Psalm 128 – interpretacja
„Psałterz Dawidów” Jana Kochanowskiego został wydany w 1579 roku w Drukarni Łazarzowej w Krakowie. Jest poetycką parafrazą biblijnej Księgi Psalmów. Omawiany dziś „Psalm 128” dotyczy szczęścia i błogosławieństwa bożego.
Interpretacje wierszy i materiały do nauki
„Psałterz Dawidów” Jana Kochanowskiego został wydany w 1579 roku w Drukarni Łazarzowej w Krakowie. Jest poetycką parafrazą biblijnej Księgi Psalmów. Omawiany dziś „Psalm 128” dotyczy szczęścia i błogosławieństwa bożego.
Andrzej Kmicic to jeden z najpopularniejszych bohaterów literackich polskiego pisarstwa. Stworzony przez Henryka Sienkiewicza w drugiej części trylogii pt. Potop, by pokazać jak dogłębnie człowiek może się zmienić pod wpływem trudnych doświadczeń oraz – przede wszystkim – miłości. Właśnie dzięki owej przemianie z niepokornego warchoła rozmiłowanego w hulankach i przemocy, w dojrzałego mężczyznę i świadomego patriotę, Kmicic do dziś zdobywa serca nowych czytelników powieści Sienkiewicza.
Głównymi bohaterami drugiej części trylogii Henryka Sienkiewicza, Potopu, są żołnierze różnego rodzaju wojsk lub ludzie w ten czy inny sposób z wojskowością związani. A że powieść dotyczy bardzo dynamicznego czasu wojny polsko-szwedzkiej, mamy okazję przyjrzeć się temu, jak rycerze Rzeczypospolitej radzili sobie w różnych ekstremalnych sytuacjach. Czytając Potop zyskujemy bowiem wgląd w to, jakie towarzyszą im emocje, uczucia, stany, oraz jak ci dzielni ludzie sobie z nimi radzą.
Wiersz znany z incipitu „Jednego serca! tak mało! tak mało” nie posiada tytułu. Adam Asnyk stworzył go w 1869 roku. Utwór przedstawia uczucia mężczyzny, który szuka miłości, jednak nie może odnaleźć swojego szczęścia i odwzajemnionych uczuć.
Utwór „Pierwsza fotografia Hitlera” Wisławy Szymborskiej został wydany w 1986 roku w tomiku poezji „Ludzie na moście”. Wiersz nakłania do refleksji i zadaje pytania, skąd pochodzi zło oraz czy człowiek jest zły już w momencie narodzin.
Oleńka Billewiczówna, którą do życia powołał Henryk Sienkiewicz na kartach drugiej części swojej trylogii narodowej, pt. Potop, była jedną z głównych postaci powieści. To właśnie w niej kochał się Andrzej Kmicic i to właśnie to uczucie doprowadziło bohatera do ogromnej zmiany charakterologicznej, która jest główną osią dzieła. Oleńka była kobietą mądrą i w każdej sytuacji potrafiła znaleźć sprawiedliwe i honorowe wyjście. Najlepiej widać to w scenach jej pobytu w Taurogach.
Pułkownik Michał Wołodyjowski, nazywany ze względu na swój niski wzrost również „małym rycerzem” lub „małym sokołem”, ale ze względu na swoje umiejętności wojskowe i niezwykłą odwagę „pierwszą szablą Rzeczypospolitej”, to jeden z bohaterów Trylogii Henryka Sienkiewicza. Jest to przykład rycerza idealnego, o reputacji nieskalanej najmniejszą nawet nieprawością, motywowanego wyłącznie szlachetnością oraz miłością do ojczyzny.
Andrzej Kmicic, główny bohater Potopu autorstwa Henryka Sienkiewicza to postać wielowymiarowa, niejednoznaczna i wzbudzająca w czytelnikach skrajne emocje. Być może właśnie dzięki temu jest tak realistyczna i ludzka. Mimo że postać ta została powołana w epoce dojrzałego pozytywizmu, można w jej rysie charakterologicznym odnaleźć niejedną cechę bohatera romantycznego.
Utwór Joanny Kulmowej „Co to jest radość?” przedstawia wdzięczność podmiotu lirycznego wobec świata. Poetka w utworze próbuje odpowiedzieć na tytułowe pytanie. Radość utożsamiona jest głównie z codziennością, małymi rzeczami, które otaczają nas każdego dnia.
Ród Billewiczów to jedna z najważniejszych rodzin szlacheckich, które pojawiają się na kartach Potopu Henryka Sienkiewicza. Nazwisko to nosi bowiem m.in. Oleńka, główna bohaterka powieści, ukochana Andrzeja Kmicica, który dzięki miłości do niej zmienia się z pospolitego warchoła w patriotę i człowieka dojrzałego, a nawet w bohatera. Z tego rodu pochodzi również pan Tomasz, opiekun Oleńki.
Sienkiewiczowski Skrzetuski to postać występująca w dwóch częściach trylogii: Ogniem i mieczem oraz w Potopie, przy czym o ile jest głównym bohaterem pierwszej z powieści, o tyle w drugiej pojawia się w zasadzie epizodycznie. Mimo to bardzo wyraźnie widać, jak szlachetnym i odważnym jest rycerzem.
Utwór „Albatros” Charlesa Baudelaire’a ukazał się w zbiorze „Kwiaty zła”, który został wydany w 1857 roku. Autor wykorzystał motyw poety-ptaka, znany z horacjańskiej twórczości. Artysta porównuje się do albatrosa, który wygląda na niebie majestatycznie, jednak na ziemi jest bardzo niezdarny.