Tag: Sonety krymskie

Utwór jest kolejnym po „Bakczysaraju w nocy” sonetem krymskim dotyczącym stolicy chanów. To ósmy utwór cyklu wydanego w 1826 roku. Wiersz zawiera refleksje nad ojczyzną, samotnością i podróżą. Tekst odwołuje się do legendy o Marii Potockiej, która miała być niewolnicą w haremie Kerima Giraja, którą nadzwyczajnie kochał. Jej grób w Bakczysaraju, dawnej stolicy Girajskiej zainspirował Adama Mickiewicza do napisania sonetu.

Wiersz „Żegluga” jest trzecim w cyklu „Sonety krymskie” i drugim w mikrocyklu marynistycznym, zainspirowanym morską podróżą Mickiewicza z Odessy do Sewastopolu, skąd odwiedził Krym w 1825 roku. Utwór stanowi kontynuację poprzedniego sonetu, „Ciszy morskiej”. Wzmaga się wiatr, opis staje się dużo bardziej dynamiczny. W części refleksyjnej, wyodrębnia się indywidualizm podmiotu lirycznego.

Sonet „Cisza morska” to pierwszy utwór mikrocyklu marinistycznego w „Sonetach krymskich”. Występuje tu motyw homo viator, czyli człowiek podróżujący. Niemal impresjonistyczny opis krajobrazu stoi w przeciwieństwie do kolejnych sonetów morskich – „Żeglugi” i „Burzy”.

Tytuł utworu, „Czatyrdah” oznacza szczyt górski w paśmie Gór Krymskich. Nazwa ta pochodzi od tatarskich słów, które można tłumaczyć jako góra-namiot (Czatyr-dah), co nawiązuje do jej kształtu. Opisując górski krajobraz, Mickiewicz zawiera przemyślenia związane ze światopoglądem ludzi wschodu.

Wiersz „Pielgrzym” Adama Mickiewicza jest czternastym utworem w cyklu „Sonetów krymskich”. Bohater liryczny tęskni za ojczyzną, a topos homo viator przejawia się we wszystkich sonetach. Zachwyt nad pięknem przyrody Krymu łączy z refleksjami na temat życia, tworzenia i kultury chrześcijańskiej oraz orientalnej.

Jeden z najwybitniejszych przedstawicieli polskiego romantyzmu, Adam Mickiewicz, na podstawie podróży po Półwyspie Krymskim w roku 1825, stworzył słynny cykl Sonety Krymskie. Piętnastym utworem zbioru jest Droga nad przepaścią w Czufut-Kale, sonet inspirowany wizytą w skalnym mieście będącym średniowieczną twierdzą.

Bakczysaraj to krymskie miasto, będące niegdyś stolicą chanów, w czasach świetności pełne okazałych meczetów i pałacowych zabudowań. Zwiedzanie tego miejsca stało się natchnieniem dla Adama Mickiewicza. Wybitny polski poeta romantyzmu opisał je on w jednym z utworów cyklu Sonety Krymskie, wydanego w roku 1826..

Stepy akermańskie to utwór otwierający popularny cykl osiemnastu Sonetów krymskich autorstwa Adama Mickiewicza. Dokładna data jego powstania nie jest znana literaturoznawcom, a jego pierwodruk opublikowany został w tomie Sonety, wydanym w 1826 roku w Moskwie. Choć niektórzy z badaczy literatury zaliczają Stepy akermańskie, obok Burzy, Żeglugi i Ciszy morskiej do grupy sonetów morskich, utwór jest świadectwem ówczesnej Mickiewiczowskiej fascynacji orientem, tematyką Wschodu i kulturą krajów arabskich.

Ajudah autorstwa Adama Mickiewicza to utwór wchodzący w skład cyklu Sonety Krymskie, pierwszego takiego dzieła w literaturze polskiej epoki romantyzmu, powstałego na bazie fascynacji poety przyrodą Wschodu. Wiersze stanowią opis podróży poety na Półwysep Krymski w 1825 roku, a wydane zostały rok później. Przedstawiają proces przemiany Pielgrzyma, który stopniowo odnajduje się w kulturze wschodniej, prowadzony przez doświadczonego przewodnika. Ajudah zamyka cały cykl. Nazwa utworu wywodzi się od góry i przylądka na południowym wybrzeżu półwyspu, które obecnie znajdują się na terytorium Ukrainy.

Jedną z wielu inspiracji poetów romantycznych jest niewątpliwie natura – tajemnicza, nieokiełznana i groźna. W utworach tego okresu przyjmuje ona nierzadko rolę kolejnego z bohaterów. Wpływa na emocje postaci oraz sytuacje, które przeżywają i buduje odpowiedni nastrój. „Burza” Adama Mickiewicza odnosi się do potęgi natury w trakcie podróży przez morze.