Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Pani Rieux jest w Dżumie Alberta Camusa postacią trzecioplanową. Jest to matka głównego bohatera, doktora Bernarda Riex i chociaż nie występuje na kartach powieści tak często, jak inne postacie, ma dość duże znaczenie dla całego utworu.
Sędzia Othon to w Dżumie przykład bohatera, który na początku pewny swoich wartości życiowych i przekonań, zmienia swoje postrzeganie świata pod wpływem wydarzeń w trakcie epidemii dżumy.
Żona doktora Rieux to postać pochodząca z Dżumy Alberta Camusa, postać epizodyczna, choć bardzo istotna. W samej fabule występuje w bardzo ograniczony sposób, tylko na jej początku, jednak za jej sprawą zyskujemy większy dostęp do myśli i uczuć głównego bohatera – doktora Rieux.
Utwór „Ogród przedziwny” Leopolda Staffa to wielka metafora świata. Wiersz pochodzi ze zbioru „Uśmiechy godzin”, stworzonego w 1910 roku. Dzieło Staffa łączy cechy utworów klasycystycznych z symbolizmem, charakterystycznym dla modernizmu. „Ogród przedziwny” to preludium dla etapu franciszkańskiego w twórczości poety, w którym to skłaniał się ku harmonii i optymistycznemu postrzeganiu rzeczywistości.
Utwór „Ars poetica” Leopolda Staffa porusza temat tworzenia poezji. Jest przedstawieniem zasad i refleksji jakimi kierował się autor w swojej twórczości. Wiersz przekazuje odbiorcom czym według Staffa jest sztuka poetycka, jak ją rozumie i do czego dąży. Utwór został wydany na krótko przed II Wojną Światową, kiedy poeta był już dojrzałym, ukształtowanym twórcą. Tym samym można uznać, że „Ars poetica” jest manifestem poetyckim, w którym Staff podkreśla swój podziw dla twórczości klasycystycznej.
Polska literatura czasu zaborów w dużej większości skupiała się na omawianiu kwestii narodowych, społecznych, historycznych. Zwłaszcza do historii przywiązywano dużą wagę, z jednej strony próbując znaleźć w niej przyczyny klęski narodowej, z drugiej próbując pokrzepić udręczone serca opowieściami z czasów, kiedy Polska była jednym z najsilniejszych państw Europy. Przyjrzyjmy się dwóm fragmentom, w których zostały zawarte właśnie opisy dawnych wielkich dowódców polskich.
Motyw zdrady to jeden z szerzej poruszanych w Potopie wątków. Cóż – wielu Polaków zdradziło wówczas ojczyznę, niektórzy z niechęci do obrony kraju, inni z przerażenia ogromem sił szwedzkich, jeszcze inni przystawali do nieprzyjaciele z chęci indywidualnego zysku, który zamierzali wydobyć z wojennego popłochu i chaosu. Każda z tych motywacji jest haniebna, warto jednak się im przyjrzeć i nieco dokładniej przeanalizować powody, dla których w poszczególnych przypadkach dochodziło do zdrady. W ten sposób wiele można się nauczyć nie tylko o społeczeństwie polskim połowy XVII wieku, lecz także o ludziach w ogóle.
Druga część trylogii Henryka Sienkiewicza, Potop, to powieść niezwykle rozbudowana pod względem fabularnym. Głównym bohaterom przydarza się prawdziwy ogrom różnorodnych przygód, podróżują, walczą, odnoszą sukcesy, jak i porażki, kochają, nienawidzą, przechodzą przemiany. Dzięki temu powieść ta jest bardzo bogate we wszelkie motywy literackie, jakie jesteśmy sobie w stanie wyobrazić, co wpisuje Potop w kontekst literatury nie tylko polskiej, lecz także ogólnoświatowej. Czytając to dzieło jesteśmy w stanie sprawdzać, jak Sienkiewicz wykorzystał w swojej powieści motywy od dawna znane w twórczości, choć w każdym dziele możliwe to zrealizowania w oryginalny sposób. Oto główne motywy literackie w Potopie.
Potop Henryka Sienkiewicza zawiera szeroką perspektywę społeczeństwa polskiego połowy XVII wieku. Przy lekturze mamy okazję poznać postaci pochodzące z bardzo różnych grup społecznych, od króla, książąt i arystokratów, poprzez „zwykłą” szlachtę, na ludziach najuboższych i zwykłych przestępcach kończąc. Gama charakterów, które możemy napotkać na kartach drugiej części Sienkiewiczowskiej trylogii jest naprawdę imponująca. Oto najważniejsi bohaterowie Potopu.
W powieści Henryka Sienkiewicza pt. Potop, mamy do czynienia z bardzo przekrojowym obrazem społeczeństwa polskiego. Widzimy zarówno postaci wielkich patriotów gotowych poświęcić własne życie za dobro i bezpieczeństwo ojczyzny, jak i zdrajców, którzy są w stanie pójść ze szwedzkim najeźdźcą na każdy układ, jeśli tylko dane im będzie się na nim wzbogacić. Podane fragmenty obrazują dwa bardzo skrajne podejścia do Polaków jako narodu. Zaskakuje jedynie fakt, że w zasadzie można je odnieść również do czasów współczesnych.
Druga część trylogii Henryka Sienkiewicza – Potop – to powieść, która pokazuje między innymi szeroką perspektywę społeczeństwa polskiego połowy XVII wieku. Ukazuje się z niej obraz narodu bardzo niejednorodnego, złożonego z jednej strony z ludzi, którym materialny dobrobyt państwowy oraz osobisty zupełnie zmącił ułożenie priorytetów w umysłach, a z drugiej z patriotów, którzy za Rzeczpospolitą są w stanie oddać nie tylko cały swój majątek, aż do ostatniego grosza, lecz także własne życie. Czy więc Potop pokazuje prawdę o Polakach czy jest raczej zbiorem stereotypów, które niewiele mają i miały wspólnego z rzeczywistością?
Wątek uczucia rodzącego się i dojrzewającego pomiędzy Andrzejem Kmicicem a Aleksandrą Billewiczówną to jedna z najpiękniejszych historii miłosnych, jakich doczekała się polska literatura. Jest to miłość od pierwszego wejrzenia, przed którą jednak los stawia wiele przeszkód. Wszystkie je udaje się jednak bohaterom przezwyciężyć, by całość mogła zakończyć się szczęśliwie.