Utwór Leopolda Staffa “Wysokie drzewa” pochodzi ze zbioru o tym samym tytule. Wiersz porusza tematykę charakterystyczną dla autora, zachwyt nad pięknem przyrody i hołdowanie jej harmonii, to jego ulubione motywy. “Wysokie drzewa” wydane w czasach dwudziestolecia międzywojennego, epoki przepełnionej niepokojem, zwracają się ku optymistycznym wizjom, impresjonistycznie opisując urok spokojnej natury. Staff nadaje w swoim wierszu symboliczną wartość, dumnej i niewzruszenie harmonijnej przyrodzie.
Wysokie drzewa – analiza wiersza i środki stylistyczne
W wierszu “Wysokie drzewa” najbardziej zaznacza się motyw zachwytu nad rajskim krajobrazem. Podmiot liryczny z podziwem opisuje przedmiot swoich obserwacji. Sposób wypowiedzi osoby mówiącej w wierszu to liryka opisowa, bowiem cała jej uwaga skupia się na niezwykłości otoczenia. Podmiot liryczny nie skupia się bezpośrednio na opisie swoich przemyśleń, jednak można je odczytać na podstawie barwnego przedstawienia krajobrazu. Dla podkreślenia zauroczenia otaczającym światem została zastosowana klamra kompozycyjna, poprzez użycie na początku i końcu tego samego zwrotu (“O, cóż jest piękniejszego niż wysokie drzewa”). Warto wspomnieć, że za drugim razem użyto wykrzyknienia, co wskazuje na spotęgowanie emocji osoby mówiącej w wierszu.
Staff swoją fascynację klasycyzmem często podkreślał już w budowie wiersza, która również tym razem jest regularna, składając się z trzech, czterowersowych strof. Rymy w utworze występując w formie parzystej i krzyżowej, nawiązują do zainteresowania poety harmonią i dążeniem do doskonałości formy.
Esencją wiersza jest zatracenie się w uroku kolorowego otoczenia, stąd też “Wysokie drzewa” obfitują w epitety (“wieczornym promieniem”, “pawich barw”, “sierpniowym gorącu”). Dla podkreślenia tajemnego czaru przyrody użyto licznych metafor (“w brązie zachodu kute wieczornym promieniem”, “zmierzch ciemnością smukłe korony odziewa”, “rośnie wyzwolona dusza”). Charakterystyczne dla poezji młodopolskiej, która na nowo zafascynowała autora, są synestezje, zabieg poszerzający odczucia zmysłowe. W “Wysokich drzewach”, utworze niezwykle impresyjnym, nie mogło ich zabraknąć (“zapach wody, zielony w cieniu, złoty w słońcu”). W celu jeszcze większego pobudzenia zmysłów zastosowano onomatopeje (“szybko strzygą ciszę”). Poetycki opis otoczenia podkreśla użycie neologizmu (“bezwietrzu sennym”).
Wysokie drzewa – interpretacja wiersza
Utwór “Wysokie drzewa” to niezwykłe przełożenie piękna natury, na szlachetne wartości kluczowe dla człowieczeństwa. Impresjonistyczny opis zawiera ukryte przesłanie, które można poznać kontemplując otaczającą przyrodę. Wiersz zachęca do wnikliwej obserwacji, pokazując odbiorcy, że odkrycie praw kierujących naturą, pomaga w poznaniu i zrozumieniu siebie. Utwór maluje krajobraz spokojny, nawet rajski, ulotna chwila zdaje się rozciągać się w wieczność.
