Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Życie i twórczość Stanisława Wyspiańskiego przypadły na epokę, historycznoliteracką, którą dziś najczęściej zwykliśmy nazywać Młodą Polską lub modernizmem. W wielu opracowaniach funkcjonuje z równym powodzeniem nazwa „neoromantyzm”, która zwraca uwagę na inną cechę twórczości modernistów – zakorzenienie w twórczości romantycznej i czerpanie z niej inspiracji i pewnych wzorców twórczych.
Wiersz „Ex libris” Wiktora Gomulickiego to utwór o szacunku dla przeszłości, dla starych ksiąg, odsłaniających przed czytelnikiem życie przodków, ich myśli i czyny.
Wesele to najwybitniejszy polski dramat modernistyczny i przy okazji największe dzieło w dorobku Stanisława Wyspiańskiego. Można powiedzieć, że utwór ten stanowi uwieńczenie artystycznej pracy artysty. Jest kwintesencją stylu Wyspiańskiego, który przesądził o jego trwałym miejscu w historii polskiej literatury. Oto najważniejsze cechy twórczości dramatycznej Stanisława Wyspiańskiego na przykładzie Wesela.
Wesele Stanisława Wyspiańskiego to dramat przedziwny, bo na poły zupełnie fantastyczny. Przeplatają się w nim plany realistyczny i metafizyczny, dosłowny i symboliczny. Na równi z głównymi bohaterami, jak najbardziej „ludzkimi”, występują tu wszelkiej maści zjawy, upiory i widziadła.
„Samotność” Anny Świrszczyńskiej to wiersz wchodzący w skład tomiku poetyckiego „Ogromniejąca perła samotności”. Wiersz należy do liryki wyznania, podmiotem lirycznym jest kobieta. Wyznaje ona, że samotność nie ma dla niej konotacji negatywnych, jest wartością pożądaną i lubianą.
Stanisław Wyspiański w swoim najwybitniejszym dziele dramatycznym zawarł przekrojową analizę społeczeństwa i narodu polskiego na przełomie XIX i XX wieku. Uczynił to niejako na tle pewnego zderzenia kulturowego – spotkania chłopstwa i inteligencji (wywodzącej się ze szlachty, czyli elity społecznej) w czasie wesela chłopki i mieszczanina.
Zarówno tytuł wiersza „Ze wstępu do rozmówek”, jak i jego pierwsza fraza: „celem jest mówić płynnie” sugerują, że tematem wiersza Barańczaka jest sztuka komunikacji w obcym języku. Po przeczytaniu i przemyśleniu utworu okazuje się jednak, że to nie do końca prawda. Utwór pochodzi z tomu „Atlantyda i inne wiersze z lat 1981 – 1985”. Został napisany po wyjeździe Barańczaka z kraju, w czasie, gdy poeta wykładał na Uniwersytecie Harvarda w USA.
Wesele to najwybitniejszy polski dramat modernistyczny. Dla wielu jednak jest to lektura trudna do zrozumienia ze względu na ogrom wątków, które w utworze mają wymiar symboliczny, wymykają się więc dosłownemu rozumieniu.
„Ta jedna sztuka” Elizabeth Bishop to wiersz o stracie. Człowiek wciąż traci; czas, ludzi, przedmioty, zdarzenia. Czy to oznacza, że można posiąść umiejętność tracenia, dojść w tym do wprawy?
Wiersz „Kilkunastoletnia” autorstwa Wisławy Szymborskiej pochodzi z wydanego w 2009 roku tomiku poezji „Tutaj”, który w roku 2010 został nominowany do nagrody literackiej „Nike”. Utwór porusza kwestie przemijania i dorastania. Poetka próbuje skonfrontować swój obecny i dojrzały światopogląd, z tym czasów nastoletnich.
„Daremne” Anny Kamieńskiej to wiersz o człowieku, który gromadzi wokół siebie pamiątki z przeszłości. To wiersz o każdym z nas. Chcemy zachować dla siebie to, co w naszym życiu było cenne i ważne, gromadzimy rzeczy…
Utwór autorstwa Ludmiły Marjańskiej pochodzi z tomiku poezji wydanego w 2003 roku. Utwór przedstawia przede wszystkim rozterki dotyczące tematu przodków i dziedziczonych po nich cech nie tylko wyglądu, ale również charakteru. W zupełnie nowatorski sposób podchodzi do tematu podobieństwa między pokoleniami, nie skupiając się wyłącznie na kwestii fizycznej, ale również na sferze psychologicznej oraz światopoglądowej.