Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Jean Tarrou to jeden z głównych bohaterów powieści pt. Dżuma Alberta Camusa. Jest to człowiek nieco tajemniczy, który postępuje na przekór współczesnego egoizmowi jednostki, przez co jego czyny i pobudki, choć godne podziwu i szacunku, mogą wydawać się naiwne. Jest bliskim przyjacielem głównego bohatera powieści – doktora Bernarda Rieux.
Joseph Grand to jeden z głównych bohaterów Dżumy Alberta Camusa. Jest to człowiek poczciwy, prostoduszny, po prostu dobry. Stara się żyć pokornie, w zgodzie ze światem i ludźmi, za bardzo się nie wychylać, skupiać się na swojej pracy i cieszyć najmniejszymi rzeczami – taka jest jego recepta na szczęśliwe życie.
Jezuita, ojciec Paneloux, to kolejna ciekawa postać z Dżumy Alberta Camusa. W trudnych czasach bowiem duchowni potrafią być dla ducha ludzkiego tym, czym lekarze są dla ciała. Na Paneloux dżuma również odciska swoje piętno, nie tylko w sensie dosłownym (duchowny umiera pod sam koniec epidemii), ale przede wszystkim metaforycznym, gdyż jego podejście do wiary, ludzi i samego siebie zmienia się dość znacząco.
Postacie takie jak postać hiszpańskiego starca są potrzebne nie tylko w literaturze, ale też w codziennym życiu po to, byśmy na otaczającą nas rzeczywistość spojrzeć z nieco innej perspektywy.
Doktor Richard to jeden z drugoplanowych bohaterów Dżumy Alberta Camusa, o tyle ciekawy, że reprezentujący (tak jak zresztą główny bohater) zawód lekarza – szczególnie istotny w czasie rozgrywającej się na kartach powieści epidemii.
Pani Rieux jest w Dżumie Alberta Camusa postacią trzecioplanową. Jest to matka głównego bohatera, doktora Bernarda Riex i chociaż nie występuje na kartach powieści tak często, jak inne postacie, ma dość duże znaczenie dla całego utworu.
Sędzia Othon to w Dżumie przykład bohatera, który na początku pewny swoich wartości życiowych i przekonań, zmienia swoje postrzeganie świata pod wpływem wydarzeń w trakcie epidemii dżumy.
Żona doktora Rieux to postać pochodząca z Dżumy Alberta Camusa, postać epizodyczna, choć bardzo istotna. W samej fabule występuje w bardzo ograniczony sposób, tylko na jej początku, jednak za jej sprawą zyskujemy większy dostęp do myśli i uczuć głównego bohatera – doktora Rieux.
Utwór „Ogród przedziwny” Leopolda Staffa to wielka metafora świata. Wiersz pochodzi ze zbioru „Uśmiechy godzin”, stworzonego w 1910 roku. Dzieło Staffa łączy cechy utworów klasycystycznych z symbolizmem, charakterystycznym dla modernizmu. „Ogród przedziwny” to preludium dla etapu franciszkańskiego w twórczości poety, w którym to skłaniał się ku harmonii i optymistycznemu postrzeganiu rzeczywistości.
Utwór „Ars poetica” Leopolda Staffa porusza temat tworzenia poezji. Jest przedstawieniem zasad i refleksji jakimi kierował się autor w swojej twórczości. Wiersz przekazuje odbiorcom czym według Staffa jest sztuka poetycka, jak ją rozumie i do czego dąży. Utwór został wydany na krótko przed II Wojną Światową, kiedy poeta był już dojrzałym, ukształtowanym twórcą. Tym samym można uznać, że „Ars poetica” jest manifestem poetyckim, w którym Staff podkreśla swój podziw dla twórczości klasycystycznej.
Polska literatura czasu zaborów w dużej większości skupiała się na omawianiu kwestii narodowych, społecznych, historycznych. Zwłaszcza do historii przywiązywano dużą wagę, z jednej strony próbując znaleźć w niej przyczyny klęski narodowej, z drugiej próbując pokrzepić udręczone serca opowieściami z czasów, kiedy Polska była jednym z najsilniejszych państw Europy. Przyjrzyjmy się dwóm fragmentom, w których zostały zawarte właśnie opisy dawnych wielkich dowódców polskich.
Motyw zdrady to jeden z szerzej poruszanych w Potopie wątków. Cóż – wielu Polaków zdradziło wówczas ojczyznę, niektórzy z niechęci do obrony kraju, inni z przerażenia ogromem sił szwedzkich, jeszcze inni przystawali do nieprzyjaciele z chęci indywidualnego zysku, który zamierzali wydobyć z wojennego popłochu i chaosu. Każda z tych motywacji jest haniebna, warto jednak się im przyjrzeć i nieco dokładniej przeanalizować powody, dla których w poszczególnych przypadkach dochodziło do zdrady. W ten sposób wiele można się nauczyć nie tylko o społeczeństwie polskim połowy XVII wieku, lecz także o ludziach w ogóle.