Miłość jest jedną z największych sił i najbardziej intensywnych uczuć, jakich człowiek może w swoim życiu doświadczyć. Ma ona wiele twarzy, definicji i opisów, jednak wciąż ciężko jest uchwycić jej prawdziwą naturę. Miłość potrafi inspirować do wielu rzeczy – do tworzenia sztuki, do pisania, do walki, do podróży, do zmiany swojego życia i otoczenia. Niejeden człowiek pod wpływem miłości wywrócił swój świat do góry nogami, stoczył walkę i zrozumiał, że wcześniej nic nie miało prawdziwego znaczenia. Jednak miłość nie tylko inspiruje, potrafi ona także podcinać skrzydła i rujnować życia. Niejedna osoba nie podniosła się już po przeżyciu nieszczęśliwej miłości. Niespełnione uczucie charakterystyczne było dla twórczości epoki romantyzmu. Dwa oblicza miłości można więc ujrzeć w wielu dziełach literackich, na przykład w dramacie „Kordian” autorstwa Juliusza Słowackiego, w „Dziadach” Adama Mickiewicza czy nawet w pozytywistycznej powieści „Lalka” Bolesława Prusa.
W dramacie „Kordian” Juliusza Słowackiego głównym bohaterem jest młody chłopiec, tytułowy Kordian, zakochany w starszej od siebie wybrance, Laurze. Kordian traktuje to śmiertelnie poważnie, niestety Laura wyśmiewa i odrzuca jego zaloty. Jest to typowa sytuacja w życiu bohatera romantycznego, który w założeniu przeżywa niespełnione i nieszczęśliwe uczucie. Jest to także dla Kordiana moment, kiedy wszystko w jego życiu traci sens. Bez ukochanej nic się dla niego tak naprawdę nie liczy, podchodzi do tego odrzucenia niezwykle emocjonalnie i uczuciowo, wcześniej bowiem idealizował swoją ukochaną. Już samo jej imię – Laura – jest sygnałem od autora, nawiązuje ono bowiem do postaci Laury stworzonej przez Petrarkę w jego sonetach.
Nieszczęśliwa miłość ma tak ogromny wpływ na Kordiana, że popełnia on próbę samobójczą, chce zakończyć w ten sposób swoje cierpienia. Jest to nawiązanie do powieści „Cierpienia młodego Wertera”, autorstwa Goethego. Miłość nie tylko podcina skrzydła Kordiana, ale także dosłownie pozbawia go chęci do życia. Laura z kolei jest postacią, która nie widzi w Kordianie obiektu romantycznych uczuć, traktuje go z nieco macierzyńską wyższością. Uczucie chłopca jest niespełnione, nigdy się nie zrealizuje i powstrzymuje go przed rozwojem, dlatego można także powiedzieć, że było ono dla niego toksyczne.
W dramacie romantycznym „Dziady” autorstwa Adama Mickiewicza główny bohater także przeżywa wyjątkowo nieszczęśliwą miłość, która podcina mu skrzydła i odbiera chęci do życia. Konrad zostaje odrzucony przez swoją wybrankę na rzecz innego konkurenta do jej ręki, bogatszego i lepiej urodzonego. Jest to dla niego okrutny cios, po którym nie jest w stanie się pozbierać, targa się więc na własne życie.
Konrad również jest bohaterem romantycznym, więc takie nieszczęśliwe, niespełnione uczucie jest wpisane w jego los. Przeżywa je wyjątkowo mocno, oskarża o jego źródło między innymi „księgi zbójeckie”, jakie czytał za młodu – Goethego, Schillera… Jest bowiem przekonany, że to one zaszczepiły w nim ideał miłości romantycznej, nieszczęśliwego uczucia, które rujnuje mu życie i przez które nie może ruszyć dalej.
Ostatecznie ta nieszczęśliwa miłość przyczynia się do tego, że Konrad z kochanka i wieszcza zmienia się w przywódcę narodu, jego duchowego przewodnika oraz osobę, która ma zbawić swoją ojczyznę i przywrócić jej wolność. Jednak wcześniej uczucie do ukochanej boleśnie doświadcza bohatera i sprawia nawet, że nie chce on już dalej żyć, ponieważ wiążę się to dla niego ze zbyt wielkim cierpieniem. Z czasem jednak miłość do kobiety zmienia się w przypadku Konrada w miłość do ojczyzny, nie oznacza to jednak, że staje się on szczęśliwym i spełnionym człowiekiem.
Nieszczęśliwa miłość, podcinająca skrzydła człowiekowi, to jednak nie tylko domena romantyków. Pojawia się ona również w pozytywistycznej powieści Bolesława Prusa pod tytułem „Lalka”. Główny bohater, Stanisław Wokulski, zakochuje się w arystokratce, Izabeli Łęckiej, która nie uznaje go za godnego kandydata do jej ręki. Wokulski robi wszystko, co tylko może, by przyciągnąć jej uwagę, łącznie ze spłaceniem długów jej ojca i wykupieniem jej rodzinnej kamienicy.
Izabela Łęcka ostatecznie zgadza się zostać narzeczoną Wokulskiego, ale nie traktuje tego poważnie i wciąż flirtuje ze swoim kuzynem, Starskim. Wokulski odkrywa to przez przypadek, a złamane serce pcha go do targnięcia się na swoje życie. Gdyby nie miłość do Izabeli, to Wokulski mógłby spokojnie pracować i rozwijać się, korzystając ze zgromadzonego majątku. Nieszczęśliwe uczucie złamało go jednak i odebrało mu chęć do życia oraz radość z niego.
Miłość jest więc niezwykłym uczuciem. Może inspirować, pchać człowieka do robienia rzeczy niezwykłych, ale z drugiej strony może również ściągnąć go w dół i podciąć skrzydła. Wielu bohaterów literackich boleśnie się o tym przekonało, przeżywając nieszczęśliwe uczucie, które odebrało im chęć do dalszej egzystencji.