Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Wesele Stanisława Wyspiańskiego to dzieło wybitne pod wieloma względami. Autorowi udało się w tym doskonałym dramacie połączyć literackie trendy literackie z bogatą merytorycznie treścią. Całkowite nowatorstwo graniczy tutaj z szacunkiem wobec przeszłości dramaturgii polskiej i europejskiej.
Motyw tańca to w literaturze europejskiej, ale także światowej bardzo silny symbol, który towarzyszy nam już od wieków. Najsłynniejszym jego przejawem jest rzecz jasna średniowieczny motyw „dance macabre”, czyli tańca śmierci symbolizującego równość ludzi wszystkich klas i grup społecznych wobec ostatecznego kresu ludzkiego życia.
Istnieją pewne stany naszej duszy i naszego umysłu, których doświadcza prawdopodobnie każdy, i to po wielokroć w czasie swojego życia. Do takich stanów należą, m.in. melancholia i nuda, które jednak nie są tożsame. Melancholia to stan związany raczej ze spokojem, zamyśleniem się, obniżoną motywacją, spowolnieniem życia, skłonnością do głębokich refleksji.
Wesele Stanisława Wyspiańskiego znane jest jako jeden z najznakomitszych przykładów symbolizmu w literaturze polskiej. Dzieło to przepełnione jest postaciami, przedmiotami lub sytuacjami, które oprócz dosłownego, mają jeszcze inne znaczenie, które ma oddziaływać na odbiorcę. Dzięki takiemu zabiegowi możemy zyskać dużo szerszą i bogatszą perspektywę interpretacyjną.
Zaangażowane dzieła literackie bardzo często starają się dokonać wnikliwej analizy opisywanych przez siebie czasów, sytuacji, postaw ludzkich. Skomplikowana historia Polski sprawiła, że tego rodzaju motywy pojawiały się w literaturze nader często.
Dzień ślubu i wesela z nim związanego jest przez większość ludzi wymieniany w odpowiedzi na pytanie o najszczęśliwszy dzień w życiu. Nieprzypadkowo używa się wobec tego momentu sformułowania „wstępowanie na nową drogę życia”. Rozmaite wesela pojawiały się również w literaturze jako motyw literacki lub jako główny wątek danego dzieła.
Wiele dzieł literackich porusza kwestię istnienia metafizycznej strony naszego istnienia. Objawia się to przede wszystkim obecnością wszelkiego rodzaju postaci nadprzyrodzonych, lecz także wprowadzaniem do fabuły utworu rozmaitych wróżb, przepowiedni czy proroctw, które odgrywają w nim znaczącą rolę. Taki zabieg sprawia, że dane dzieło można interpretować na znacznie większą ilość sposobów, a jego wydźwięk zyskuje dodatkowe walory semantyczne.
Sztuka, w tym również literatura, dysponuje naprawdę bardzo szerokim wachlarzem środków, którymi potrafi oddziaływać na odbiorcę. Jednym z najbardziej sugestywnych jest posługiwanie się symbolami, czyli takimi elementami konstrukcji świata przedstawionego, które mają nam uświadamiać swoje prawdziwe znaczenie poprzez zrozumiałe skojarzenie. Jednym z najsłynniejszych polskich symbolistów był Stanisław Wyspiański.
Polscy twórcy literatury bardzo wiele uwagi w swoich dziełach poświęcili własnemu narodowi oraz jego dziejom. Nic dziwnego – Polska może poszczycić się naprawdę barwną historią. Poszczególni twórcy różnili się jednak od siebie podejściem i oceną owej historii.
Jednym z pierwszych skojarzeń, jakie nasuwają się przeciętnemu czytelnikowi w związku z Weselem Stanisława Wyspiańskiego jest fakt, że w tym wybitnym modernistycznym dramacie obok postaci realistycznych występują również różnego rodzaju zjawy i duchy. Mają one jednak pewną określoną funkcję, pojawiają się w przemyślanym celu.
Taniec jest bardzo częstym motywem w literaturze. Potrafi bardzo wiele powiedzieć o bohaterze, o sytuacji przedstawionej w prozie lub poezji, o miejscu, w którym rozgrywa się akcja, lub o czasie, w którym jest osadzona. Nie tylko pojedynczy twórcy sięgają po ten motyw, niekiedy stawał się on symbolicznym przedstawieniem lęków, którym podlegali ludzie żyjący w konkretnych epokach. Bywał jednak metaforą bardzo konkretnych sytuacji i procesów społecznych
Wesele Stanisława Wyspiańskiego jest znane jako jeden z najbardziej rozliczeniowych utworów w historii literatury polskiej. Autor wziął pod lupę wszystkie mity, którymi od wieków żywiła się świadomość narodowa Polaków, i punkt po punkcie pokazywał jak rozbieżne były one z rzeczywistością. W ten sposób Wyspiański pragnął dać swoim odbiorcom do zrozumienia, że wiara w dawne ideały nie ma sensu i przynosi więcej szkody niż pożytku.