Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Antoni Lulek to jedna z drugoplanowych postaci w Przedwiośniu Stefana Żeromskiego. Mimo swojej drugoplanowości jest to postać bardzo istotna, ponieważ reprezentuje grupę komunistów i ich poglądy. Poglądy, które w pewnym momencie – głównie za pomocą Lulka właśnie – zaczynają oddziaływać na głównego bohatera powieści, Cezarego Barykę.
Szymon Gajowiec to jedna z drugoplanowych postaci powieści Stefana Żeromskiego pt. Przedwiośnie. Jest to jednak postać bardzo ważna, odgrywa bowiem rolę przedstawiciela pewnej bardzo konkretnej koncepcji odbudowy i rozwoju Polski po odzyskaniu przez nią niepodległości. Kwestia ta jest, jak wiemy, jednym z podstawowych tematów Przedwiośnia. Poza tym Gajowiec jest jednym z niewielu przyjaciół głównego bohatera powieści, Cezarego Baryki, kiedy ten przybywa po raz pierwszy samotnie do kraju swoich przodków.
Jadwiga Baryka to matka głównego bohatera powieści Stefana Żeromskiego pt. Przedwiośnie. Jest to postać występująca jedynie w pierwszej części książki, jednak wspomnienia związane z nią będą dla Cezarego Baryki ważnym drogowskazem moralnym i życiowym jeszcze na długo. Żeromski przedstawił Barykową niemal jako archetyp matki, ofiarnej, zdolnej pokornej, zdolnej poświęcić wszystko dla syna i męża, dla rodziny. Najprawdopodobniej to dzięki niej kilkunastoletni Cezary, jeszcze w czasie mieszkania w Baku, nie zatracił się w stu procentach w bolszewickiej ideologii i propagandzie.
„Widok gór ze stepów Kozłowa” to piąty sonet z cyklu sonetów krymskich. Cykl autorstwa romantycznego poety Adama Mickiewicza powstawał w latach 1825-1826 i był inspirowany podróżą poety na Półwysep Krymski. Utwór wyraża zachwyt i fascynację tamtejszymi krajobrazami.
Seweryn Baryka to jeden z drugoplanowych bohaterów Przedwiośnia Stefana Żeromskiego. Drugoplanowych, lecz bardzo istotnych dla fabuły powieści. To z jego bowiem ust padają słowa słynnej opowieści o szklanych domach, która ma zachęcić głównego bohatera, Cezarego Barykę, do powrotu do Polski po tym jak ta odzyskuje niepodległość. Opowieść zresztą spełnia swoje zadanie, co daje przyczynek do większej części historii w Przedwiośniu.
Sformułowanie „szklane domy” funkcjonuje w języku polskim do dzisiaj i oznacza coś nierealnego, wytwór czyjejś wyobraźni niemożliwy do zrealizowania, mrzonkę, niedościgłe marzenie. Warto pamiętać, że sformułowanie to pochodzi z jednej z najważniejszych powieści Stefana Żeromskiego, pt. Przedwiośnie. „Szklane domy” wrosły nie tylko w język potoczny, lecz także w mentalność polską, zwłaszcza tę jej część, która oparta jest mocno na tradycji literackiej.
Przedwiośnie to chyba jedna z najbardziej kontrowersyjnych powieści w dorobku Stefana Żeromskiego. Jest tak m.in. przez dynamicznego głównego bohatera, tematykę utworu, a także (a może przede wszystkim) przez bardzo niejednoznaczne zakończenie, które do dzisiaj jest interpretowane na różne sposoby.
Przedwiośnie Stefana Żeromskiego to jedna z najbardziej kontrowersyjnych, a przez to być może i najważniejszych powieści, jakie napisane zostały na temat odzyskania przez Polskę niepodległości w 1918 roku, a także na temat konsekwencji takiej sytuacji i tego, jak trudno nadać kształt państwu, które nie istniało od przeszło stu dwudziestu lat.
„Kto mieczem wojuje, ten od miecza ginie” to przysłowie stare jak świat, choć pierwszy raz wyrażone zostało w Piśmie Świętym Nowego Testamentu przez Jezusa Chrystusa. Mówi ono o tym, że jeżeli podejmujemy walkę z kimś lub czymś za pomocą metod, które mogą wyrządzić komuś jakąkolwiek krzywdę, musimy być gotowi na to, że ta metoda prędzej czy później może zwrócić się przeciwko nam.
Konflikt pokoleń jest jednym z najstarszych zaobserwowanych zjawisk społecznych w historii ludzkości. Ludzie młodzi mają zupełnie inną perspektywę na życie, świat i siebie samych niż ich rodzice czy dziadkowie – chcą odkrywać, czerpać w życia pełnymi garściami, nieraz w dość brawurowy sposób.
Chmury Arystofanesa to utwór bardzo ciekawy ze względu na fakt, iż autor umieścił w swoim dziele postać filozofa Sokratesa, który żył i nauczał dokładnie w tym samym czasie, w którym tworzył Arystofanes. Komediopisarz należał jednak do tej frakcji społeczeństwa ateńskiego, która – delikatnie mówiąc – nie składała się z zagorzałych zwolenników działalności Sokratesa. I choć jego postać nie jest postacią główną w dramacie, to jednak całość fabuły opiera się dość mocno na pewnej określonej opinii na temat jego działalności.
Chmury Arystofanesa to jedno z nielicznych dzieł autora, które przetrwało do naszych czasów. Co istotne, w dziele pojawia się historyczna postać – Sokrates, jeden z pierwszych i najważniejszych filozofów w historii. Jest to jedyne dzieło, w którym Sokrates się pojawia, a które zostało napisane i nawet wystawione za jego życia. Dlaczego więc Arystofanes zdecydował się nadać swojemu dramatowi tak zagadkowy tytuł?