich życie przez pryzmat procesów biologicznych i fizjologicznych, które miały być dla ludzkiej egzystencji kluczowe. Nurt ten był popularny zwłaszcza w literaturze, czego echa odnaleźć można w powieści autorstwa Stefana Żeromskiego, pt. Ludzie bezdomni.
Impresjonizm to nurt w sztuce, w myśl którego artyści próbowali uchwycić konkretny moment w ciągle zmieniającym się świecie przyrody. Moment ten bowiem miał wywoływać w nich bardzo silne emocje, skłaniać do refleksji nad światem, wywoływać doświadczenia natury estetycznej.
Joanna Podborska to jedna z głównych bohaterek Ludzi bezdomnych Stefana Żeromskiego, wspaniałej powieści młodopolskiej jednego z najsłynniejszych polskich prozaików. Jest ona wybranką serca głównego bohatera, Tomasza Judyma, który kocha ją z wzajemnością, jednak ostatecznie porzuca, by móc całe swoje życie skupić na misji leczenia ludzi i pomocy najuboższym.
Stefan Żeromski w swojej słynnej powieści, pt. Ludzie bezdomni zawarł nie tyko znaczenia dosłowne. Posługiwał się również dużą ilością symboli. Do zaprezentowania niektórych wewnętrznych niepokojów głównych bohaterów posłużyły mu na przykład inne klasyczne już dzieła sztuki, co ułatwiło czytelnikowi zrozumienie ich na dużo głębszym, uniwersalnym i osobistym poziomie.