Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Młodziutka dziewczyna, Zosia, to jedna z głównych bohaterek Pana Tadeusza. Nie jest ona główną bohaterką w sensie ścisłym, ponieważ jej postać – w porównaniu z niektórymi innymi – stosunkowo rzadko ujawnia się czytelnikowi. Jednak jej rola w historii opowiadanej w epopei jest nie do przecenienia. Ma ona bowiem zostać małżonką głównego jej bohatera. Poznajmy Zosię!
Tadeusz Soplica to tytułowy bohater najważniejszego polskiego poematu i epopei narodowej, a jednocześnie jednego z najważniejszych i najbardziej znanych dzieł literatury polskiej – Pana Tadeusza Adama Mickiewicza. Jest to postać bardzo ciekawa, w której elementy romantyczne łączą się z nieco bardziej nowoczesnym myśleniem o patriotyzmie. Poznajmy Tadeusza!
Heroizm, męstwo, bohaterstwo, odwaga – cechy te od początków piśmienniczej historii ludzkości stanowią jeden z najważniejszych i najczęstszych motywów w literaturze. W różnych czasach przypisywano im różną rangę, nieraz wychwalano i gloryfikowano, w innych epokach odchodziły one na drugi plan.
Kordian Juliusza Słowackiego to dramat uznawany za jedno z najwybitniejszych osiągnięć polskiej literatury romantycznej. Dzieło wieszcza dotyka najbardziej bolesnych kwestii narodowych, które trapiły Polaków w pierwszej połowie XIX wieku.
„Oda do wąsów” to utwór oświeceniowego poety Franciszka Dionizego Kniaźnina (1750-1807), w którym sławi wąsy. Choć użyta została forma ody, utwór ma lekką, a nawet humorystyczną tematykę. Zawiera aluzje do staropolskiego wzorca męskości oraz do postaci historycznych. Wiersz powstał w 1779 roku i zdobył ogromną popularność.
Na początku XX wieku, doszło w literaturze do wyodrębnienia się pewnego bardzo ciekawego odłamu powieści realistycznej. Nie był to zupełnie nowy gatunek literacki, jednak posiadał cechy jednoznacznie różnicujące go od dotychczas stworzonej prozy. Do dziś trwają dyskusje nad ramami tego nowego nurtu, nad zasadnością jego nazwy oraz nad metodologią badania takiej literatury. Sprawdźmy, czym jest powieść paraboliczna!
Wraz z rozwojem sztuki, pojawiały się na przestrzeni wieków coraz to nowe rozwiązania, również pod względem kompozycji konkretnego dzieła. Ruchy awangardowe sprzeciwiały się konstrukcjom klasycznym i klasycystycznym i odwrotnie. Tak naprawdę przez większość czasu, który z historycznego punktu widzenia nazywamy nowożytnością, co epokę zmieniały się tendencje i kierunki, w których rozwijała się sztuka, a także teoria sztuki i literatury. Przyjrzyjmy się zatem dwóm najbardziej podstawowym rodzajom kompozycji dzieła literackiego: kompozycji zamkniętej oraz otwartej!
Konstanty Ildefons Gałczyński był poetą współczesnym, który zasłynął przede wszystkim dzięki humorystycznym utworom z serii Teatrzyk Zielona Gęś, współpracował także z wieloma pismami. Jest także autorem wiersza Pieśń o żołnierzach z Westerplatte. Powstał on 16 września 1939 roku, świeżo po wydarzeniach na Westerplatte, kiedy to poeta przebywał w obozie oficerskim. Przedstawiono w nim opis bohaterstwa polskich żołnierzy, który przyjmuje formę legendy, nie trzymając się ściśle historycznych faktów.
„Do księżyca” to utwór pochwalny, w którym podmiot liryczny wyraża zachwyt nad księżycem. Zwrócono w nim uwagę na piękno i niezwykłość tego ciała niebieskiego. Autorem wiersza jest Franciszek Dionizy Kniaźnin – ważny przedstawiciel polskiego oświecenia.
Interpretowany wiersz „Chełmoński” został napisany przez Jana Lechonia. Poeta opisuje w nim uczucia, które towarzyszą mu podczas emigracji. Tytułem nawiązuje do słynnego malarza Józefa Chełmońskiego, który pokazywał na swoich realistycznych obrazach życie polskich wsi. Przedstawia również sytuację liryczną podobną do krajobrazów z jego płócien.
Wiersz Jana Lechonia pod tytułem „Pieśń o Stefanie Starzyńskim” opisuje powojenną Warszawę. Została poświęcona Stefanu Starzyńskiemu, który był prezydentem stolicy oraz prowadził jej obronę podczas ofensywy niemieckiej na początku drugiej wojny światowej. Nie chciał się ewakuować i do końca bronił miasta. Ta silniejsza niż chęć ratowania życia miłość łączy prezydenta i autora. Poeta zwraca się do ukochanej stolicy, ponieważ był z nią związany od małego — tam się urodził i wychowywał.
„Lew i Mucha” to bajka autorstwa Francuza Jeana de La Fontaine przełożona przez polskiego poetę oświeceniowego Stanisława Trembeckiego. Utwór zawiera humorystycznie przedstawiony konflikt między tytułowymi lwem i muchą. Bajka jest źródłem zarówno dowcipu, jak i uniwersalnego morału. Przekład został wydany w roku 1876, czyli już po śmierci autora.